Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σταθμό Real Fm και ερωτηθείς αν κρίνει ρεαλιστικό τον στόχο εξόδου στις αγορές μετά το πέρας του μνημονίου, δηλαδή στα μέσα του 2018, ο κ. Λιαργκόβας απάντησε πως «φαίνεται ότι το τρένο να βγούμε στις αγορές θα πάει πιο μακριά». «Με τα σημερινά δεδομένα πότε θα προλάβουμε να άρουμε τα capital controls; Μάλλον φαίνεται να ενισχύονται […] και παρατηρούμε τη συνεχή διαρροή καταθέσεων από τις τράπεζες», πρόσθεσε.
Συνεχίζοντας, ανέφερε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και ότι «δεν φαίνεται με βάση τα σημερινά δεδομένα να βγαίνουμε στις αγορές το 2018, άρα ή θα παραταθεί το τρέχον μνημόνιο ή θα είναι ένα τέταρτο μνημόνιο ή χρεοκοπούμε».
Ο κ. Λιαργκόβας παρατήρησε ακόμη ότι με την καθυστέρηση ολοκλήρωσης της αξιολόγησης «ήδη έχει γίνει ζημιά στην οικονομία και αυτό ενδεχομένως να επηρεάσει τις εκτιμήσεις για το 2017 κυρίως όσον αφορά το ΑΕΠ».
Όπως είπε, ο στόχος για ανάπτυξη 2,7% φέτος αρχίζει να είναι δύσκολος γιατί «η κατανάλωση δεν θα αυξηθεί τόσο πολύ, οι επενδύσεις δεν θα αυξηθούν τόσο πολύ όσο έχουν εκτιμήσει. «Επομένως», εκτίμησε, «θα πάμε σε κάτι λιγότερο μέχρι 1%».
Αργότερα, κατά το χαιρετισμό του στο Συνέδριο του Γραφείου του Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, με θέμα «Κρίση – Μεταρρυθμίσεις – Ανάπτυξη», ο κ. Λιαργκόβας ανέπτυξε τους πέντε λόγους που η Ελλάδα δεν κατάφερε να ακολουθήσει την πορεία εξόδου από τα μνημόνια, όπως συνέβη με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο. Αναφερόμενος, δε, στο τρίτο μνημόνιο, υπογράμμισε πως ακόμα δεν έχει εξασφαλιστεί η επιτυχία του παρότι «έχουμε ξεπεράσει το ήμισυ της διάρκειάς του».
Ο κ. Λιαργκόβας επικεντρώθηκε στις διαφορές της Ελλάδας με την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Κύπρο- , που μπήκαν σε μνημόνια μετά από εμάς και βγήκαν στις αγορές πριν από εμάς - μεταξύ αυτών την αύξηση της φορολογίας και το ότι το δημοσιονομικό βάρος επωμίστηκαν οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού καθώς και ότι τα διαρθρωτικά μέτρα δεν εφαρμόστηκαν, όπως έπρεπε.
Όπως ανέφερε ειδικότερα ο καθηγητής:
Μια πρώτη διαφορά είναι ότι οι αρχικές οικονομικές συνθήκες, ήταν σε πολύ πιο άσχημη κατάσταση. Τα ελλείμματα του κρατικού και εξωτερικού τομέα και το χρέος ήταν υψηλότερα. Η δημόσια διοίκηση ήταν αδύναμη. Οι θεσμοί δεν ήταν ισχυροί και δεν λειτουργούσαν αποτελεσματικά, ενώ ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας είχε απαξιωθεί.
«Το προβλήματα δηλαδή της οικονομίας μας ήταν πολλαπλά, η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους και βέβαια όλες τις προηγούμενες δεκαετίες αναβάλαμε τις λύσεις των προβλημάτων (με ορισμένες εξαιρέσεις) για το μέλλον» είπε.
Μια δεύτερη διαφορά είναι ότι το μείγμα δημοσιονομικής προσαρμογής βασίστηκε (και στα τρία μνημόνια) λανθασμένα κατά κύριο λόγο στην αύξηση της φορολογίας και όχι στη μείωση των δαπανών.
Σημείωσε ότι «η αύξηση της φορολογίας αποθαρρύνει την ανάπτυξη, αλλοιώνει τα κίνητρα των ατόμων, αυξάνει τη φοροδιαφυγή, διώχνει επιχειρήσεις και δυναμικά στοιχεία από τη χώρα, οι συνεχείς φορολογικές αυξήσεις εξαντλούν τη φοροδοτική ικανότητα ακόμα και των συνεπών φορολογούμενων» εξήγησε ο καθηγητής προσθέτοντας πως «αυτό άλλωστε αποδεικνύεται από την ραγδαία αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των ιδιωτών προς το Δημόσιο».
