Αυτό που αποκαλούν «παραπληροφόρηση» είναι είδηση που δεν αρέσει στο σύστημα.
Είναι η...
«άλλη ιστορία» πίσω από το κυρίαρχο αφήγημα των ελίτ,
που βαπτίζουν «επίσημη ιστορία», ή και η «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Σήμερα βιώνουμε την "θεσμική αναβάθμιση" της λογοκρισίας σε «κίνδυνο για τη δημοκρατία»,
οπότε κάθε ενοχλητική αλήθεια γίνεται ο εχθρός που πρέπει να φιμωθεί!
που βαπτίζουν «επίσημη ιστορία», ή και η «σωστή πλευρά της ιστορίας».
Σήμερα βιώνουμε την "θεσμική αναβάθμιση" της λογοκρισίας σε «κίνδυνο για τη δημοκρατία»,
οπότε κάθε ενοχλητική αλήθεια γίνεται ο εχθρός που πρέπει να φιμωθεί!
Ο φιλόσοφος Τζιόρτζιο Αγκάμπεν, εξηγεί ότι η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση» δεν υπάρχει στην πραγματικότητα και ότι όλη η εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας επιτροπής γραφειοκρατών που ενεργούν χωρίς λαϊκή συναίνεση. Οι σκέψεις του, με τίτλο «Ευρώπη ή απάτη» (Europa o l’impostura), είναι χρήσιμες μπροστά στη θεατρική παράσταση με την επωνυμία: ευρωεκλογές.
Σήμερα, όταν μιλάμε για την Ευρώπη, το σπουδαίο που έχει αφαιρεθεί είναι πρώτα και κύρια η πολιτική και νομική πραγματικότητα της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ότι είναι μια πραγματική καταστολή φαίνεται από το γεγονός ότι αποφεύγουμε με κάθε τρόπο να φέρουμε στη συνείδηση μια αλήθεια που είναι τόσο ενοχλητική όσο και προφανής. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι από την άποψη του συνταγματικού δικαίου η Ευρώπη δεν υπάρχει: αυτό που λέμε «Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι σε τεχνικό πεδίο ένα σύμφωνο μεταξύ κρατών, το οποίο αφορά αποκλειστικά το διεθνές δίκαιο.
Η Συνθήκη του Μάαστριχ, η οποία τέθηκε σε ισχύ το 1993, και η οποία έδωσε τη σημερινή της μορφή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι η απόλυτη κύρωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας ως μια απλή διακυβερνητική συμφωνία μεταξύ κρατών. Έχοντας επίγνωση του γεγονότος ότι η συζήτηση για δημοκρατία σε σχέση με την Ευρώπη δεν είχε νόημα, επομένως, οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης προσπάθησαν να καλύψουν αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα συντάσσοντας το σχέδιο για ένα λεγόμενο ευρωπαϊκό σύνταγμα.
Είναι σημαντικό ότι το κείμενο με αυτό το όνομα, που συντάχθηκε από επιτροπές γραφειοκρατών χωρίς καμία λαϊκή συμμετοχή και εγκρίθηκε από μια διακυβερνητική διάσκεψη το 2004, όταν υποβλήθηκε σε λαϊκή ψηφοφορία, όπως στη Γαλλία και την Ολλανδία το 2005, ήταν συγκλονιστικό: απορρίφθηκε!
Μπροστά στην αποτυχία της λαϊκής έγκρισης, η οποία ουσιαστικά κατέστησε άκυρο το λεγόμενο (ευρωπαϊκό) σύνταγμα, το έργο εγκαταλείφθηκε σιωπηρά -και ίσως θα έπρεπε να πούμε επαίσχυντα- και αντικαταστάθηκε από μια νέα διεθνή συνθήκη, τη λεγόμενη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007.
Είναι αυτονόητο ότι, από νομική άποψη, αυτό το έγγραφο δεν είναι σύνταγμα, αλλά είναι για άλλη μια φορά μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, η μόνη συνέπεια της οποίας αφορά το διεθνές δίκαιο και, επομένως, φροντίσαμε να μην υποβάλουμε στη λαϊκή έγκριση.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εκλέγεται, δεν είναι στην πραγματικότητα κοινοβούλιο, επειδή δεν έχει την εξουσία να προτείνει νόμους, κάτι που είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, το πρόβλημα του ευρωπαϊκού συντάγματος είχε προκαλέσει μια συζήτηση μεταξύ ενός Γερμανού νομικού, του οποίου κανείς δεν μπορούσε να αμφισβητήσει την ικανότητα, του Ντίτερ Γκριμ, και του Γιούργκεν Χάμπερμας, ο οποίος, όπως η πλειονότητα όσων αυτοαποκαλούνται φιλόσοφοι, στερούνταν εντελώς νομικής κουλτούρας. Ενάντια στον Χάμπερμας, ο οποίος πίστευε ότι θα μπορούσε τελικά να θεμελιώσει (βασίσει) το σύνταγμα στην κοινή γνώμη, ο Ντίτερ Γκριμ είχε ένα καλό χέρι (βοήθειας), ώστε να θεμελιώσει την αδυναμία (ύπαρξης) συντάγματος, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπήρχε ευρωπαϊκός λαός κι επομένως κάτι σαν συστατική εξουσία δεν είχε κάθε δυνατή βάση. Εάν είναι αλήθεια ότι η κατεστημένη εξουσία προϋποθέτει μια συστατική εξουσία, η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συνιστατικής εξουσίας είναι ο μεγάλος απών στις συζητήσεις για την Ευρώπη.
