Κάντε το ψέμα μεγάλο. Κρατήστε το απλό.
Επιμείνετε να το λέτε και στο τέλος θα το πιστέψουν.
Αδόλφος Χίτλερ
Από τους «ιχνηλάτες» του χθες…
Κατά τις δεκαετίες του 1970 και κυρίως του 1980 εμφανίστηκε στην Ελλάδα μια ιδιαίτερη και σχετικά ολιγάριθμη κατηγορία νέων ανθρώπων οι οποίοι διακατέχονταν από την αιρετική – τότε – αντίληψη ότι η διαδρομή του παρόντος πολιτισμού προς ένα σύστημα πανοπτικού ελέγχου είναι προ των πυλών.
Εκείνη την εποχή οι πληροφορίες ήταν ελάχιστες (εν αντιθέσει με το σήμερα) και προέρχονταν κυρίως από συγκεκριμένα αναγνώσματα. Τα «Η φάρμα των ζώων» και «1984» του Όργουελ όπως και το βιβλίο «Ο θαυμαστός καινούριος κόσμος» του Χάξλεϋ περιέγραφαν δύο διαφορετικές αλλά -όπως αποδεικνύεται σήμερα- συμπληρωματικές διαδρομές προς μια μελλοντική τεχνοκρατική απολυταρχική δυστοπία. Δεν υπήρχε νέος εκείνης της ιδιαίτερης κατηγορίας που να μην τα γνώριζε, αλλά η εσωτερική βεβαιότητά τους για τα μελλούμενα δεν οφειλόταν αποκλειστικά σ’ αυτά. Οφειλόταν κυρίως στην εξαιρετική ευαισθησία της διαίσθησής τους, στο πολύ καθαρό τους ένστικτο, τα οποία ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν τις κρυμμένες τάσεις του παρόντος και να τις επεκτείνουν στις λογικές συνέπειες του μέλλοντός τους. Κάποιος ανήσυχος, οπλισμένος με αυτά τα χαρακτηριστικά και με ερευνητικό πνεύμα, μπορούσε ουσιαστικά να γνωρίζει τα πάντα ακόμη κι αν αντικειμενικά αγνοούσε πολλές λεπτομέρειες σε σχέση μ’ αυτά.
Εκείνους τους πρώιμους «ιχνηλάτες» τους έβρισκες συνήθως να παροικούν στις διάφορες εκφάνσεις των «αποκλινόντων συμπεριφορών», των ιδιαίτερων μουσικών και πολιτισμικών ρευμάτων του «περιθωρίου», που με δυσκολία αφομοίωνε η ελλαδική κοινωνία εκείνης της εποχής, φτάνοντας μέχρι τις πολυποίκιλες εκφάνσεις της αντιεξουσίας. Διέθεταν μεγάλο πάθος και αγάπη για τη ζωή, παλεύοντας με πλήθος στρεβλώσεων και αντιφάσεων τόσο δικών τους όσο και του κόσμου, αλλά οι περισσότεροι για ένα πράγμα ήταν σίγουροι: η δυστοπία είναι προ των πυλών, και για να το καταλάβει κάποιος αρκεί να δει τον κόσμο «ανάποδα». Να αντιληφθεί δηλαδή ότι ζει σε μια αντεστραμμένη πραγματικότητα, όπου η ερημιά, το σκότος αλλά και το μεγαλείο του πραγματικού κρύβονται κάτω πολλές φλούδες ψεύδους, μηχανικότητας, συμβάσεων και προσωπικού και κοινωνικού προγραμματισμού. Από εκεί και πέρα, το πόσο μακρυά μπορεί να φτάσει κανείς είναι ζήτημα επιμονής, θέλησης και -γιατί όχι- ιδιορρυθμίας.
Η ζωή φυσικά -όπως και η κοινωνία ως μαζική δομή- δεν ενδιαφέρεται για τις αλήθειες και τα ψέματα. Της αρκεί να εξασφαλίσει τη συνέχεια της, στο χώρο και τον χρόνο, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, εκμεταλλευόμενη και τις αλήθειες και τα ψέματα. Το τί είδους ζωή όμως θα ζήσει ο καθένας, ποιας ποιότητας θα είναι και το τί θα καταλάβει τελικά από αυτήν, εξαρτάται άμεσα από τα αναφερθέντα. Είναι μάλλον περιττό να γραφεί πως όποιος ελκυόταν από το να βλέπει τον κόσμο «ανάποδα» θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένος για τεράστιες ποσότητες μοναξιάς, όταν βρισκόταν εκτός του κύκλου των «από κοινού αποκλινόντων». Συνέβη σε όλους τους αιώνες και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Φαίνεται πως έτσι «πρέπει». Και η ζωή να συνεχίζεται ακάθεκτη και τα «συστήματα εγκαίρου προειδοποίησης» να υπάρχουν και να λειτουργούν.
