«Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχαν τα ΜΜΕ, ήταν κακά, γνωστό και υπήρχε ένας ένοχος.
Κατόπιν υπήρχαν οι ενάρετες φωνές που...
Και η Τέχνη (α, ευτυχώς), που πρόσφερε εναλλακτικές λύσεις,
για όσους δεν ήταν αιχμάλωτοι των ΜΜΕ.
Λοιπόν, όλα τελείωσαν.
Πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή για να αναρωτηθούμε για το τι συμβαίνει»
Ουμπέρτο Έκο, Το τελευταίο του μάθημα: Μια κριτική της σύγχρονης δημοσιογραφίας
Η δίωξη στη "δημοσιογραφία" -με ή χωρίς εισαγωγικά-, την ελευθεροτυπία, το δικαίωμα έκφρασης, το 2022 δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρηθεί ως ένα γεγονός εκδικητικού χαρακτήρα φίμωσης απέναντι στον Κώστα Βαξεβάνη. Αν εκληφθεί έτσι θα συγκαλυφθεί η αποδόμηση ακόμη κι αυτών των κανόνων της αστικής δημοκρατίας.
Όσον αφορά το ρόλο της λεγόμενης "δικαιοσύνης" και τα παχιά λόγια περί "εμπιστοσύνης" κι άλλα φαιδρά: «Ο κόσμος το΄χει τούμπανο και μείς κρυφό καμάρι»!
Δεν είναι η ίδια "δικαιοσύνη" που έκρινε "Συνταγματικά" τα μνημόνια εξαθλίωσης του λαού; Τη ληστρική-φονική επιδρομή των τραπεζών που "διέσωσε" ο ελληνικός λαός με αίμα, των "δικαστών" που ψωνίζουν νεαρούς, την "τυφλή δικαιοσύνη" στην παραβίαση ανθρώπινων δικαιωμάτων, τη δικαιοσύνη που "νομιμοποιεί" κάθε αυταρχισμό και παραβίαση ακόμη κι αυτού του "αστικού συντάγματος", με αποκορύφωμα τη "νομιμοποίηση" εφαρμογής ναζιστικών μέτρων (παραβίαση Κώδικα Νυρεμβέργης) και την έγχυση "πειραματικού γενετικού σκευάσματος" σε παιδάκια 5 ετών με πλήρη "εθνική" ενότητα του όλου σάπιου πολιτικού συστήματος Big Pharma.
Η "δικαιοσύνη", όπως κι η "δημοσιογραφία" είναι οι υπηρέτες της εξουσίας κι όποιος βγει έξω από τα "πλαίσια" πρέπει να τιμωρείται, να αποτελεί παράδειγμα υποταγής και συμμόρφωσης, ειδάλλως δολοφονείται ο χαρακτήρας τους, απαξιώνεται και τίθεται στο περιθώριο. Αυτό πληρώνει σήμερα ο Κώστας.
Όπου κι αν πρόσκειται πολιτικά ο Βαξεβάνης, όποιος έχει δουλέψει μαζί του σε ερευνητικά ρεπορτάζ, έχει διαπιστώσει από πρώτο χέρι το πάθος του, τη μεθοδικότητα, την επιμονή του στην αναζήτηση της αλήθειας, μπορεί να το πιστοποιήσει. Συνεργάστηκα μαζί του σε δύσκολες ερευνητικές-ιστορικές υποθέσεις και το διαπίστωσα προσωπικά. Έτσι, δεν θα πρέπει να τον αγγίζει τι λέει, ή θα πει η όποια "δικαιοσύνη", ο κάθε Πλεύρης, Γεωργιάδης, Βορίδης, Μητσοτάκης και σια.
Η Ελλάδα, με όλες τις κυβερνήσεις γκαουλαουτερ του Διευθυντηρίου των τραπεζιτών, για να επιστρέψει στο λαό της θα πρέπει να πάψει να ανήκει στους Νταβάδες της.
Η ελευθεροτυπία στη χώρα μας, την αποικία Ελλάδα, είναι δυστυχώς ένα μακρινό όνειρο, ένας άπιαστος μύθος. Η υποκρισία και το ψεύδος, μαζί με την αργυρώνητη δημοσιογραφική πορνεία αποτελούν μέρος ενός συστήματος εξουσίας, που για να κυβερνήσει και να αυτοκυβερνηθεί πρώτα απ' όλα υποδουλώνει την ελευθερία της σκέψης, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη γενικότερη ελευθερία ως αναφαίρετο δικαίωμα του ανθρώπου.
Ο Τύπος είναι ο υπηρέτης της εξουσίας. Η δημοσιογραφία είναι η φωνή του αφεντικού, δηλαδή αυτών που κυβερνούν, κάνει τη χώρα μας μια χώρα με αναπηρία ακόμη και στην αστική δημοκρατία.
Ο Κώστας νόμισε πως μπορεί ν' αντισταθεί, ν' αλλάξει καταστάσεις, να μην μολυνθεί κι αυτό πληρώνει σήμερα.
Όμως, αυτές οι διώξεις είναι το μεγαλύτερο έπαθλο για τον Κώστα!
