απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων και η
παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται τα
ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»
Χέρμπερτ Μαρκούζε (1898 – 1979)
Ξοδεύτηκε άφθονο μελάνι (κυρίως "ηλεκτρονικό") για την 100η επέτειο της δολοφονίας του Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ, που δολοφονήθηκε σε ενέδρα του μεξικανικού στρατού (10 Απρίλη 1919) και το κομμένο κεφάλι του εκτέθηκε σε όλες τις πόλεις και χωριά των αυτοχθόνων λαών του Μεξικού. Μια συνήθεις "συμπεριφορά" των κυρίαρχων, ανάλογη μ' αυτή του δικού μας Πρωτοκαπετάνιου Άρη Βελουχιώτη.Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Είναι καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατισμένος»!
Μαζί με campesinos του, τους εργάτες γης, ζητούσε δικαιοσύνη, ελεύθερη γη, δικαίωμα στην απεργία... σαν τον δικό μας Μαρίνο Αντύπα στο Κιλελέρ.
Τι απουσίαζε από τα διθυραμβικά κείμενα, κυρίως της κοσμοπολίτικης "αριστεράς";
Η Πατρίδα!
Το "Πατρίδα ή Θάνατος" του Τσε, όλων των Εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, η ουσία της εξέγερσης, της δολοφονίας του επαναστάτη.
Η "Πατρίδα" που σήμερα είναι αφορισμένη και ποινικοποιημένη, ταυτισμένη με "εθνικισμό, ακροδεξιά", αλλά που είναι η κινητήρια δύναμη Απελευθέρωσης των λαών.
«Το σημείο εκκίνησης είναι "εθνικό"κι απ' αυτό το σημείο εκκίνησης πρέπει
να λάβεις τις αποφάσεις των κινήσεων»
Antonio Gramsci, Quaderni del carcere, σελ. 1729
Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί σήμερα θυμούνται τον Εμιλιάνο Ζαπάτα κι αποσιωπούν, λογοκρίνουν το αίτημα του αγώνα του για Πατρίδα;
"Οι αναμνήσεις μας είναι η δύναμή μας.
Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη
οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας
κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει
εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους,
όπως θα ανάβαμε πυρσούς"
Βίκτωρ Ουγκό, από γράμμα στον Λουί Μπλανκ (1877)