Εκείνοι οι νέοι λοιπόν δεν γνώριζαν καν ότι ο Χάξλεϋ -πέρα από το βιβλίο του- είχε προειδοποιήσει πολλές φορές για μια τεχνοκρατική «δικτατορία δίχως δάκρυα», ακόμη και σε δημόσια συνέντευξή του προς το τέλος της ζωής του (https://www.youtube.com/watch?v=alasBxZsb40). Ας σημειωθεί πως εκεί έκανε νύξη και για τον υπερπληθυσμό και την αναγκαιότητα ελέγχου των γεννήσεων χωρίς να αποσαφηνίζει το τί ακριβώς εννοεί. Ο Χάξλεϋ σίγουρα ήταν σε θέση να έχει ευρύτερη «εσωτερική» ενημέρωση για ορισμένες κρυμμένες τάσεις της εποχής του, διότι ο αδελφός του, ο Τζούλιαν Χάξλεϋ, βιολόγος, ευγονιστής και διεθνιστής, κατείχε θέσεις στο διεθνοποιημένο σύστημα κυριαρχίας που ξεκίνησε να συγκροτείται από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Ήταν ο πρώτος πρόεδρος της UNESCO και ιδρυτικό μέλος του WWF.
Ελάχιστοι γνώριζαν, επίσης, πως σε μέρη του κόσμου όπου η τεχνοκρατία και το θεαματικό κοινωνικό μοντέλο βρίσκονταν σε περισσότερο προχωρημένο στάδιο, διεισδυτικά βλέμματα όπως του Νιλ Πόστμαν στο βιβλίο του «Διασκέδαση μέχρι θανάτου» (έκδοση του 1985) πραγματεύονταν πολύ πειστικά πως ο Χάξλεϋ είχε δίκιο.
Το πρόβλημα είναι πως εκείνοι οι «τρελλοί» των περασμένων δεκαετιών επιβεβαιώθηκαν στα πάντα. Σήμερα, όλα όσα φοβούνταν και τους εξωθούσαν να αγωνιστούν, να φωνάξουν, να προειδοποιήσουν, εξελίσσονται καταιγιστικά σε κοινή θέα όλων. Δεν χρειάζεται πλέον να διαθέτεις κάποιο ειδικό χαρακτηριστικό που να σε καθιστά ικανό να βλέπεις τον κόσμο «ανάποδα». Όλος ο πλούτος άπειρων πληροφοριών είναι διαθέσιμος· αρκεί κάποιος να κάνει τον κόπο να τις αναζητήσει και να τις διυλίσει κριτικά και αποστασιοποιημένα. Είναι δική του ευθύνη να το πράξει αυτό· κανείς δεν θα το κάνει για λογαριασμό του. Αυτό ακριβώς συνιστά και την λογική της «συνυπευθυνότητας», που ενστερνίζεται η παγκόσμια ελίτ. Εφόσον κάποιος δεν αναζητεί και δεν αντιδρά στα τεκταινόμενα, θεωρείται εκ των προτέρων πως συμφωνεί μαζί τους.
