Στον "πολιτιστικό" ιμπεριαλισμό της ελληνόφωνης κι ευρωπαϊκής κοσμοπολίτικης "αριστεράς, με χολιγουντιανές κατασκευές χυδαίας προπαγάνδας, για την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας... μια προχθεσινή πληρωμένη απάντηση από την Νάντια Χοστ. Το 2ο μέρος για την εκ νέου στράτευση της ελληνόφωνης ιμπεριαλιστικής "αριστεράς" εναντίον των λαών που παραμένουν Αδούλωτοι κι Αδέσποτη στις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις [Βλέπε, 1ο μέρος, σε: Η ελληνόφωνη Νατοϊκή "αριστερά"... ξανασηκώνει τα όπλα των ιμπεριαλιστών!].
Η Δαμασκηνή Νάντια Χοστ, διανοούμενη, συγγραφέας και με πολλά έργα για την ιστορία, την αρχιτεκτονική, τη διατήρηση και την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς του Αραβικού πολιτισμού, έγραψε προχθές μια απαντητική επιστολή σε όσα ρωτούσαν οι φίλοι της απόδημοι Σύροι, που αποτελεί μια ακούραστη μαρτυρία για τη δεκαετή ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της πατρίδας της. Εκφράζει τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έντεχνα θέλει να μας βάλει στο μυαλό τα κείμενα που άρχισαν ν' "ανθίζουν" ξανά στην υπηρεσία των ιμπεριαλιστών, σε διατεταγμένη υπηρεσία (χωρίς να αποκλείουμε ο συντάκτης Γιώργος Ρούσσος, να μετέφρασε επαγγελματικά ένα δελτίο του τομέα προπαγάνδας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μιας δήθεν κινηματογραφικής κριτικής της ταινίας με στοχευμένη ιμπεριαλιστική προπαγάνδα κι αυτό είναι "σεβαστό" στην κοινωνία της "ελεύθερης αγοράς", αφού καμία δουλειά δεν είναι ντροπή).
Η Νάντια Χοστ εκφράζει την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, την επιμονή, την ευαισθητοποίηση, το θάρρος και την όμορφη απλότητα των Σύρων. Ενός λαού που τρέφεται κι εμπνέεται από τις χιλιετίες του πολιτισμού του κι από τις παραδόσεις που είναι πάντα ζωντανές, οι οποίες εδώ και δέκα χρόνια ιμπεριαλιστικής επίθεσης αντιστέκεται πληρώνοντας φόρο αίματος (περισσότερους από 400.000 μάρτυρες Λευτεριάς), σε έναν καταστροφικό πόλεμο με την υποδούλωση κι αφανισμό της πατρίδας τους. Όλα αυτά συνοψίζονται με αξιοθαύμαστο τρόπο κι απλότητα στην παρακάτω συγκινητική επιστολή της συγγραφέας της Δαμασκού Νάντια Χοστ.
Ποια είναι η Δαμασκηνή Νάντια Χοστ;
Η Νάντια Χοστ γεννήθηκε το 1935, πτυχιούχος Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού και διδακτορικό στη Συγκριτική Λογοτεχνία στη Σοβιετική Ένωση, με μια Διδακτορική Διατριβή-Δοκίμιο: "Η Επίδραση του έργου του Άντον Τσέχωφ στην αραβική λογοτεχνία".
«Αγαπητοί μου φίλοι,
δεν έχουμε δει ο ένας τον άλλον από την μακρινή σας επίσκεψη στη Συρία. Σήμερα είμαστε διασκορπισμένοι σ' όλο τον κόσμο, καθώς η είσοδος σε ορισμένες αραβικές χώρες είναι τώρα πιο εύκολη για έναν Αμερικανό ή έναν Ισραηλινό, παρά για έναν Σύρο.
Ένιωσα κάποια θλίψη στις επιστολές σας. Έχετε δίκιο. Ο παγκόσμιος πόλεμος που ενέπνευσε τόσα πολλά επικά ποιήματα διήρκεσε μόνο τέσσερα χρόνια, ενώ ο πόλεμος εναντίον της Συρίας συνεχίζεται εδώ και δέκα χρόνια. Ένας πόλεμος που διεξήχθη με τη συμμετοχή μεγάλων δυνάμεων καθώς και μικρών κρατών, κατά τη διάρκεια του οποίου τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν έλαβαν προβολή διεθνών συνεντεύξεων Τύπου, συναντήσεων Ευρωπαίων αρχηγών κρατών, των δακρύων των ανθρωπιστικών οργανώσεων και ενός συνόλου Σύρων διανοούμενων.
