Με το γνωστό χαμόγελο θα εμφανιστεί στην ελληνική πρωτεύουσα καμαρωτός ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, συνοδευόμενος από κουστωδία υπουργών για να παραστούν στο τρίτο ελληνοτουρκικό Συμβούλιο Συνεργασίας που θα πραγματοποιηθεί το διάστημα 5-6 Δεκεμβρίου.
Στο συμβούλιο θα προεδρεύσουν οι δυο πρωθυπουργοί, της Ελλάδας και της Τουρκίας. Η αναβολή του Συμβουλίου Συνεργασίας «έπαιζε» ως ισχυρό ενδεχόμενο, όμως, οι δυο πλευρές κρίνουν σκόπιμη τη διεξαγωγή του.
Το σχόλιο που μπορεί να γίνει είναι ότι πρόκειται για μια πρωτοβουλία που έχει διπλή ανάγνωση, με την Αθήνα να οφείλει να ασχολείται πλέον και με το πως οι ενέργειές της θα γίνουν δεκτές από την πλευρά των συμμάχων της και να μην έχει στο κεφάλι της μόνο το πως θα προβαίνει συνεχώς σε επίδειξη ειρηνικών προθέσεων κυρίως προς την τουρκική πλευρά και δευτερευόντως προς τη Δύση.
Για παράδειγμα, όταν ο στρατάρχης Σίσι «διαβολοστέλνει» τους Τούρκους σε κάθε ευκαιρία, είναι πιθανόν να μην ενθουσιάζεται όταν βλέπει τους Έλληνες να «χαϊδεύονται» με τους Τούρκους, δεδομένης της συμπεριφοράς τους, διότι στη δική του κουλτούρα, αυτό δείχνει, μεταξύ άλλων, απουσία αυτοσεβασμού. Το εξέτασε ποτέ κανείς στην κυβέρνηση ή/και τη γραφειοκρατία του υπουργείου Εξωτερικών;
Κι εάν διαπιστώνουν ότι διαρκώς χαριεντίζεσαι με αυτούς που τόσο χοντροκομμένα αμφισβητούν τα κυριαρχικά σου δικαιώματα, είναι μάλλον αποθαρρυντικό σημάδι για κάποιον που σκέφτεται να παίξει το δοκιμασμένο «παιχνίδι» της αποτροπής (deterrence), το οποίο παρεμπιπτόντως, αναφέρεται στο μοναδικό επίπεδο που καταλαβαίνουν άτομα του ιδιαίτερου – πειραγμένου ψυχισμού των Ερντογάν και Νταβούτογλου, αυτό της ισχύος.
Επίσης, η εικόνα που εκπέμπεις διεθνώς να καλοδέχεσαι τέτοιους παρίες του διεθνούς συστήματος (η κρίση εξάγεται από τη συμπεριφορά τους), στα «μάτια» του διεθνούς ακροατηρίου είναι σα να τους προσκαλείς να μοιράσεις όσα σου ανήκουν.
Είναι σα να επαιτείς τη συμβολή της διεθνούς κοινότητας να έρθει και να συνετίσει τους «μισότρελους» που αντιμετωπίζεις κι εσύ είσαι διατεθειμένος να βοηθήσεις κάνοντας μεγαλύτερες παραχωρήσεις – υποχωρήσεις προς χάριν της ειρήνης.
Να θυμίσουμε βέβαια, ότι αυτές βραβεύονται στο τέλος της ημέρας με το βραβείο «της ανοιχτής παλάμης» όπως αοδεικνύει η εμπειρία, ενώ στέλνουν μήνυμα στην Τουρκία να υιοθετήσει όσο το δυνατόν πιο μαξιμαλιστικές επιδιώξεις, καθώς εσύ θα κάνει τα πάντα για να τη συναντήσεις… κάπου στη μέση.
Όταν συνειδητοποιήσεις πόσα θα έχεις όμως εκχωρήσει – απεμπολήσει, ή απλά δεν θα μπορείς να κάνεις αλλιώς διότι αυτά θα υπαγορεύει η διαπραγματευτική λογική του δίνω και παίρνω, θα είναι πολύ αργά, ενώ θα παραμονεύει και ένα θερμό επεισόδιο στη γωνία για να σε συνετίσει, το οποίο ενδεχομένως να το επιθυμεί σε τακτικό επίπεδο στη φάση εκείνη και η πλευρά από την οποία περιμένεις να παρέμβει για να σταματήσει τη σύγκρουση.
Κι άντε από την αρχή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων υπό το βάρος τετελεσμένων…