…στους «συνομωσιολόγους» του σήμερα
Και όμως, ακόμη υπάρχουν πολλοί που αρνούνται να δεχτούν, πόσο μάλλον να κατανοήσουν, αυτό που βλέπουν. Ή, ακόμη κι αν το βλέπουν, το αιτιολογούν στη βάση ενός ιού που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα «μαγικός». Η δήθεν αντιμετώπισή του έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που -ώ του θαύματος- εξυπηρετούν διακηρυγμένους σχεδιασμούς και ευσεβείς πόθους της παγκόσμιας ελίτ πολλών δεκαετιών με τέτοια ακρίβεια που είναι στατιστικά αδύνατον να είναι τυχαία. Αποτέλεσμα; Οι παλαιοί «τρελλοί» είναι πλέον «συνομωσιολόγοι» και είναι εξίσου μόνοι όπως και τότε, σε μια κρίσιμη εποχή που αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Απλώς, η καθαρότητα του ενστίκτου, των συναισθημάτων και της σκέψης σκεδάζεται πάνω στο «μαγικό» δίχτυ μιας ανελέητης προπαγάνδας, για την οποία γίνεται κάθε προσπάθεια με απειλές και εκβιασμούς να μην εμφανίσει ρωγμές από πουθενά κι από κανέναν. Και όντως, οι ρωγμές της, προς το παρόν, είναι μικρές αν και ορατές. Στρατιές ολόκληρες δήθεν αιρετικών, δήθεν προασπιστών της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που στο παρελθόν μάς είχαν ζαλίσει με τα «δικαιώματα του ανθρώπου» το έχουν βουλώσει κανονικά, τώρα που το κάθε φυσικό -και όχι κρατικό- δικαίωμα συντρίβεται σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Και το κάνουν με τέτοιο θράσος, με τέτοια μοχθηρία, που αντιλαμβάνεσαι πως ήταν έτοιμοι από καιρό. Όταν οι φερέλπιδες «θεοί» αυτού του κόσμου δείχνουν ότι πλέον δεν αστειεύονται, ότι πλέον τα πράγματα έχουν μπει στην τελική τους ευθεία κι ότι το παραμύθι με τα «δικαιώματα» τελείωσε, μαζί με την -έστω κι αυτήν- την εκπορνευμένη δημοκρατία, τότε εκβιαζόμενοι και στρατιώτες ευθυγραμμίζονται και οι ποντικοί απλώς εξαφανίζονται. Δεν είναι βλάκες, ξέρουν τί συμβαίνει με το παραμύθι της διαχείρισης του ιού και επιβάλλεται να φροντίσουν για το μέλλον τους. Αλλά, τί μπορείς να πεις, όταν βλέπεις (και) ορισμένους αναρχιστές να έχουν θαμπωθεί από την ψευδο-λογική των παχύδερμων και να μιλάνε για συνομωσιολόγους;
Η ζωή όμως θα βρει -και ήδη βρίσκει- τους φορείς εκείνους που θα την κάνουν να συνεχιστεί. Τους βλέπουμε ήδη να ξεπηδούν από εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς -κι αυτό είναι πράγματι θαυμαστό κι ελπιδοφόρο. Ακόμη καλύτερα, θα κριθούν αυτή τη φορά όχι επί των υποκειμενικών πεποιθήσεών τους, αλλά επί αντικειμενικής βάσεως: από το αν είναι σε θέση να την κάνουν να συνεχιστεί ή όχι. Σ’ αυτή τη διαδικασία, δίκαια, ό,τι είναι άχρηστο θα πεταχτεί και θα ξεχαστεί.
Θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι αυτό που ζούμε είναι μια παροδική κατάσταση και ότι θα υπάρξει σύντομα κάποιο είδος επανόδου σ’ αυτό που γνωρίζαμε πριν – όπως και να το χαρακτηρίζαμε. Άλλως τε μας το έχουν διακηρύξει σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία: ως προς αυτό, τουλάχιστον, οφείλουμε να τους πιστέψουμε. Η κατάσταση αυτή με τα απαγορευτικά μέτρα έχει προδιαγραφεί να κρατήσει για χρόνια, με την οποιαδήποτε αιτιολογία, στη βάση μιας σειράς κυλιόμενων κλονισμών (σοκ) που να λειτουργούν ως αναισθητικό στους ανθρώπους και να τους εξωθούν βίαια στην προσαρμογή τους στο νέο σύστημα διακυβέρνησης. Το εγχείρημα που έχει αναλάβει η παγκόσμια ελίτ είναι πολύ φιλόδοξο ακόμα και για τα δικά της δεδομένα και για να ολοκληρωθεί -αν όλα πάνε καλά γι’ αυτήν- χρειάζεται χρόνος. Αυτόν τον αναγκαίο χρόνο, σε συνδυασμό με την δυνατότητα καταστολής των αντιδράσεων, προσπαθούν να εξασφαλίσουν με τα απαγορευτικά μέτρα, τα οποία είναι ουσιαστικά μέτρα στρατιωτικής κατάληψης εδαφών. Είναι τέτοιο το μέγεθος του διακυβεύματος γι’ αυτούς, ώστε δεν έχουμε καμιά αμφιβολία πως, εάν ζούσαμε σε άλλες, όχι και τόσο παλιές εποχές, τώρα θα βλέπαμε στρατιώτες και τανκς στους δρόμους – χωρίς περαιτέρω δικαιολογίες.
