«Ο δάσκαλος που θα υποχρεωθεί να καταπνίξει τη σκέψη του,
θα γίνει ψυχικά ανήμπορος άνθρωπος,
ανίκανος να μορφώσει άλλους»
Δημήτρης Γληνός...
«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»!
Ανδρέας Κάλβος, "Εις Σάμον", Παρίσι 1826
Μπορεί στην αποικία Ελλάδα να έχουν υποταχθεί όλοι στον "επιστημονισμό", αλλά στις άλλες χώρες που εφαρμόζουν ρατσιστικό απαρτχάιντ για πρώτη φορά μετά την ήττα του ναζισμού, οι Δάσκαλοι (με Δ κεφαλαίο) λες κι έχουν εμπνευστεί από τον δικό μας, τον ΕΛΛΗΝΑ Δάσκαλο. Διευθυντές σχολείων στην Ιταλία αρνούνται να γίνουν Γκάουλαϊτερ ελέγχοντας ποιος μαθητής διαθέτει "πράσινο πιστοποιητικό" ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα, όπως ακριβώς την περίοδο του φασισμού που έπρεπε να έχουν την ταυτότητα του φασιστικού κόμματος.
Στην Ελλάδα δεν έχουμε πλέον την οριστική ήττα, ενταφιασμό της όλης αριστεράς ("ανανεωτικής-δικαιωματικής" & αυτοαποκαλούμενης "κομουνιστικής), αλλά και το οριστικό τέλος των συνδικάτων, με πρώτες τις Ομοσπονδίες Δασκάλων (ΔΟΕ) και Καθηγητών (ΟΛΜΕ). Αλήθεια... με ποιο κύρος δασκάλου θα μιλούν στους μαθητές τους στα Γυμνάσια και Λύκεια, αυτοί που αποδέχονται διακρίσεις και θα έχουν ρόλο στρατοχωροφύλακα; Πως θα κοιτούν στα μάτια τα παιδιά μας, τα παιδιά της πατρίδας μας;
Σήμερα, μια από τις πολλές δημόσιες παραιτήσεις στη γειτονική Ιταλία. Ο Ιταλός καθηγητής με αδένες (στην καθομιλουμένη όρχεις) απευθύνεται στους σπουδαστές του και συγκινεί όλη την εκπαιδευτική κοινότητα στη γειτονική μας χώρα:
«Αγαπητά μου παιδιά,
τον Ιούνη αποχαιρετιστήκαμε με ένα "στο επανιδείν", αλλά σήμερα πρέπει να σας πω ότι ίσως τον Σεπτέμβρη δεν θα βλέπουμε ο ένας τον άλλον στο σχολείο.
Εάν δεν αλλάξουν οι ισχύουσες διατάξεις, εγώ θα απολυθώ επειδή δεν έχω προσκομίσει το πράσινο δελτίο.
Ίσως, ακόμα κι αν δεν σας έχω κρύψει ποτέ τις ιδέες μου για τη διαχείριση της επιδημίας, μπορεί να φαίνεται περίεργο ή υπερβολικό το ότι δεν θέλω να έχω ένα πράσινο διαβατήριο. Αλλά αν σκεφτείτε πόσα πράγματα σας είπε ο καθηγητής σας στη διδασκαλία Ιταλικής γλώσσας και Ιστορίας για τις κάρτες του κόμματος χωρίς τις οποίες δεν μπορούσαν να εργαστούν, ή για τα πολλές άτιμες διακρίσεις, στίγματα των δεσποτισμών όλων των εποχών, διακριτικά ακόμη και στα ρούχα εκείνων που απέκλειαν, ή ακόμα για ένα κοριτσάκι κρυμμένο στο πίσω μέρος ενός σπιτιού που είχε γεμίσει το σημειωματάριό της με την καλλιγραφία της, τότε θα μπορέσετε να καταλάβετε την επιλογή μου.
Σαν να ακούω ήδη ορισμένους από εσάς, να θέλετε να παραμείνω: "Μα καθηγητή! Δεν είναι το ίδιο πράγμα!" Το γνωρίζω καλά. Δεν είναι ποτέ το ίδιο πράγμα. Μακάρι αν τα λάθη εμφανιζόταν στην ιστορία πάντα με τον ίδιο τρόπο. Έτσι θα ξέραμε πώς να τα αναγνωρίσουμε και θα ξέραμε πώς να τα υπερασπιστούμε! Αντιθέτως, το κακό συχνά προσπαθεί να μας εξαπατήσει, μεταμφιέζεται με μεταβαλλόμενα χρώματα.
Ωστόσο, σας αποκαλύπτω ένα κόλπο για το πραγματικό καλό: το αναγνωρίζετε αμέσως για την απλότητά του, τη φαινομενική του μικρότητα, την ταπεινότητά του.