Καταλαβαίνω τη θλίψη σας. Δέκα χρόνια από τη ζωή μας και τις ζωές των παιδιών μας έχουν καταπιεί από έναν πόλεμο που έχει συντομεύσει τους δρόμους μας και μας ληστεύει τα δάση και τα βουνά μας, ενώ η άμμος των παραλιών μας έχει ξεχάσει τα βήματά μας. Δέκα χρόνια στο τέλος των οποίων ακόμη κι η χαρά, που συνήθως εμπνέεται από την άνθιση των κερασιών και των κέδρων μας, δεν μπορεί πλέον να διασκορπίσει την πίκρα μας, καθώς τα φτερά της ευτυχίας γεννιούνται μόνο σε ασφαλείς χώρες.
Ωστόσο, ακόμη και τα παιδιά αντιστάθηκαν τραγουδώντας. Κάποιοι συνέχισαν να βαδίζουν κάτω από τις σφαίρες των ένοπλων ομάδων και τους ακολουθήσαμε. Μια χειροβομβίδα έπεσε ένα βήμα μακρυά από εμάς κι όταν επιστρέψαμε σπίτι με ασφάλεια γιορτάσαμε τη νίκη μας απέναντι στο θάνατο, στη γη του πρώτου αλφαβήτου στον κόσμο.
Ελπίζω ότι οι ειλικρινείς ιστορικοί θα γράψουν την αλήθεια για αυτόν τον πόλεμο που διεξάγεται εναντίον μας, καθώς οι Σύροι γενικά επιτελούν επιτεύγματα και τα ξεπερνούν χωρίς να τα καταχωρούν στην ιστορία. Ελπίζω ότι θα θυμούνται εκείνες τις δύσκολες μέρες, ειδικά την ημέρα που ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ είπε στον Πούτιν ότι ο χάρτης της Συρίας ήταν σαν τη σκακιέρα, που σημαίνει την εκ των πραγμάτων (de facto) διαίρεση του εδάφους της Συριακής Πατρίδας. Και αυτό συνέβη, ακριβώς όταν οι τρομοκράτες προσπαθούσαν να εισβάλουν στη γειτονιά της Αλ Κάσα από την Πλατεία Αββασιδών και να εισέλθουν στη Δαμασκό από τη Νταρά.
Η Νταρά, ένα προάστιο της δυτικής Δαμασκού μετατράπηκε σε στρατώνες για τρομοκράτες που φιλοξενούσαν Αμερικανούς, συμπεριλαμβανομένου ενός πράκτορα της CIA που έστειλε κάθε είδους μηνύματα, ενώ οι όλμοι βομβάρδιζαν σαν βροχή τους δρόμους της Δαμασκού και έσπαζαν τη σιωπή των νυχτών της, ενώ οι "μαύρες σημαίες" κυμάτιζαν στα κοντινά προάστια του Jobar και του Zabadani καθώς χαιρετούσαμε τα παιδιά και τους συζύγους μας, που πήγαιναν στα σχολεία ή να εργαστούν, χωρίς καμία σιγουριά πως θα επιστρέψουν ασφαλείς και υγιείς.
Οι τρομοκράτες βομβάρδισαν ακόμη και την Αρχιτεκτονική Σχολή στο κέντρο της πρωτεύουσας, και την Όπερα της Δαμασκού. Ωστόσο, οι πωλητές λαχανικών παρέμειναν στη θέση τους, τα καταστήματα και τα φαρμακεία κράτησαν τις πόρτες τους ανοιχτές, τα νοσοκομεία συνέχισαν να δέχονται τους ασθενείς, οι δημόσιοι υπάλληλοι ανελλιπώς στη θέση τους στις δημόσιες υπηρεσίες, οι μουσικοί δεν σταμάτησαν τις πρόβες, οι συναυλίες συνεχίστηκαν κι οι πολίτες ανταποκρίθηκαν με τη συμμετοχή τους στις πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Παίζαμε με τη ζωή και το θάνατο; Πιθανώς. Αλλά ας αναρωτηθούμε γιατί μια τέτοια τερατώδης μοίρα κτύπησε τη γη τόσων πολλών πολιτισμών, τόσες πολλές κατεδαφίσεις, διάλυση και καταστροφή. Αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο από το γεγονός ότι η Συρία, το Ιράκ και ο Λίβανος στάθηκαν απέναντι στο Ισραήλ και ότι μαζί αντιπροσωπεύουμε το ανατολικό μέτωπο αυτής της πάλης. Μια εξήγηση στην οποία πρέπει να προστεθεί το μίσος των απολίτιστων εναντίον των κληρονόμων του πολιτισμού. Δεν ήταν ο Μπους που είπε ότι θα επαναφέρει το Ιράκ στην εποχή του λίθου;
Παρά τα δικά μας βάσανα, αισθανόμαστε οδυνηρά τι συνέβη στο Ιράκ και φοβόμαστε τι θα μπορούσε να συμβεί σ' αυτό με την παρουσία των Αμερικανών στο έδαφος του, επειδή δεν έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε μόνο τη Συρία. Η καρδιά μας στρέφεται πάντα προς αυτές τις αδελφικές χώρες με τη βεβαιότητα ότι, από τη Βαγδάτη έως τη Βηρυτό, είναι η ίδια κοινή μοίρα στα διχοτομικά σχέδια των αμερικανοισραηλινών.
