«Δεν θέλω να γίνω μάρτυρας ή ήρωας.
Νομίζω ότι είμαι απλώς ένας μέσος άνθρωπος, που έχει τις...
βαθιές του πεποιθήσεις
και που δεν τις ανταλλάσσει με τίποτα στον κόσμο.»
Στις 27 Απρίλη 1937, μετά από έντεκα χρόνια φυλάκισης και μετά από μόλις έξι ημέρες ελευθερίας,
ο Αντόνιο Γκράμσι πεθαίνει.
και που δεν τις ανταλλάσσει με τίποτα στον κόσμο.»
Στις 27 Απρίλη 1937, μετά από έντεκα χρόνια φυλάκισης και μετά από μόλις έξι ημέρες ελευθερίας,
ο Αντόνιο Γκράμσι πεθαίνει.
Η Αριστερά δεν αρκεί να επικαλείται την αρετή,
οφείλει να είναι ενάρετη η ίδια•
δεν αρκεί να στηλιτεύει το κακό,
πρέπει η ίδια να το τιμωρεί παραδειγματικά...
Πριν 85 χρόνια έφυγε ο Antonio Gramsci, ο διανοητής που διαστρεβλώνει μέχρι σήμερα η υποταγμένη ιμπεριαλιστική "αριστερά"...
Ήταν 04:10 το πρωί 27 Απρίλη 1937, όταν ο Antonio Gramsci σταμάτησε να αναπνέει. Το τέταρτο από τα επτά παιδιά του Francesco Gramsci και της Giuseppina Marcias, ο Αντόνιο -Νίνο, όπως τον έλεγαν στην οικογένεια- γεννήθηκε στην Ales, στην επαρχία του Κάλιαρι της Σαρδηνίας, στις 22 Ιανουαρίου 1891.
«Πάντα τον φρόντιζα [...] προσπαθώντας να μπορέσει ν' αποκαταστήσει τεχνητά την αναπνοή του όταν φαινόταν πως ήθελε να σταματήσει. Αλλά μετά ήρθε μια τελευταία θορυβώδης ανάσα κι η σιωπή ήρθε χωρίς θεραπεία»... σημειώνει η Tatiana Schucht -κουνιάδα του Gramsci- στις 12 Μάη 1937, στην επιστολή της προς τον Piero Sraffa {παγκοσμίου φήμης Ιταλός οικονομολόγος, προσωπικός φίλος του Gramsci και του Keynes, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου προσκλήθηκε για να μην συλληφθεί από τους φασίστες το Μάη του 1927 κι έμεινε εκεί για πάντα, λίγο πριν την έκδοση του φασιστικού "νόμου για την υπεράσπιση του κράτους"}.
Σ' αυτή την επιστολή της η Τατιάνα, ή οποία στάθηκε δίπλα στον Αντόνιο σ' όλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, που ξεκίνησε στις 8 Νοέμβρη 1926, περιγράφει πως η αγωνία ξεκίνησε το βράδυ της 25 Απρίλη, λίγες ώρες αφότου ο κρατούμενος-φυλακισμένος στην κλινική της Ρώμης "Quisisana", πήρε την είδηση ότι "μετά τη στιγμή της υπό όρους κράτηση, όλα τα μέτρα ασφαλείας τέθηκαν σε αναστολή".
Η ποινή φυλάκισης έληξε στις 20 Απρίλη και λίγες μέρες νωρίτερα, στις 17 Απρίλη, ο φίλος του Piero Sraffa από το Κέιμπριτζ είχε υποβάλει αίτημα για τον Gramsci ώστε να μετακομίσει στην ΕΣΣΔ, που αγωνιούσαν για την υγεία του. Έτσι, ήταν για λίγες ημέρες ένας "ελεύθερος άνθρωπος", όμως λίγο μετά το δείπνο, χτυπήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία που παρέλυσε το αριστερό μισό του σώματός του.