Και τώρα τίποτε;
Θα πρέπει λοιπόν να επικεντρωθούμε όχι στον οποιονδήποτε ιό, αλλά στο ποιό είναι τελικά το διακύβευμα. Έχουν εκκινήσει την τελική διαδικασία ενός ριζικού μετασχηματισμού του παγκόσμιου συστήματος, η οποία φιλοδοξεί να ολοκληρώσει σε ένα ενιαίο σύστημα τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό (διαδικασία που ξεκίνησε το 1989) στη βάση των νέων τεχνολογικών δυνατοτήτων. Πολύ απλώς, αυτό που λέει αυτή η ελίτ είναι ότι δεν χρειάζεται πλέον τους ανθρώπους. Δεν τους έχει ανάγκη ούτε καν ως παραγωγικές μονάδες παρά μόνον ως κατ’ εξαίρεση εξειδικευμένους για να κινούν την αναγκαία τεχνολογική της μηχανή. Οι περισσότεροι τομείς της οικονομίας, των υπηρεσιών, της διανομής ακόμη και της γεωργίας μπορούν να υποκατασταθούν με το σύγχρονο τεχνολογικό πλέγμα δυνατοτήτων, με ρομπότ, drones, διαδικτυωμένες «έξυπνες» συσκευές ελεγχόμενων από συστήματα τεχνητής «νοημοσύνης» και μηχανικής εκμάθησης. Όλα αυτά έχουν το πλεονέκτημα του συγκεντρωτικού ελέγχου ακριβείας τοπικά και χρονικά.
Μπορεί να φαντάζει τερατώδες σε κάποιον που δεν έχει επαρκή γνώση της τεχνολογίας, αλλά κάτι τέτοιο είναι όντως εφικτό σήμερα, άρα δεν απομένει παρά να επιχειρηθεί να ξεδιπλωθεί. Σίγουρα είναι κάτι εξαιρετικά περίπλοκο και δύσκολα συντηρήσιμο, αλλά οι δομές διαχείρισης της περιπλοκότητας είναι η βάση κάθε αποτελεσματικής εξουσίας. Η δημοκρατική διαχείριση των κοινωνιών τούς φαίνεται περισσότερο περίπλοκη, ασταθής, ενεργοβόρα, αναχρονιστική και επικίνδυνη για τους ίδιους, δεδομένης και της διαρκούς αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού, δηλαδή των δυνητικών ανταγωνιστών τους. Θυμηθείτε τον Χάξλεϋ.
Κατά συνέπεια, στις επόμενες δεκαετίες, εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης ως εργαζόμενοι. Οπότε τίθεται το ζήτημα του τί θα κάνουν με όλη αυτήν την «άχρηστη μάζα» ανθρώπων. Τους «useless eaters» σύμφωνα με μια παλαιά ρήση του «αθάνατου» εγκληματία Χένρυ Κίσσιγκερ. Φιλοδοξούν να τους αφήσουν να φυτοζωούν στη βάση επιδομάτων μόνιμου χαρακτήρα. Θα κάθονται και θα πληρώνονται ένα μηνιαίο ποσό -αν βέβαια είναι «καλά παιδιά», αν δηλαδή δεν εμφανίζουν «αντικοινωνικές» συμπεριφορές, οι οποίες ασφαλώς θα προσδιοριστούν σύμφωνα με τα νέα πολιτισμικά κριτήρια που προωθούν.