Μια βεβαιότητα που βασίζεται στην επίθεση εναντίον της Συρίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες, λόγω της γεωπολιτικής σημασίας της; Σίγουρα όχι! Το γνωρίζαμε πολύ πριν, αλλά με διαφορετικό όραμα από το δικό τους. Ένα όραμα που μας καλεί να υπερασπιστούμε μαζί την αξιοπρέπεια του Αραβισμού και του Ανθρώπου από τη δυτική βαρβαρότητα, που πρέπει να ξεπεράσουμε και να αποκλείσουμε από την ιστορία μας.
Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί ξέσπασε ένας νέος πόλεμος εναντίον μας: ένας άμεσος πόλεμος εναντίον του νομίσματός μας, της συριακής λίρας και του ψωμιού μας που μοσχοβολάει.
Καταλαβαίνουμε γιατί οι Αμερικανοί εισβολείς κατακτητές και οι Κούρδοι λακέδες πράκτορες τους κλέβουν το σιτάρι μας, καθώς και το πετρέλαιο μας και, όπως οι λεηλασίες, το πλιάτσικο των προγόνων τους, κλείνουν δρόμους προς εμάς, ελπίζοντας να σχεδιάσουν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα, στην κορυφή της οποίας θα βρίσκονται οι προαγωγοί του πολέμου και οι φτωχοποιημένοι άνθρωποι στην άβυσσο.
Καταλαβαίνουμε γιατί κάνουμε ουρές έξω από τα βενζινάδικα και τους φούρνους ψωμιού. Αν ρωτούσα κάποιους από αυτούς που περιμένουν στη σειρά, αν θα συμφωνούσαν σε μια ευνοϊκή συμφωνία για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, ώστε να τερματιστεί η κρίση, θα ήταν αγανακτισμένος και θα έλεγε: "Πώς θα μπορούσαν να μας συγχωρήσουν οι γέροντες μας;"... "Δεν ήταν οι 'μάρτυρες του Μάη' οι πρώτοι που μας διαφώτισαν για τον σιωνισμό;"
Πριν από τον πόλεμο, δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι είμαστε ικανοί για τέτοια υπομονή και τέτοιο θάρρος.
Αυτό συμβαίνει επειδή είμαστε πεπεισμένοι ότι η ήττα μας θα βυθίσει την περιοχή σε σκοταδισμό και βαρβαρότητα;
Είναι επειδή πιστεύουμε ότι πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα για την αλλαγή των διεθνών σχέσεων;
Στην πραγματικότητα, θα συνεισφέραμε σε μεγάλο βαθμό στην εμφάνιση μιας νέας πραγματικότητας: αυτής ενός πολυπολικού κόσμου.
Φίλοι μου, μην ανησυχείτε για μένα. Φυσικά, κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, συχνά έκλαψα με θλίψη για τα δεινά του λαού και της πατρίδας. Μια θλίψη που, ωστόσο, δεν έχει καμία σχέση με υποταγή ή αδυναμία. Επιπλέον, οι Σύροι δεν έσκυψαν ποτέ τα κεφάλια τους, παρά μόνο όταν τα αποκεφαλίστηκαν από τρομοκράτες Ουαχαμπιστές.
Από την άλλη πλευρά, έχουμε εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις μας ότι κάθε Άραβας είναι πιο κοντά μας από έναν Ρώσο, Ιρανό και Βενεζουελάνο. Διαπιστώσαμε ότι αυτό που ενώνει ή χωρίζει τους ανθρώπους, είναι το όραμα, η συμπεριφορά και η συνειδητοποίηση.
Νάντια Χοστ;»
Μετάφραση Νίκος Κλειτσίκας, με παρότρυνση -όχι άδεια- να το δημοσιεύσει ο κύριος Γιώργος Ρούσσος, ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης πως πρόσφερε υπηρεσίες στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ...
Syrian author Dr Nadia Khost on literature, war and its realities:
Ορισμένοι χρήσιμοι δεσμοί, ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης που θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα αυτό τη λαό, να κατανοήσει ορισμένα σημεία της επιστολής, όπως για παράδειγμα τους "Μάρτυρες του Μάη" κ.α.
Σεπτέμβρης 2014, Χόμς, Συρία»
«Το πλήθος της διαφορετικότητας των λαών και των πολιτισμών,
των παραδόσεων και των γλωσσών... είναι ο τρόπος
με τον οποίο ο Θεός περπατά στην ανθρώπινη ιστορία»
* Σε τι διαφέρει η "Ευρωπαϊκή Ένωση"... από τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ;