Όλη την ημέρα της 26ης Απρίλη ο Gramsci την πέρασε στο κρεβάτι, ενώ το προσωπικό της κλινικής προσπαθούσε ανεπιτυχώς να σταματήσει τα προοδευτικές συνέπειες της εγκεφαλικής αιμορραγίας. Μόλις εκείνη την ημέρα, στις 17:30 μ.μ. ώρα Ιταλίας, το πρώτο κύμα αεροπλάνων πέταξε πάνω από τη βασκική πόλη της Γκουέρνικα, ξεκινώντας τον πρώτο τρομοκρατικό βομβαρδισμό πόλεων με αμάχους.
Τι τραγική ειρωνεία... εκεί, στον Ισπανικό εμφύλιο πολεμάνε Ιταλοί Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές, αντιφασιστική διεθνιστική αλληλεγγύη και μια μονάδα πυροβολικού είχε το όνομα του φυλακισμένου κομμουνιστή ηγέτη: Antonio Gramsci!
Σ' αυτή την επιστολή της η Τατιάνα, ή οποία στάθηκε δίπλα στον Αντόνιο σ' όλη τη διάρκεια της φυλάκισής του, που ξεκίνησε στις 8 Νοέμβρη 1926, περιγράφει πως η αγωνία ξεκίνησε το βράδυ της 25 Απρίλη, λίγες ώρες αφότου ο κρατούμενος-φυλακισμένος στην κλινική της Ρώμης "Quisisana", πήρε την είδηση ότι "μετά τη στιγμή της υπό όρους κράτηση, όλα τα μέτρα ασφαλείας τέθηκαν σε αναστολή".
Η ποινή φυλάκισης έληξε στις 20 Απρίλη και λίγες μέρες νωρίτερα, στις 17 Απρίλη, ο φίλος του Piero Sraffa από το Κέιμπριτζ είχε υποβάλει αίτημα για τον Gramsci ώστε να μετακομίσει στην ΕΣΣΔ, που αγωνιούσαν για την υγεία του. Έτσι, ήταν για λίγες ημέρες ένας "ελεύθερος άνθρωπος", όμως λίγο μετά το δείπνο, χτυπήθηκε από εγκεφαλική αιμορραγία που παρέλυσε το αριστερό μισό του σώματός του.
Όλη την ημέρα της 26ης Απρίλη ο Gramsci την πέρασε στο κρεβάτι, ενώ το προσωπικό της κλινικής προσπαθούσε ανεπιτυχώς να σταματήσει τα προοδευτικές συνέπειες της εγκεφαλικής αιμορραγίας. Μόλις εκείνη την ημέρα, στις 17:30 μ.μ. ώρα Ιταλίας, το πρώτο κύμα αεροπλάνων πέταξε πάνω από τη βασκική πόλη της Γκουέρνικα, ξεκινώντας τον πρώτο τρομοκρατικό βομβαρδισμό πόλεων με αμάχους.
Τι τραγική ειρωνεία... εκεί, στον Ισπανικό εμφύλιο πολεμάνε Ιταλοί Σοσιαλιστές και Κομμουνιστές, αντιφασιστική διεθνιστική αλληλεγγύη και μια μονάδα πυροβολικού είχε το όνομα του φυλακισμένου κομμουνιστή ηγέτη: Antonio Gramsci!
Καταδικάστηκε σε 20 χρόνια, 4 μήνες και 5 ημέρες φυλάκισης.
