Ανακοίνωση Άρδην: Αρκετά πια με τους παρανοϊκούς
Ανακοίνωση του Άρδην
Τον τελευταίο καιρό διάφοροι εξ αριστερών και εκ δεξιών πυκνώνουν και πάλι τις επιθέσεις εναντίον του Κινήματος Άρδην και του Γιώργου Καραμπελιά.
Αιτία, η επιλογή μας να καταγγείλουμε ξεκάθαρα και κατηγορηματικά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Και, δι' αυτής, την απόπειρα της Ρωσίας να ανασυστήσει την σταλινο-τσαρική αυτοκρατορία, στο πλαίσιο ενός νέου ευρασιατικού μπλοκ, μαζί με άλλες δυνάμεις που έχουν ένδοξο αυτοκρατορικό παρελθόν, όπως είναι η Κίνα, η Τουρκία ή το Ιράν, και που τώρα, αξιολογώντας την παρακμή της Δύσης, επιχειρούν να το ανακτήσουν.
Η αντίθεση μας με τον ρωσικό επεκτατισμό είναι μια υπόθεση που, για τους παλαιότερους από εμάς, εκφράστηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1960, με την αντίθεση στον σοβιετικό ολοκληρωτισμό. Έκτοτε, θα επαναληφθεί σε δεκάδες εκδόσεις, αφιερώματα και άρθρα, κάθε φορά που αυτός θα αποκαλύπτει το πρόσωπό του.
Και όμως, διάφοροι εξ αριστερών και εκ δεξιών «εξεπλάγησαν» (!), εφηύραν και κατήγγειλαν «προδοσίες», επιδιδόμενοι σε μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης, που περιλαμβάνει ύβρεις και κατάφορα ψεύδη: Για άλλη μια φορά μετά το δημοψήφισμα ή τα… εμβόλια, βαλτοί, φανατικοί, ρώσικα τρολ, μικροηγεμονίσκοι της αριστεράς, χριστέμποροι και ελλαδέμποροι, αιώνιοι δελφίνοι ενός κατά φαντασίαν «χώρου» εθισμένου στα ήθη της αρένας, ένα κύκλωμα κόσμου που δεν ξεπερνάει τις ελάχιστες δεκάδες, βυσσοδομεί μέρα και νύχτα από το Facebook.
Κραυγάζουν, φωνάζουν, υβρίζουν, για ποιον λόγο; Γιατί το Άρδην μίλησε έξω από τα δόντια περί στυγερών εγκλημάτων στην Μπούτσα και τη Μαριούπολη, γιατί στήριξε τα… εμβόλια και γιατί έρχεται σε δημόσιο διάλογο ακόμα και με μερίδες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που παίρνουν θέση υπέρ μιας στρατηγικής αποτροπής του τουρκικού επεκτατισμού και όχι κατευνασμού αλά Πούτιν… Θα προτιμούσαν να διαλεγόμαστε, όπως κάνουν αυτοί, με σταλινικά απολιθώματα, φονταμενταλιστές και χρυσαυγίτες.
Όλοι αυτοί, αριστερόστροφοι και δεξιόστροφοι, αντιπροσωπεύουν μια ενιαία «τάση». Με κραυγές οιμωγές και απειλές, θέλουν να αποπροσανατολίσουν κάθε πατριωτικά σκεπτόμενο πολίτη, και να ταυτίσουν την έννοια του πατριωτισμού με τον πουτινισμό και τα εγκλήματα του, την αντιεμβολιαστική παράνοια, και γενικώς κάθε συνωμοσιολογική μυθοπλασία.
Όλοι αυτοί εκφράζουν μια διαστροφική ιδεολογία που στην παρούσα φάση βγάζει υστερικές κραυγές μην τυχόν και πιτσιλιστεί η εικόνα της Ρωσίας με αίμα. Γιατί έχουν αναδείξει το βασίλειο του ψεύδους και της καταπίεσης που αντιπροσωπεύει σε «ιδεολογική πατρίδα». Ή τουλάχιστον την στηρίζουν στο πλαίσιο της λογικής «ο εχθρός του αντιπάλου μου είναι φίλος», λες και το μοναδικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία, η σύμμαχος του αφεντικού τους, αλλά η Δύση· οπότε «ζήτω η οποιαδήποτε αντιδυτική δικτατορία» κι ας είναι και χειρότερη!
Πίσω λοιπόν από μια ρητορική όλο μεγάλα λόγια και καπηλείες, κρύβεται ο… Χατζιαβάτης. Ο υποτακτικός της Ζαχάροβα και της «Πρεσβείας», όχι μόνο της αμερικανικής πλέον αλλά και της ρωσικής. Ενίοτε και με το αζημίωτο.
