Αγαπητή...
Γκρέτα,
ζούσα στο μικρό αγροτικό χωριό Μι Λάι (σχ. 1) και είχα ακριβώς την ηλικία σου, καθώς και κοτσίδες σαν τις δικές σου, όταν έφτασαν.
Βρήκαν το χωριό έρημο, μόνο δύο αδυνατισμένες αγελάδες και σκελετωμένα σκυλιά να βόσκουν μέσα στον κουρνιαχτό... Εμείς τα παιδιά, οι έφηβοι, όπως και οι ηλικιωμένοι, για ασφάλεια ζούσαμε κάτω από το έδαφος, καθώς οι νέοι, από δεκαέξι και πάνω, είχαν όλοι φύγει για να παλέψουν ενάντια στους εισβολείς.
Έξω, ο αέρας ήταν αφόρητος... το μεγάλο δάσος που έφτανε στην άκρη του χωριού κι απλωνόταν χιλιάδες χιλιόμετρα καλύπτοντας ένα μεγάλο μέρος της χώρας, αργοπέθαινε κάτω από μια λεπτή λαμπερή, λευκή σαν το αλεύρι βροχή, που καίει τους κορμούς και τα φύλλα και στεγνώνει τους πνεύμονες.
Έφτασαν, αλλά δεν ήταν πεπεισμένοι ότι το χωριό ήταν πραγματικά ερημωμένο και άρχισαν να μετακινούν την κουρνιαχτό με τα αμφίβια, μέχρι που ανακάλυψαν τις καταπακτές.
Από έξω ήρθε μια ακτίνα εκθαμβωτικού φωτός και ατελείωτες εκρήξεις από ριπές πολυβόλων, που πυροβολούσαν τυχαία στο σκοτάδι.
Αυτοί που τραυματίζονταν, πέθαναν βουβά, ώστε να μην υπονομεύσουν τους άλλους.
Όταν όλα τελείωσαν, βγήκα από κάτω από τα νεκρά σώματα που με είχαν σώσει και μια βγαίνοντας στην ύπαιθρο είδα ότι είχαν σφαγιάσει ακόμη και τις αγελάδες και τα σκυλιά.
Αγαπητή Γκρέτα,
δεν ξέρεις αυτή την ιστορία;
Ζήτησε από το τη μητέρα σου και τον παραγωγό σας να σου την διηγηθούν. Και όταν θα βρίσκεσαι με τον Πάπα, με τους Προέδρους, στις αίθουσες των κοινοβουλίων, μπροστά στο πλήθος των οπαδών σας, να τους καταγγείλεις σκληρά και απερίφραστα , γιατί από τότε -και εδώ έχεις δίκιο- το κλίμα δεν έχει αλλάξει, αλλά μάλλον χειροτερεύει όλο και περισσότερο...
Αγαπητή Γκρέτα,
έχω την ηλικία σου και πάω την ίδια σχολική βαθμίδα.
Το σχολείο όπου ήθελα να δημιουργήσω μια διαμαρτυρία σαν τη δική σας, δεν υπάρχει πια, καταστράφηκε όχι από τις εκπομπές επιβλαβών μιασμάτων, αλλά από δημοκρατικότατο πύραυλο.
Κατόπιν η δασκάλα άρχισε να μας διδάσκει κάτω από έναν κυματοειδή τσίγκο κλειστό στις γύρω πλευρές από μουσαμάδες και κουβέρτες που φέραμε ο καθένας από εμάς.
Αλλά επίσης διαλύθηκε, όχι από μια χιονοστιβάδα από πλαστικά μπουκάλια, αλλά από τα τανκ του Τελ Αβίβ...
Ακόμη και τα ελαιόδενδρα και τα οπωροφόρα δέντρα είναι νεκρά και σάπια, αλλά όχι από φυτοφάρμακα και ρυπογόνα λιπάσματα...
Το νερό είναι σπάνιο και το λίγο που μπορούμε να έχουμε στη διάθεση μας, μόλις φθάνει σταγόνα, σταγόνα, όχι επειδή οι πηγές των ποταμών πεθαίνουν, αλλά επειδή είναι αυτοί που ανοίγουν και κλείνουν τις βρύσες.
Τελικά, αποφάσισα να κάνω τη διαμαρτυρία μου μαζί με τα άλλα παιδιά απέναντι στους εισβολείς την Παρασκευή, που επαναλαμβάνουμε τη διαμαρτυρία με την αξίωση των δικαιωμάτων των δικών μας και εκείνων των εξόριστων.
Δεν ξέρεις αυτή την ιστορία;
Ζήτησε από το τη μητέρα σου και τον παραγωγό σας να σου την διηγηθούν.
Το πλακάτ που σηκώνω την Παρασκευή γράφει: δώστε μου πίσω τον αέρα μου, τα ελαιόδεντρα μου, τα οπωροφόρα δέντρα μου...
Εν συντομία, σχεδόν οι ίδιοι δικοί σου λόγοι, αλλά εδώ με πυροβολούν.
εμένα δεν με υποδεχθεί ποτέ ο Πάπας, ούτε οι Πρόεδροι, ποτέ δεν θα μου πάρουν συνέντευξη, δεν θα βρεθώ ποτέ σε αίθουσα Κοινοβουλίου...
Αλλά ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις για μένα: εκτός από το να τους κατηγορείς για τους κλιματικούς κινδύνους, να τους πεις ότι είναι βρώμικοι εγκληματίες, μιας και δεν αποκλείουν μονάχα το μέλλον αλλά το παρόν των συνομηλίκων σου, που τους φυλακίζουν σε υπαίθρια κλουβιά.
Αλλά ίσως θα σε σκίαζαν αμέσως και θα επέστρεφες στην τάξη._
* Επιμέλεια, μετάφραση Γεωργίας Γκαρδαλίνου, με Antonio Pio Monforte Persia Enrico Lombardelli - Ρώμη (Ιταλία)
(με αφορμή την επίσκεψη στον Πάπα και το σώου)
Σχετικά:
Πτώματα από τη σφαγή του Μι Λάι σε φωτογραφία που ελήφθη από Αμερικανό στρατιώτη αμέσως μετά το μακελειό
1. Μι Λάι – Βιετνάμ 1968: Η σφαγή
Σχολική τάξη στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, αφού οι μπουλντόζες ισοπέδωσαν το σχολείο...