Ο δημόσιος κατήγορος: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον εγκέφαλο να λειτουργεί για τα επόμενα 20 χρόνια»
Ο δημόσιος κατήγορος: «Πρέπει να σταματήσουμε αυτόν τον εγκέφαλο να λειτουργεί για τα επόμενα 20 χρόνια»
Όταν ρωτήθηκε από τον πρόεδρο του φασιστικού δικαστηρίου που τον καταδίκασε, "Τι έχετε να πείτε για την υπεράσπισή σας;"
Ο Αντόνιο Γκράμσι απάντησε:
«Επιβεβαιώνω τις δηλώσεις μου προς την αστυνομία. Με συνέλαβαν παρά το γεγονός ότι ήμουν εν ενεργεία βουλευτής. Είμαι κομμουνιστής και η πολιτική μου δραστηριότητα είναι γνωστή και την εξέφραζα δημοσίως ως βουλευτής και ως αρθρογράφος της "L'Unità". Δεν έκανα καθόλου παράνομες δραστηριότητες, διότι, αν ήθελα, αυτό θα ήταν αδύνατο για μένα. Για χρόνια, έχω πάντα έξι αστυνομικούς δίπλα μου, με καθήκον να με συνοδεύουν έξω ή όταν μένω στο σπίτι μου. Έτσι δεν έμεινα ποτέ μόνος και, με το πρόσχημα της προστασίας μου, ασκήθηκε επιτήρηση εναντίον μου, η οποία σήμερα γίνεται η καλύτερη άμυνα μου. Ζητώ ο νομάρχης και ο διευθυντής αστυνομίας του Τορίνο να κληθούν και να καταθέσουν σε αυτήν την περίσταση. Αν από την άλλη πλευρά, το να είσαι κομμουνιστής συνεπάγεται ευθύνη, την αποδέχομαι»
27 Απρίλη 1937: Ο Antonio Gramsci πέθανε.
Όμως, ο μικρόσωμος και σε άθλια φυσική κατάσταση από τα φασιστικά κάτεργα του Μουσολίνι είναι ένας τεράστιος γίγαντα μια πολιτική παρακαταθήκη, επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε!
Οι κύριοι εχθροί της παρακαταθήκης του Γκράμσι, δεν είναι μόνον η αντίδραση. Σήμερα οι ταξικοί αντίπαλοι των ιδεών και παρακαταθηκών του μεγάλου διανοητή είναι κυρίως η "αριστερά της εποχής μας", η ιμπεριαλιστική "ευρωπαϊκή αριστερά", που λογοκρίνει, αποσιωπά, διαστρεβλώνει τις παρακαταθήκες του, ώστε να υπηρετεί δουλικά το υπερεθνικό κεφάλαιο και την Ευρώπη του 4ου Ράιχ.
Ενδεικτικά για το μεγάλο διανοητή, ότι αποσιωπά και διαστρεβλώνει η ευρωπαϊκή Νατοϊκή αριστερά των "ατομικών δικαιωμάτων", της "κλιματικής αλλαγής", της "πράσινης ανάπτυξης" και πράσινα άλογα, των υποχρεωτικών πειραματικών €μVολίων Big Pharma, της αντίΡωσικής υστερίας που οδηγεί τη Νατοϊκή αριστερά να στηρίζει τους ιμπεριαλιστές πίσω από το ψευδεπίγραφο "Ρωσικό ιμπεριαλισμό"...
«Το σημείο εκκίνησης είναι "εθνικό"
κι απ' αυτό το σημείο εκκίνησης
πρέπει να λάβεις τις αποφάσεις των κινήσεων»
Antonio Gramsci
"Quaderni del carcere" (Τετράδια της φυλακής), σελ. 1729.
«Μισώ τους αδιάφορους τους απαθείς.
Να ζεις σημαίνει να είσαι Αντάρτης...»
Αντόνιο Γκράμσι
(22 Γενάρη 1891 – 27 Απρίλη 1937)
«Πρέπει να επιμείνουμε στο γεγονός ότι στον σεξουαλικό τομέα
ο πλέον εξευτελιστικός παράγοντας και μεγάλης αποστροφής
είναι η ελευθεριακή και διαφωτιστική αντίληψη των τάξεων
που δεν συνδέονται στενά με την παραγωγική εργασία,
και από αυτές τις τάξεις μολύνεται [επηρεάζεται] η τάξη των εργαζομένων»
Antonio Gramsci, Τετράδια της φυλακής
«Είναι απαραίτητο να τραβήξετε βίαια την προσοχή σας στο παρόν,
έτσι ακριβώς όπως είναι, αν θέλετε να το μετασχηματίσετε.