Πράγματι, στις 7 Απρίλη του 2020, σχεδόν στην απαρχή της νέας «κρίσης», ο δισεκατομμυριούχος Jack Dorsey, αφεντικό του Twitter, «τιτίβισε» ότι θα διαθέσει ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε ένα σχέδιο «ανακούφισης» από τα αποτελέσματα του COVID19. Είπε πως «αφού αντιμετωπίσουμε την πανδημία, η επικέντρωσή μας θα μετατοπιστεί στην υγιεινή και εκπαίδευση των κοριτσιών και στο UBI (Universal Basic Income)». Σε μία και μόνη πρόταση συνέθεσε τρεις φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους παραμέτρους. Την αντιμετώπιση της «πανδημίας», δηλαδή τα απαγορευτικά μέτρα και τα εμβόλια του έτερου «συντρόφου» Bill Gates. Το UBI (Καθολικό Βασικό Εισόδημα) ως απάντηση στη φτώχεια που προκαλεί ο κορωναϊός, δηλαδή τα απαγορευτικά μέτρα για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση του. Το UBI είναι η απόπειρα απορρόφησης των αντιδράσεων λόγω της εκτόπισης των ανθρώπων από την εργασία, η οποία καθίσταται απαγορευτική και ουσιαστικά «παράνομη». Και τέλος, την «υγιεινή και εκπαίδευση των κοριτσιών». Γιατί ειδικά των κοριτσιών; Η βάσιμη υποψία μας είναι πως εννοεί πολιτικές ελέγχου των γεννήσεων συναρτώμενες με εφαρμογές της γενετικής και με «επαναπρογραμματισμό» του γυναικείου φύλου στη βάση νεο-φεμινιστικών αντιλήψεων για το πώς θα πρέπει να νοείται σήμερα η πολυβασανισμένη γυναικεία «χειραφέτηση» και επομένως η στάση των γυναικών απέναντι στα ζητήματα της μητρότητας και των γεννήσεων. Θυμηθείτε τον Χάξλεϋ. Στον «Θαυμαστό νέο κόσμο» οι άνθρωποι δεν γεννιούνται. Καλλιεργούνται στα εργαστήρια με επεμβάσεις της γενετικής μηχανικής. Και αυτό είναι πλέον στη σφαίρα του εφικτού. Για την εξέλιξη της ανθρώπινης φυλής βεβαίως.
Κατά τη γνώμη μας ο Dorsey είπε τα πάντα σε μία πρόταση. Είμαστε βέβαιοι πως, αν ποτέ ευοδωθούν τα οράματα της ελίτ, θα τον κάνουν ψηφιακό άγαλμα-άβαταρ και θα τον διδάσκουν στα τηλε-σχολεία ως μέγα φιλάνθρωπο και ιερό τέρας του πνεύματος. Όποιος πιστεύει πως αυτές είναι ιδέες που διατυπώνονται με προχειρότητα, εκτός τόπου και χρόνου, ότι δεν έχουν βαθιές ρίζες πολλών δεκαετιών και δεν έχουν προετοιμαστεί προσεκτικά σε δεκάδες πανεπιστήμια, «ευαγή» ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις αυτού του κόσμου, τότε παραδινόμαστε – μας αποδίδουμε επάξια τον ευγενή τίτλο του συνομωσιολόγου…
Το πού ακριβώς οδηγούν τα παραπάνω μάς έχει επίσης ανακοινωθεί. Δεν χρειάζεται να κάνουμε υποθέσεις, εφόσον η ελίτ φροντίζει να διαφημίζει τον κόσμο που υπόσχεται. Σε σχετική διαφήμιση λοιπόν του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για το τί να περιμένουμε το έτος 2030, με φόντο έναν νεαρό με φωτεινό χαμόγελο, αναγράφεται «you will own nothing and you will be happy». Δεν θα κατέχεις τίποτε και θα είσαι ευτυχισμένος.
Το πρόταγμα δεν αναφέρεται στην εθελούσια λιτή και απέριττη ζωή. Δεν αναφέρεται στον εθελούσιο περιορισμό των περιττών και ανούσιων «αναγκών». Δεν αναφέρεται στον εθελούσιο ασκητισμό που απορρίπτει τα υλικά αγαθά προς χάριν του πνεύματος. Προδιαγράφει την κομμουνιστική συνιστώσα του νέου συστήματος: την κατάργηση κάθε είδους ατομικής ιδιοκτησίας σε ότι αφορά τους πολλούς. Όταν μιλούν για ατομική ιδιοκτησία εννοούν τα πάντα: από ένα σπίτι ή αυτοκίνητο μέχρι τα ρούχα και παπούτσια που φοράμε. Ούτε τα ρούχα δεν θα είναι «δικά μας». Θα ενοικιάζονται ή θα παραχωρούνται για χρήση. Στο κάτω κάτω περαστικοί είμαστε απ’ αυτή τη ζωή και τα υλικά αγαθά έχουν απλώς κάποια αξία χρήσης. Γιατί να μπαίνεις στον κόπο να τα συντηρείς; Υπάρχουν κάποιοι περισσότερο «ειδικοί», για να μας απαλλάξουν απ’ αυτό το βάρος. Δεν αρνούνται, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, το να παρέχουν τα αγαθά (εξαρτάται από την «κοινωνική υπευθυνότητά» μας βεβαίως)· αρνούνται στο να έχουμε εμείς τον έλεγχό τους, με την αξία μας.