Μια τρίτη διαφορά ήταν ότι εκτός των δημοσιονομικών (δηλαδή μειώσεις μισθών και συντάξεων) και φορολογικών μέτρων, τα περισσότερα διαρθρωτικά μέτρα δεν εφαρμόστηκαν όπως έπρεπε: Δεν υπήρξε συνολικό στρατηγικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων, δεν υπήρξε συγκεκριμένη χρονική ακολουθία στις μεταρρυθμίσεις, δεν υπήρξε συνέχεια και συνέργεια και το κυριότερο, δεν εφαρμόστηκαν πλήρως πολλές μεταρρυθμίσεις.
«Και μισή εφαρμογή ισοδυναμεί με καθόλου εφαρμογή. Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της ΕΕ ικανοποιούνταν βλέποντας την ψήφιση των σχετικών νόμων. Όμως οι σχετικές εφαρμοστικές ρυθμίσεις (υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι) δεν έβγαιναν στην ώρα τους και επομένως τίποτε δεν άλλαζε», εξήγησε ο κ. Λιαργκόβας.
Μια ακόμη διαφορά είναι ότι στη χώρα μας υποτιμούμε τις επιπτώσεις της αβεβαιότητας στη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής και σε επιμέρους περιοχές της (όπως μεταρρυθμίσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.). Την αβεβαιότητα τροφοδοτούν οι συνεχείς διαπραγματεύσεις και αναζητήσεις «ισοδυνάμων» για να γίνουν τροποποιήσεις, οι ασάφειες σε φορολογικά ζητήματα (φορολόγηση μισθώματος ακινήτων, ΦΠΑ στην εκπαίδευση, ΕΝΦΙΑ), οι ανασχεδιασμοί στο ασφαλιστικό, οι ασάφειες στην κατεύθυνση των ιδιωτικοποιήσεων, των εργασιακών ρυθμίσεων κ.ά. «Την αβεβαιότητα τροφοδοτεί και η απουσία ενστερνισμού του προγράμματος από τις ελληνικές αρχές, καθώς η οικονομική του φιλοσοφία (που έρχεται σε σύγκρουση με παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο του κράτους και της αγοράς) συχνά αμφισβητείται στην πράξη», εκτίμησε ο επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλής.
Τέλος, τόνισε πως η πέμπτη διαφορά αφορά το ότι το βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής (και στα τρία προγράμματα) δεν κατανεμήθηκε δίκαια. Έπληξε περισσότερο τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (π.χ. τους νέους, τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες, τους φτωχούς).
«Το αποτέλεσμα ήταν να διογκωθούν οι εισοδηματικές ανισότητες, δηλαδή το χάσμα ανάμεσα στους πλουσιότερους και τους φτωχότερους, όπως δείχνουν όλοι οι σχετικοί δείκτες (π.χ. δείκτης Gini). Όμως, είναι κοινά αποδεκτό στην διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, ότι η διόγκωση των ανισοτήτων εξουδετερώνει και το ύψος αλλά και την βιωσιμότητα της ανάπτυξης, την οποία επιδιώκει η ίδια η δημοσιονομική εξυγίανση» κατέληξε στην τοποθέτησή του.
Ο κ. Λιαργκόβας, τόνισε ότι η Ιστορία, μας βοηθά να μάθουμε και να αποφύγουμε τα σφάλματα του παρελθόντος και να καλλιεργήσουμε μια συνείδηση, η οποία θα λαμβάνει υπ' όψιν όλα τα διδάγματα και τα μαθήματα από αυτή την εμπειρία.
«Αυτή είναι η μόνη δυνατότητα που έχουμε. Και η μόνη δυνατή αντίδραση στην κρίση που βιώνουμε σήμερα. Από εμάς εξαρτάται αν θα μάθουμε κάτι από την ιστορία μας, αν θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι για να ξεπεράσουμε την κρίση, αν θα ξαναρχίσει ή όχι ο στρόβιλος των σφαλμάτων, αν θα προκαλέσουμε την τύχη μας ή αν θα προσπαθήσουμε να την προλάβουμε» υπογράμμισε.
★ Πηγή: Συντακτική ομάδα του eklogika.gr