Απαισιοδοξία της νοημοσύνης, αισιοδοξία της θέλησης»
Αντόνιο Γκράμσι, γεννήθηκε στις 22 Γενάρη 1891
με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων,
Antonio Gramsci, για τη Γενοκτονία των Αρμενίων
Medz Yeghern (το «Μεγάλο Έγκλημα»... όπως το βιώνουν ως σήμερα οι ίδιοι οι Αρμένιοι) ξεκίνησε τη νύχτα της 24ης Απρίλη 1915, στην Κωνσταντινούπολη, με τις πρώτες συλλήψεις διανοούμενων, δημοσιογράφων, ποιητών, Αρμενίων συγγραφέων για να εξαπλωθεί γρήγορα, συστηματικά κι οργανωμένα σε κάθε περιοχή που ζούσαν οι Αρμένιοι: “Metz Yeghern”... το “Μεγάλο Έγκλημα”! Δεν ξεχνάμε!
Ιδού το κείμενο του Antonio Gramsci για το Ολοκαύτωμα των Αρμενίων:
«Πάντα έτσι συμβαίνει. Γιατί μια υπόθεση μας ενδιαφέρει, μας συγκινεί, γίνεται μέρος της δικής μας εσωτερικής ζωής είναι αναγκαίο να συμβαίνει κοντά μας, κοντά σε ανθρώπους για τους οποίους είχαμε ακούσει να μιλούν και γι' αυτό μέσα στον κύκλο του δικού μας ανθρωπισμού. Στο βιβλίο "Ο Μπαρμπα-Γκοριό" ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ θέτει στον Ράστινιατς το ερώτημα: "Αν ήξερες πως κάθε φορά που τρως ένα πορτοκάλι πρέπει να πεθάνει ένας Κινέζος, θα σταματούσες να τρως πορτοκάλια;" κι ο Ράστινιατς απαντάει περίπου ως εξής: "Τα πορτοκάλια κι εγώ είμαστε γείτονες και τα γνωρίζω κι οι Κινέζοι βρίσκονται τόσο μακρυά και δεν είμαι καν σίγουρος πως υπάρχουν".
Την κυνική απάντηση του Ράστινιατς εμείς δεν θα την δώσουμε ποτέ, είναι αλήθεια, αλλά όμως ακούσαμε πως οι Τούρκοι έσφαξαν εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιους, ακούσαμε εκείνον τον ήχο του αποχωρισμού της σάρκας που αισθανόμαστε κάθε φορά που μπροστά στα μάτια μας είδαμε τις μαρτυρικές σάρκες φτωχών αμέσως μετά την εισβολή των Γερμανών στο Βέλγιο;
Είναι μεγάλο λάθος να μην γνωρίζουμε. Σημαίνει να παραμείνουμε απομονωμένοι, κλεισμένοι στον πόνο μας, χωρίς τη δυνατότητα να βοηθήσουμε να απαλύνουμε τον πόνο. Για έναν λαό, για μία φυλή, αυτό ισοδυναμεί με αργή διάλυση, με προοδευτική εξαφάνιση των διεθνών δεσμεύσεων, με την παράδοση στους ανήμπορους εαυτούς μας και άθλιοι απέναντι δεν έχει άλλο λόγο απ' αυτόν του σπαθιού και τη συνείδηση θρησκευτικής υπακοής για την καταστροφή απίστων.