Να λοιπόν όταν σας άφησα να αναπνέετε ελεύθερα χωρίς τη μάσκα και κάνατε το ίδιο για εμένα. Αυτός ήταν ο αμοιβαίος σεβασμός στην εποχή μας και στους κοινούς μας χώρους, όταν μπήκα στα σπίτια σας μόνο αφού χτύπησα και ζήτησα άδεια, καθώς και όταν καταλαβαίνατε πότε ήμουν κουρασμένος και χρειαζόμουν την κατανόησή σας.
Τώρα ίσως δεν θα είμαι πλέον σε θέση να σας προσέχω σε αυτή τη δύσκολη ιστορική στιγμή, αλλά, καταλάβετε με, δεν θα είχα τίποτα περισσότερο να σας διδάξω εάν γινόμουν συνυπεύθυνος, έστω παθητικά, αποδοχής όπως το πράσινο πάσο. Ένα μέσο διάκρισης που δεν βασίζονται στη θρησκεία, ή την εθνότητα, ή το χρώμα του δέρματος, ή των σεξουαλικών προτιμήσεων, αλλά στις ατομικές επιλογές και τις ατομικές πεποιθήσεις.
Θα κάνω το εμβόλιο όταν και αν είμαι πεπεισμένος ότι είναι σωστή πράξη, σίγουρα όχι να πάω σε ένα εστιατόριο, σε μια συναυλία ή οπουδήποτε αλλού. Ούτε καν για να κρατήσω τη δουλειά, να μην απολυθώ. Ας θυμηθούμε ότι "Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού" (Κατά Ματθαίον 4:4) και ότι είναι ακόμα γραμμένο: "Kαι για το ένδυμα τι μεριμνάτε; Παρατηρήστε τα κρίνα τού χωραφιού πώς αυξάνουν· δεν κοπιάζουν ούτε κλώθουν. Σας λέω, όμως, ότι ούτε ο Σολομώντας μέσα στη δόξα του ντύθηκε σαν ένα απ’ αυτά." (Κατά Ματθαίον 6:28). Ο Κύριος, λοιπόν, "ποτέ δεν διαταράσσει τη χαρά των παιδιών του, παρά μόνο για να τα προετοιμάσει για μια πιο σίγουρη και μεγαλύτερη" (I promessi sposi [Alessandro Manzoni, "Οι αρραβωνιασμένοι"], κεφ. VIII). Προσέτι, αν κάποια μέρα αποφασίσω να εμβολιαστώ, ή αν αισθανθώ την ανάγκη να υποβληθώ σε διαγνωστικό τεστ, δεν θα κατεβάσω το πράσινο διαβατήριο ούτως ή άλλως, [την εφαρμογή στο κινητό], έτσι ώστε οι ατομικές μου επιλογές, όποιες κι αν είναι, να μην γίνουν λόγοι διάκρισης για όσους έχουν κάνει διαφορετικές επιλογές.
Ας ελπίσουμε να υπάρξει μετάνοια στις συνειδήσεις και ότι θα εγκαταλειφθεί αυτή η επικίνδυνη πορεία, που οδηγεί σε θλίψη και ατιμία που πιστεύαμε ότι είχαμε ξεπεράσει.
Σ' αυτή την περίπτωση θα αγκαλιαζόμασταν ξανά, θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας μαζί, σαν να ξυπνούσαμε από ένα άσχημο όνειρο και μπορούσα ακόμα να σας λέω: "Παιδιά, στο επανιδείν!".
Ο δικός σας καθηγητής Alessandro La Fortezza»
Υποκλινόμαστε μπροστά σε παιδιά του δικού μας Γληνού! Δεν υπάρχουν πλέον στην Ελλάδα, αλλά φυτρώνουν παντού στον κόσμο!
«Δάσκαλος... Αυτός ηγήτωρ, αυτός κηρυξ, αυτός σκαπανεύς...
Σχολείον φυλακή και το σχολείον υπνωτήριον,
το σχολείον των λόγων,
των γραμματικών και των κενών φράσεων,
το σχολείον οδοστρωτήρα και προκρούστη των ψυχών,
το σχολείον το αφρονιμάτιστον,
το σχολείον που δίδει χαρτιά και τίποτε άλλο,
το σχολείον το περιφρονούμενον από μαθητές,
από γονείς, από κοινωνία και πολιτεία»
Δημήτρης Γληνός, 22 Αυγούστου 1882 - 26 Δεκέμβρη 1943,
μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και της Γραμματείας του Πολιτικού Γραφείου της, ο Μεγάλος Δάσκαλος...