Εάν λοιπόν οι πολλοί δεν κατέχουν τίποτε από τα αναγκαία, αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχουν οι ελάχιστοι που θα κατέχουν τα πάντα. Εάν κάποιοι ενοικιάζουν «υπηρεσίες» ένδυσης ή κατοικίας ή οτιδήποτε άλλο, τότε θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι που κατέχουν ολοκληρωτικά αυτές τις «υπηρεσίες», για να τις «προσφέρουν» βάσει κάποιων κριτηρίων. Χρειάζεται πολλή σκέψη, για να αντιληφθούμε ότι δημιουργείται ένα πλέγμα πλήρους και άνευ όρων εξάρτησης των πάντων σε οποιαδήποτε δραστηριότητά τους από το κράτος; Τα κράτη ουσιαστικά θα έχουν την κυριολεκτική ιδιοκτησία των υπηκόων και η διεθνής ελίτ την ιδιοκτησία των κρατών και της ίδιας της γης που περιλαμβάνουν. Τα συμπεράσματα είναι εύλογα.
Εύλογο είναι επίσης να αναρωτηθεί κάποιος για ποιόν λόγο θέλουν να κατέχουν «κάτι» αυτοί; Αυτοί δηλαδή δεν θέλουν να είναι ευτυχισμένοι; Εύλογο και αφελές…
Σε όλη τη διάρκεια της Ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ουδέποτε εμφανίστηκε σοσιαλιστικό καθεστώς οιασδήποτε παραλλαγής, το οποίο να μην είχε μια μικρή ελίτ στην κορυφή και ένα ομογενές πλήθος «ίσων» στη βάση – χωρίς καμία ενδιάμεση τάξη. Είτε μιλάμε για το πρώιμο σοσιαλιστικό Μινωϊκό καθεστώς της αρχαίας Κρήτης είτε για τα κομμουνιστικά καθεστώτα του πρώην ανατολικού μπλοκ είτε για την ουτοπία της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης κυριαρχίας, το μοτίβο που βλέπουμε είναι το ίδιο. Κάποιοι στην κορυφή έχουν όλες τις δυνατότητες στα χέρια τους, έχουν τον κεντρικό έλεγχο όλης της παραγωγικής δραστηριότητας και οι υπόλοιποι στη βάση τίποτε απολύτως· οπότε η επιβίωσή τους εξαρτάται πλήρως από τις διαθέσεις των «θεών», οι οποίοι αναλαμβάνουν να κόψουν το κεφάλι όποιου ξεχωρίζει έστω και λίγο από τους «ίσους». Ισότητα, Σταθερότητα, Τάξη, Ασφάλεια, Ευημερία. Όταν λοιπόν γίνεται πολύς λόγος από τα φερέφωνα της ελίτ για «ισότητα» και «μείωση της παγκόσμιας φτώχειας», καλό είναι να καταλαβαίνουμε το τί ακριβώς εννοούν.
Και ο καπιταλισμός; Η ελίτ ούτε που θέλει να ακούει για καπιταλισμό ως γενικευμένο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα. Ο παραδοσιακός καπιταλισμός παράγει ανταγωνιστές, οι οποίοι θα πρέπει να ελεγχθούν, ώστε να λειτουργούν εντός κάποιου συστήματος. Και όσο πιο ανεξάρτητοι και αυτοδημιούργητοι είναι οι ανταγωνιστές, ασχέτως από το αν είναι μικροί ή μεγάλοι, τόσο πιο απαιτητικοί είναι. Γι’ αυτό θέλουν η καπιταλιστική δραστηριότητα να περιοριστεί σε μία μικρή τάξη κάτω από την ελίτ. Δεν θα είναι για όλους, αλλά για όσους έχουν δώσει όλα τα εχέγγυα ότι λειτουργούν για λογαριασμό της. Ο ίδιος ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ ανέφερε ότι ο καπιταλισμός πρέπει να «διορθωθεί». Η «διόρθωση» έγκειται στην οριοθέτηση της δράσης του και στην συνύπαρξή του -κατ’ εξαίρεση- με τον ευρύτερο κομμουνισμό της μάζας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η σύμπηξη των δύο συστημάτων ολοκληρώνεται. Συνδυάστε τα παραπάνω με το γεγονός ότι κάποια στιγμή δεν θα υπάρχει καν αυτό που κάποιοι -πολύ θολά είναι αλήθεια- ονομάζουν «εργατική τάξη». Θυμηθείτε ότι τον ρόλο της θα τον πάρουν οι «έξυπνες» πλέον μηχανές. Και κάποια στιγμή οι «useless eaters» θα φαίνονται υπερβολικά «useless», για να ανέχονται ακόμη και να τους συντηρούν.