Ως εκ τούτου, από τη σκοπιά του υποτιθέμενου συντάγματος της, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμία νομιμοποίηση (νομιμότητα). Επομένως, είναι απολύτως κατανοητό ότι μια πολιτική οντότητα χωρίς νόμιμο σύνταγμα δεν μπορεί να εκφράσει τη δική της πολιτική.
Η μόνη εμφάνιση ενότητας επιτυγχάνεται όταν η Ευρώπη ενεργεί ως υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών, συμμετέχοντας σε πολέμους, που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στα κοινά συμφέροντα κι ακόμη λιγότερο στη λαϊκή βούληση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί σήμερα ως κλάδος του ΝΑΤΟ (το οποίο το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ κρατών).
Γι' αυτόν τον λόγο, όχι πολύ ειρωνικά υιοθετώντας τη 'συνταγή' που χρησιμοποίησε ο Μαρξ για τον κομμουνισμό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συνιστατικής δύναμης είναι το φάντασμα που στοιχειώνει την Ευρώπη σήμερα και που κανείς δεν τολμά να επικαλεστεί σήμερα. Ωστόσο, μόνο μια τέτοια συστατική εξουσία θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και την πραγματικότητα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, τα οποία -εάν απατεώνας σύμφωνα με τα λεξικά είναι "αυτός που εξαναγκάζει τους άλλους να πιστεύουν πράγματα ξένα προς την αλήθεια και να λειτουργούν σύμφωνα με αυτήν την ευπιστία"- δεν είναι προς το παρόν τίποτα περισσότερο από μια «απάτη».
Μια άλλη ιδέα της Ευρώπης θα είναι δυνατή μόνον όταν έχουμε ξεκαθαρίσει αυτή την απάτη.
Για να το θέσω χωρίς προσχήματα, ή επιφυλάξεις: εάν θέλουμε πραγματικά να σκεφτούμε μια πολιτική Ευρώπη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βγάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μέση! Ή τουλάχιστον, να είμαστε έτοιμοι για τη στιγμή που, όπως φαίνεται τώρα επίκειται η κατάρρευση. [...]
Giorgio Agamben, «Ευρώπη ή απάτη» (Europa o l’impostura), 20 Μάη 2024
(μετάφραση του σχολιαστή)
Σχετικό: 18 Οκτώβρη 2022 ➥ Marcello Foa: «Το (α)όρατο σύστημα - Θα εξηγήσω γιατί δεν είμαστε πλέον κύριοι της μοίρας μας»!
«Πώς να εντοπίζετε τις ψευδείς ειδήσεις
Οι ψευδείς ειδήσεις (fake news) και η παραπληροφόρηση – πληροφορίες χαλκευμένες εσκεμμένα με σκοπό την
παραπλάνηση ανθρώπων – έχουν εξελιχθεί σε ένα όλο και πιο ορατό παγκόσμιο φαινόμενο. Τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης και τα εργαλεία εξατομίκευσης που προσφέρουν έχουν καταστήσει ευκολότερη τη διάδοση ψευδών ιστοριών. Συχνά χρησιμοποιούν το συναίσθημα για να τραβήξουν την προσοχή και να προσελκύσουν επισκέπτες, για οικονομικούς ή ιδεολογικούς λόγους...» - EPRS | Υπηρεσία Έρευνας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίο
«Ο σύγχρονος πρίγκιπας [δηλαδή το κόμμα κι ο ηγέτης, καθόσον έγραφε φυλακισμένος και με λογοκρισία] πρέπει να είναι ο τελάλης κι ο οργανωτής του διανοητικού και ηθικού μετασχηματισμού,
αυτό που σημαίνει να δημιουργεί το έδαφος για μια περαιτέρω ανάπτυξη της Εθνικό-Λαϊκής θέλησης προς την επίτευξη μιας ανώτερης και πλήρους μορφής
του σύγχρονου πολιτισμού»
Αντόνιο Γκράμσι, "Quaderni del carcere" (Τετράδια της φυλακής)
➦ Antonio Gramsci... ο εφιάλτης της Νατοϊκής αριστεράς!
αυτό που σημαίνει να δημιουργεί το έδαφος για μια περαιτέρω ανάπτυξη της Εθνικό-Λαϊκής θέλησης προς την επίτευξη μιας ανώτερης και πλήρους μορφής
του σύγχρονου πολιτισμού»
Αντόνιο Γκράμσι, "Quaderni del carcere" (Τετράδια της φυλακής)
➦ Antonio Gramsci... ο εφιάλτης της Νατοϊκής αριστεράς!
υ..γ. Ο "Πρίγκιπας" απουσιάζει, μιας κι ασχολείται με τον Ρωσικό ιμπεριαλισμό, τα "ανθρώπινα δικαιώματα" για γάμους, τεκνοθεσίες ομοφυλόφιλων, τρανσέξουαλ και πάει λέγοντας, την πράσινη ανάπτυξη και τα πράσινα άλογα, την κλιματική αλλαγή και φυσικά τους θεϊκούς πειραματικού ορούς Big Pharma...
«Έχουμε την ελευθερία της σκέψης.
Τώρα χρειαζόμαστε τη σκέψη»
Καρλ Κράους
✔️ Την συνολική αρθρογραφία στο φιλόξενο "PRESS-GR", βρίσκουμε: ΕΔΩ
