Του Γεωργίου Παπασίμου
Αρκούσε τελικά μια ισχυρή χιονόπτωση επί 30 ώρες στο λεκανοπέδιο Αττικής για να επιφέρει την πλήρη διάλυση του κρατικού τομέα και των «ασημικών» των νεοφιλελεύθερων ιδιωτικοποιήσεων «Αττική οδός» και «ΤΡΑΙΝΟΣΕ». Η κατ’ ευφημισμό ελπίδα μετατράπηκε σε οργή, φόβο και καταισχύνη.
Η χαοτική κατάσταση, που επικράτησε στο σύγχρονο οικιστικό τερατούργημα του νεοελληνικού κράτους, που είναι το λεκανοπέδιο Αττικής έδειξε για μια ακόμη φορά αμείλικτα τα όρια της πλήρους ανικανότητας του ελληνικού μεταπρατικού πελατειακού Κράτους και την πρόδηλη αδυναμία αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων. Τόσο όσο αναφορά, τη λήψη προληπτικών μέτρων (π.χ. κήρυξη ως αργίας την ημέρα της Δευτέρας, που επέλαυνε ο χιονιάς) όσο και την αντιμετώπιση στοιχειωδώς των προβλημάτων (είναι αδιανόητο να παραμένουν εγκλωβισμένοι οδηγοί επί 24 ώρες εντός της Αττικής Οδού και άλλων κεντρικών οδών χωρίς καμία βοήθεια).
Η κυβερνητική επικοινωνιακή προσπάθεια να θεωρηθούν αποκλειστικά υπεύθυνοι για το χάος που προηγήθηκε στο λεκανοπέδιο οι ιδιώτες που «λυμαίνονται» με πλήρη ευθύνη των κυβερνήσεων την «Αττική Οδό», ανεξάρτητα της μεγάλης αυτοτελούς τους ευθύνης, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μετριάσει τις δραματικές ευθύνες της σημερινής παραλυτικής κυβερνητικής εξουσίας αλλά και των υπόλοιπων ενδιάμεσων θεσμών (Περιφέρεια, Δήμοι. Η Ελλάδα βρίσκεται σε τροχιά μεγάλης παρακμής, εξαιτίας της χρεοκοπίας, της ένταξής της στον μνημονιακό «οδοστρωτήρα» την προηγούμενη δεκαετία και της ένταξης της στις ράγες των πολυετών μεταμνημονιακών δεσμεύσεων. Πρόκειται για ολιστική γενικευμένη κρίση, που θυμίζει επιθετικό καρκίνο, ο οποίος προσβάλλει ραγδαία όλο το σώμα του ασθενούς. Κρίση, που διαχέεται σε όλους τους αρμούς, που συνθέτουν το πολιτικό θεσμικό και κοινωνικό εποικοδόμημα. Οι ρίζες δε, αυτής της παρακμής ανευρίσκονται στις διαχρονικές πληγές και στρεβλώσεις του Νεοελληνικού Κράτους, που όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκαν αποτελεσματικά ως σήμερα., αλλά αντίθετα διογκώθηκαν ιδιαίτερα κατά τη περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης και της μνημονιακής κηδεμονίας.
Τα επαναλαμβανόμενα βασανιστικά ερωτήματα γι’ αυτή την μόνιμη κακοδαιμονία της Ελλάδας, που έχει μετατραπεί σε «απροστάτευτη πατρίδα», μένουν αναπάντητα από τις εκάστοτε παραλυτικές πολιτικές εξουσίες και επικαλύπτονται συνήθως από ασκήσεις επικοινωνιακής διαχείρισης, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει γενναία τις πολιτικές ευθύνες, που του αναλογούν. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξόχως ευεργετικό και λυτρωτικό για τη Χώρα μας, στην οποία ευδοκιμεί η ατιμωρησία, τόσο για την δημιουργία μιας νέας πολιτικής αντίληψης και συνείδησης, όσο και για την συνειδητοποίηση της διάλυσης του κρατικού μηχανισμού και την ανάγκη ανάληψης μέτρων στοιχειώδους αποτροπής του.
Η πρόσφατη περιπέτεια στην Αττική (είχε προηγηθεί πέρσι η «Μήδεια»), που είναι συνέχεια των προηγούμενων οδυνηρών καταστροφών στο Μάτι, στη Μάνδρα, στην Εύβοια και στη Βαρυμπόμπη το καλοκαίρι, καταδεικνύει τις διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες του «νόθου πελατειακού» Κράτους. Κράτους που διαμορφώθηκε από την μεταπρατική οικονομική ολιγαρχία της Χώρας, που το κύριο γνώρισμά της είναι ο παρασιτισμός και η «μαυραγορίτικη» αντίληψη, καθώς και του εκάστοτε πολιτικού προσωπικού εξουσίας, κεντρικού και περιφερειακού, ως θεραπαινίδα αυτής και εφαρμοστή αυτών των πελατειακών και καταστροφικών πολιτικών που έχουν θεριεύσει την αναξιοκρατία και την ανικανότητα.
Το επικοινωνιακό αντίδοτο των λωτοφάγων της εξουσίας είναι πάντα το κακόγουστο «θέατρο σκιών» των επικαλυπτόμενων αρμοδιοτήτων. Πίσω όμως από αυτό, κρύβονται οι πολιτικές διάλυσης των κρατικών υποδομών, που λόγω της προηγηθείσας μνημονιακής κηδεμονίας έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις, καθώς και οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων του εθνικού πλούτου, όπως εν προκειμένω οι δημόσιοι οδοί (Αττική οδός) και η ΔΕΗ με τη δημιουργία της ΔΕΔΔΗΕ ως φορέα διανομής του ηλεκτρικού ρεύματος, η οποία έχει πάψει να κάνει προληπτική συντήρηση του δικτύου χρησιμοποιώντας εξωτερικά συνεργεία βάσει αδιαφανών εργολαβιών με αποτέλεσμα την παραμονή χιλιάδων νοικοκυριών χωρίς ρεύμα επί τέσσερις ημέρες!
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση επιμέρους προτάσεις προς το βαρύτατα νοσούν πολιτικό σύστημα είναι άνευ ουσίας καθόσον, δεν έχουν αντικειμενικά παραλήπτη. Η αναζήτηση της ελπίδας για τη χώρα εντοπίζεται μόνο στην ενεργοποίηση των πολιτών, που η αναγκαία προϋπόθεση για την άρση της σημερινής πολιτικής παρακμιακής κατάστασης, μέσω της δημιουργίας ενός νέου πατριωτικού δημοκρατικού κινήματος ανατροπής της παρασιτικής ολιγαρχίας και της ολιγαρχικής κομματοκρατίας. H ορθότητα της άποψης αυτής καταδείχθηκε περίτρανα για μια ακόμη φορά και από την τριήμερη πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή της πρότασης μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Το κυρίαρχο στοιχείο ήταν οι εκατέρωθεν φθηνές πολιτικές κορώνες. Από τη μία πλευρά, η αλαζονική αντιμετώπιση της προϊούσας παρακμής της χώρας από την κυβέρνηση της ΝΔ και από την άλλη η απουσία ουσιαστικής και συνεκτικής αντιπολίτευσης, που θα έδινε κάποιο μήνυμα ελπίδας στον ελληνικό λαό.