Υπάρχει ένα όνομα για το παραπάνω σύστημα. Λέγεται Φεουδαρχία, Δουλοπαροικία, «ελέω Θεού» Δεσποτεία, αλλά ιδιαίτερα εκμοντερνισμένου χαρακτήρα. Μια επαναστατική μετεξέλιξη δηλαδή του καθεστώτος που κυριάρχησε καθ’ όλον τον Μεσαίωνα και ανατράπηκε με Επαναστάσεις, τόνους αίματος και δυστυχίας.
Ελπίζουμε να είναι σαφές το γιατί όλη η οικονομική δραστηριότητα θα πρέπει πάσει θυσία να κρατηθεί στον πάγο. Για να ανασχηματίσεις το σύστημα στα μέτρα σου, θα πρέπει να αφαιρέσεις από την μάζα που αντιλαμβάνεσαι ως ανταγωνιστή σου κάθε δυνατότητα ανεξάρτητης ύπαρξης. Όταν πλέον θα έχουν πέσει όλοι στα γόνατα θα τους προσφέρεις την «διέξοδο» που θέλεις εσύ. Θα είναι αναγκασμένοι να την δεχτούν ακόμη κι αν η «διέξοδος» θα είναι χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα. Πάρε το σπαθί από τα χέρια τους και δώσε τους το ραβδί του ζητιάνου (Robert Howard – Κόναν ο Βάρβαρος).
Υπάρχουν αρκετές ακόμη παράμετροι, εξίσου σημαντικές, που εξελίσσονται παράλληλα και αποτελούν μέρη της ίδιας επιδιωκόμενης αρχιτεκτονικής. Είναι η ψηφιοποίηση του νομίσματος, η λεγόμενη «κλιματική αλλαγή» και η «πράσινη ανάπτυξη» ως μέρος της «Ατζέντας 2030» και η διαμόρφωση νέων πολιτισμικών προτύπων μέσω του νεο-ρατσιστικού «αντιρατσισμού», της πολιτικής των λεγόμενων «έμφυλων ταυτοτήτων», και ενός είδους «αντι-πολιτισμικής κουλτούρας», η οποία απειλεί, συν τω χρόνω, να εξαφανίσει από την θέαση των πολλών κάθε πνευματικό επίτευγμα της ανθρωπότητας. Λόγω χώρου δεν θα επεκταθούμε σ’ αυτά, προς το παρόν.
Το αύριο είναι εδώ, αλλά δεν είναι τετελεσμένο
Το ότι υφίστανται όλοι οι παραπάνω σχεδιασμοί δεν είναι νομοτελειακό ότι θα ευοδωθούν. Αναφέραμε ήδη ότι οι ρωγμές είναι ορατές -και θα βαθύνουν ακόμη περισσότερο όσο περνά ο χρόνος- ακόμη και εντός των πλαισίων της εξουσίας. Άλλο πράγμα τα σχέδια και άλλο πράγμα η εφαρμογή και η εκτέλεσή τους, ειδικά όταν ο σχεδιασμός απαιτεί σχετικά μακρύ χρόνο εκτέλεσης.