Θα έχει μείνει όρθια η αξιοπιστία της Αριστεράς, έπειτα από την απίστευτη γελοιοποίηση των α λα καρτ αντι-ιμπεριαλιστών, οι οποίοι, όταν η Ρωσία βιάζει και δολοφονεί αμάχους, όταν ο Πούτιν έχει επιβάλει καθεστώς τρομοκρατίας και σιωπής νεκροταφείου όχι μόνο μέσα στη δική του χώρα αλλά και σε όσες άλλες ελέγχει, αυτοί καταγγέλλουν το ΝΑΤΟ; Που πήγε όλη αυτή η συμπόνια και η συμπαράσταση των χριστέμπορων και των κατά τα άλλα πατριωτών όταν ο ελληνισμός της Μαριούπολης κατακρεουργείται από τους Τσετσένους ισλαμιστές ή όταν η ρωσική ορθοδοξία, έχοντας μεταβληθεί από τον Πούτιν σε αίρεση-κρατική ιδεολογία, ζητάει την κεφαλή των ομοδόξων Ουκρανών επί πίνακι;
Ξέχασαν όλες τις ιδεολογίες και τις αρχές τους όλοι αυτοί γιατί τώρα βάλλεται ο δικός τους Προστάτης, όχι το ΝΑΤΟ. Και γι' αυτό έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους μήπως και τους κακίσει η Μαρία Ζαχάροβα.
Σε τι διαφέρουν λοιπόν από όλους εκείνους που, τις προηγούμενες δεκαετίες, ήταν πιο πολύ «ΝΑΤΟ», παρά «Ελλάδα»; Την ίδια ιδεολογία υποτακτικού θέλουν να καλλιεργήσουν στις μάζες, τον ίδιο κυνισμό λατρείας του ισχυρού εκφράζουν, και αλλάζει μόνο το ποιόν του «μεγάλου αφεντικού».
Όλοι αυτοί επομένως κραυγάζουν γιατί έχουν τη φωλιά τους λερωμένη. Ζητούν επί της ουσίας τον εξευτελισμό κάθε εθνικά σκεπτόμενης φωνής, ακόμα, την ισοπέδωση όποιου θετικού αντίκτυπου είχαν οι πατριωτικές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, απαιτώντας να προσχωρήσουν όλοι στις μειοψηφικότατες και παρανοϊκές τους τοποθετήσεις που είναι μόνο για θεατρικές Επιθεωρήσεις.
Είναι χαρακτηριστικό τι ζημιά έχουν προκαλέσει στην Ορθοδοξία όλοι αυτοί, που μπαινοβγαίνουν στις εκκλησίες μοιράζοντας προκηρύξεις και απειλές ότι πας μη ρωσόφιλος και εμβολιαστής είναι άπιστος.
Απειλούν να μεταβάλουν σε καρικατούρα μια τεράστια πνευματική παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων και να την καταντήσουν νεοεποχίτικη σέχτα που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέραν των εκλογών, των παραγοντισμών και της πολιτικής χρησιμοθηρίας κομμάτων του περιθωρίου.
Ε, λοιπόν, όχι. Δεν θα αποδεχτούμε την παρακμή μόνο και μόνο επειδή το θέλει μια μειοψηφία ζηλωτών, μόνο και μόνο για να γίνουμε το άλλοθι της ρωσικής προπαγάνδας. Ούτε και θα τους ακολουθήσουμε στην απόλυτη παράνοια και τον διασυρμό.
Από το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, το 2010, κάναμε υπομονή και ανεχτήκαμε κάθε «τσίρκο» κατανοώντας ότι αποτελεί παράπλευρη απώλεια της οργής και της αγανάκτησης που έδειχνε η ελληνική κοινωνία για την καταβύθιση της χώρας.
Αυτός ο κύκλος, όμως, έχει κλείσει προ πολλού. Καθώς οι πολλαπλές κρίσεις είναι κανονικότητα για την εποχή μας, ολοένα και μεγαλύτερα ακροατήρια επιστρέφουν στον πατριωτισμό.
Νέοι, κομμάτια της κοινωνίας που κάποτε ήταν πιο εξωστρεφή ή ιδιώτευαν, πολυπληθή ακροατήρια του κοινωνικού και πολιτικού κέντρου, αρχίζουν και συνειδητοποιούν τον προστατευτικό ρόλο που διαδραματίζει το εθνικό κράτος.
Έτσι, συγκλίνουν σε αιτήματα όπως η απόρριψη της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και των ανοιχτών συνόρων, η καταγγελία του τουρκικού επεκτατισμού ή αξιολογούν εκ νέου την ελληνική ιστορία και τον πολιτισμό. Την ίδια στιγμή υπερβαίνουν και την κλειστοφοβία του παλαιού χώρου, διατηρώντας ταυτόχρονα τους ευρωπαϊκούς ορίζοντες, ή συνδυάζοντας αιτήματα από διάφορες πολιτικές παραδόσεις (σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, ή οικολογικές).
Με όλον αυτό τον κόσμο, σε συνδυασμό με τα πιο σοβαρά κομμάτια που συμμετείχαν στα πατριωτικά ρεύματα της προηγούμενης περιόδου, θα συναντηθούμε, θα συζητήσουμε, θα συμφωνήσουμε και θα διαφωνήσουμε σε κάτι που θα θυμίζει πολύ περισσότερο κανονικό δημοκρατικό διάλογο και σοβαρές πρωτοβουλίες ευαισθητοποίησης και δράσης.
Αρκετά πια, λοιπόν, με τους παρανοϊκούς.
15-4-22