Έτσι, η Αρμενία δεν είχε ποτέ, στις χειρότερες στιγμές της, καμία πλατωνική επιβεβαίωση της ευσπλαχνίας για τον εαυτό της ή της αγανάκτησης απέναντι στους σφαγείς της. Οι "σφαγές των Αρμενίων" έγιναν παροιμιώδεις, αλλά ήταν λέξεις που μόνον ηχούσαν, που δεν κατόρθωναν να δημιουργήσουν φαντάσματα, ζωντανές εικόνες ανθρώπων από σάρκα και οστά. Θα ήταν δυνατόν να αναγκάσουμε την Τουρκία, δεσμευμένη από τόσα συμφέροντα από όλα τα ευρωπαϊκά έθνη, να μην κατακρεουργήσει με αυτόν τον τρόπο όσους δεν ζητούσαν τίποτα άλλο παρά ν' αφεθούν να ζήσουν ειρηνικά. Τίποτα δεν έγινε ποτέ, ή τουλάχιστον τίποτα που να έδωσε συγκεκριμένα αποτελέσματα. Ο Vico Mantegazza [δημοσιογράφος θεωρούμενους από τους πρώτους ειδικούς απεσταλμένους, συγγραφέας, πολιτικός] μερικές φορές μίλησε για την Αρμενία στις απεραντολογίες του για εκτροπές της ανατολικής πολιτικής.
Ο ευρωπαϊκός πόλεμος έθεσε εκ νέου την Αρμενική υπόθεση, αλλά όχι πειστικά.
Mε την πτώση της Ερζερούμ στα χέρια των Ρώσων, στην πιθανή υποχώρηση των Τούρκων σε ολόκληρη την χώρα της Αρμενίας δεν δόθηκε από τις εφημερίδες ούτε ο ίδιος χώρος μ' αυτόν για την προσγείωση ενός "Ζέπελιν" στη Γαλλία. Οι Αρμένιοι που είναι διάσπαρτοι σε όλη την Ευρώπη πρέπει να κάνουν γνωστή οι ίδιοι την πατρίδα τους, την ιστορία τους, τη λογοτεχνία τους. Αυτό το μικρό συνέβη gια την Αρμενία, αυτό που είναι μεγάλο για την Περσία. Ποιος γνωρίζει πως οι μεγαλύτεροι Άραβες (Αβερρόης, Αβικέννας κ.λπ.) είναι... Πέρσες; Ποιος ξέρει ότι αυτό που συνήθως ονομάζεται αραβικός πολιτισμός είναι κατά κύριο λόγο Περσικός; Και πόσοι γνωρίζουν ότι οι τελευταίες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της Τουρκίας οφείλονταν στους Αρμένιους και τους Εβραίους; Οι Αρμένιοι θα πρέπει να κάνουν γνωστή την Αρμενία, να την κρατήσουν ζωντανή στη συνείδηση εκείνων που αγνοούν, δεν γνωρίζουν, δεν ακούνε.
Στο Τορίνο έχει γίνει κάτι. Εδώ και μερικούς μήνες μια περιοδική έκδοση με τίτλο "Αρμενία", η οποία με σοβαρότητα, με ποικίλες συνεργασίες, λέει τι είναι, τι θέλει, τι πρέπει να γίνει ο λαός της Αρμενίας. Από το περιοδικό θα πρέπει να ξεκινήσει πρωτοβουλία με μια σειρά έκδοσης βιβλίων που, με αποτελεσματικότερη πειθώ και θέληση να δοθεί ένα πλαίσιο στην Ιταλία γι' αυτό που είναι η γλώσσα, η ιστορία, ο πολιτισμός, η ποίηση του Αρμενικού λαού.»
* Άρθρο με την υπογραφή A. G., “Il Grido del Popolo”, 11 Μάρτη 1916, έτος XXII, αριθμ. 607, εισήχθη στα Έργα του Antonio Gramsci "Scritti giovanili" (1914-1918). Gramsci e il genocidio degli armeni ["Νεανικά Έργα" (1914-1918). Γκράμσι και η Γενοκτονία των Αρμενίων], η μετάφραση του υπογράφοντος το σχολιασμό.