Πετάξτε τις μάσκες. Αναζητήστε, μελετήστε, συζητήστε. Καθαρίστε το πνεύμα, φέρτε το στο εδώ και στο τώρα χωρίς περισπασμούς και παρατηρήστε αντικειμενικά, δηλαδή αποστασιοποιημένα. Σκεφθείτε τη ζωή που θέλετε εσείς να ζείτε, χωρίς την υποβολή κάποιου που λέει πώς να την ζείτε. Απομακρυνθείτε από το σκοτάδι του φόβου. Εκεί θα είναι πάντα, αρκεί να μην καθορίζει τις πράξεις μας. Αντικρύστε όλες αυτές τις αντιλήψεις και νοοτροπίες που μας έφεραν ως εδώ. Κανένας μας δεν είναι ανεύθυνος και αθώος γι’ αυτές. Κανείς, γιατί όλα υπάρχουν μέσα μας. Ούτε αυτοί που τις εξέθρεψαν ούτε αυτοί που τις ανέχτηκαν, έστω και εξ ανάγκης. Σε μια εποχή έσχατων ακροτήτων οι πράξεις μας μετρούνται με βάση σκληρά και απόλυτα μεγέθη.
Μην επιτρέπετε να σας μιλούν και να σας καθοδηγούν «για το καλό σας» οι «πατερούληδες» σαν να ήσασταν μικρά παιδιά. Μην αποδέχεστε να σας κατευθύνουν σαν τα σκυλιά του Παβλώφ με προμελετημένα και κατευθυνόμενα συναισθήματα. Αποδεχθείτε το βάρος του ελεύθερου ανθρώπου: το αυθυπεύθυνο που προέρχεται από τη γνώση. Επαναφέρετε το θεμελιώδες, το βασικό -ζωικό- ένστικτο αυτοσυντήρης αυτού που παλεύει, όταν η ζωή του απειλείται. Αυτού που παλεύει απλώς για το ύστατο δικαίωμα του να παραμείνει άνθρωπος.
Και ύστερα –και μόνον ύστερα– οργανωθείτε. Σκεφθείτε προς την κατεύθυνση της μέγιστης δυνατής αυτάρκειας. Η αυτάρκεια στα χρόνια που έρχονται θα είναι το παν. Σκεφθείτε να την εξασφαλίσετε οργανώνοντας μικρές κοινότητες με αυτούς που μπορείτε να συνεννοηθείτε. Σκεφθείτε το αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό στο περιβάλλον μιας μητρόπολης και αν δεν είναι, προσπαθήστε να αλλάξετε χώρο.
Δείξτε το πρόσωπό σας στο δρόμο. Ανοίξτε τους χώρους εργασίας σας με δική σας πρωτοβουλία, αφού έχει προηγηθεί κατάλληλη προετοιμασία του κόσμου. Όχι ο καθένας μόνος του· αυτό πολύ εύκολα θα κατασταλεί και θα λοιδορηθεί. Οργανώστε καμπάνιες που να διακηρύττουν το δικαίωμά σας να υπάρχετε ως άνθρωποι και ότι ορισμένα δικαιώματα τα αποκτήσατε με την γέννησή σας και όχι επειδή σας τα παραχώρησε το κράτος. Μην ζητιανεύετε· κανείς δεν σέβεται τους ζητιάνους. Οργανώστε εκδηλώσεις που να μπορούν να έχουν μαζικό χαρακτήρα, ώστε να μην κινδυνεύουν από την καταστολή. Συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, οτιδήποτε μπορεί να σας βγάλει στο δρόμο. Ξανά και ξανά, χωρίς τέλος. Και για να τα κάνετε όλα αυτά, απορρίψτε την οποιαδήποτε πολιτική πατρωνία.
Υιοθετήστε παραδοσιακές μεθόδους παθητικής αντίστασης. Απομονώστε όσους «ειδικούς», φερέφωνα και μη, συντηρούν την κατάσταση τρομοκρατίας. Κόψτε τους την καλημέρα, αρνηθείτε την οποιαδήποτε συναλλαγή μαζί τους· δείξτε τους ότι αποτελούν ένα ξένο σώμα κατακτητών. Εν ολίγοις, κάντε τους να καταλάβουν ότι αυτά που κάνουν θα έχουν σοβαρό κόστος για τους ίδιους και ότι το κόστος δεν θα βρίσκεται μονομερώς στην πλάτη των άλλων.
Εν τέλει, νοιώστε ξανά ζωντανοί και βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει. Κανείς δεν έχει τις λύσεις στο τσεπάκι του και όποιος το ισχυριστεί είναι απατεώνας.
Είναι πόλεμος, οπότε ξεκινήστε κι εσείς να σκέφτεστε όπως επιβάλλει η ίδια η πραγματικότητα: με πολεμικούς όρους.
Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται
