Δυο τουλάχιστον ναοί προηγήθηκαν του Παρθενώνα κατά τους αρχαϊκούς χρόνους. Αρχαϊκά μυστικά της Ακρόπολης, που μέχρι πρόσφατα κρύβονταν καλά στον Ιερό Βράχο, ενσωματωμένα είτε στα τείχη είτε στον ιδιο τον Παρθενώνα. Ο αρχαϊκός, που προηγήθηκε του Παρθενώνα και του Προπαρθενώνα, και ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς Πολιάδος, που τα θεμέλια του σώζονται σήμερα νότια του Ερεχθείου. Ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς, όπως και ο ημιτελής Προπαρθενώνας, καταστράφηκαν από τους Πέρσες το 480 π.κ.ε. Τελικά πόσοι ναοί προηγήθηκαν του Παρθενώνα;
«Δύο τουλάχιστον. Ο αρχαϊκός ναός, που κτίστηκε από πειραϊκό ακτίτη λίθο και έφερε έντονα χρώματα τα οποία ευτυχώς διατηρούνται σε πολλά μέλη του, και ο Προπαρθενώνας, που άρχισε να κτίζεται μετά τη Μάχη του Μαραθώνα με πεντελικό μάρμαρο στην ίδια θέση που θα καταλάβει αργότερα και ο κλασικός», δηλώνει στο ΑΜΠΕ η κ. Σιουμπάρα, υπεύθυνη του έργου καταγραφής και διευθέτησης των διάσπαρτων αρχιτεκτονικών μελών της Ακρόπολης.
Από τον αρχαϊκό ναό προέρχονται τα πώρινα γλυπτά του δυτικού αετώματος που αντικρίζει κανείς μόλις ανεβαίνει τη μεγάλη σκάλα του Μουσείου Ακρόπολης: Δύο λέοντες να κατασπαράζουν έναν ταύρο, ο Ηρακλής να παλεύει με ένα θαλάσσιο ον στο ένα άκρο και ο τρισώματος δαίμονας στο άλλο, σύνολα που σώζουν σε μεγάλο βαθμό τα πρωτότυπα χρώματά τους.
Είναι η εποχή που, τουλάχιστον στην Ακρόπολη, συμβαίνουν πολλά καινούργια πράγματα στην αρχιτεκτονική. Έτσι, ο αρχαϊκός Παρθενώνας γίνεται ο πρώτος μνημειακός λίθινος ναός στην Αττική, ενώ κάποιες τεχνικές μέθοδοι κατασκευής του ταιριάζουν με αντίστοιχες που χρησιμοποιήθηκαν και στον Παρθενώνα.
«Πρόκειται για τεχνολογία που είναι σε χρήση ως και 120 χρόνια νωρίτερα από ό,τι νομίζαμε. Μετά από μια εξονυχιστική μελέτη αρχιτεκτονικών μελών, καταφέραμε να βγάλουμε νέα συμπεράσματα και να επανεκτιμήσουμε τον συγκεκριμένο ναό, ο οποίος ήταν δωρικός περίπτερος, όπως και ο Παρθενώνας, αλλά με μικρότερο αριθμό κιόνων σε όλες τις πλευρές.
Επίσης, μορφολογικά τα επιστύλια και τα τρίγλυφα έχουν κάποιες λεπτομέρειες που ανακαλούν μορφές του Περίκλειου Παρθενώνα, ενώ ομοιότητες μεταξύ των δύο ναών υπάρχουν και από άποψη τεχνικής, διορθώσεων και οικονομίας της εργασίας. Τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι υπήρχε πολύ ισχυρή παράδοση και μία πρώιμη εξέλιξη στην αρχιτεκτονική, γεγονός που κάνει αυτόν τον πρώτο ναό ακόμα πιο σημαντικό από ό,τι πιστεύαμε ως τώρα»
Πώς όμως καταστράφηκε ο πρώτος Παρθενώνας;
«Από τους ίδιους τους Αθηναίους, που ήθελαν να κτίσουν έναν μεγαλύτερο ναό στη θέση του από μάρμαρο, τον πρώτο μνημειακό ναό όπου το πεντελικό μάρμαρο χρησιμοποιείται συστηματικά στην αρχιτεκτονική»
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξαφανίζονται τα αρχιτεκτονικά μέλη και τα γλυπτά του. «Τα χρησιμοποιούν σε δεύτερη χρήση για να κτίσουν το νότιο τείχος, επίσης στις θεμελιώσεις του Παρθενώνα, αλλά και γύρω από αυτόν, νότια και ανατολικά, όπου βρέθηκαν με τη μεγάλη ανασκαφή της Ακρόπολης το 1885-1890»
Τα γλυπτά ωστόσο δεν εντοιχίζονται τόσο εύκολα όσο τα αρχιτεκτονικά μέλη, η δε απολάξευσή τους δεν εξασφαλίζει πάντα κατάλληλους οικοδομικού όγκους. «Όχι μόνο στην Ακρόπολη, αλλά γενικότερα. Τα γλυπτά τα θάβουν στο τέμενος, επειδή ανήκουν στη θεότητα. Ότι ανήκει σε αυτήν παραμένει στον ιερό χώρο της και δεν επιτρέπεται να βγει» Δεύτερη χρήση απέκτησαν αρχιτεκτονικά μέλη και από άλλους μεγάλους ναούς της Ακρόπολης. Όπως τα δύο ιερά που καταστράφηκαν από τους Πέρσες, ο Αρχαίος Ναός της Αθηνάς Πολιάδος και ο Προπαρθενώνας.
«Οι μαρμάρινοι, ημιτελείς σπόνδυλοι του Προπαρθενώνα ενσωματώθηκαν στο ανατολικό σκέλος του βορείου τείχους, ενώ τα πώρινα επιστύλια, τρίγλυφα και γείσα στο δυτικό σκέλος του βόρειου τείχους προέρχονται από τον Αρχαίο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος, που χρονολογείται γύρω στα 520 π.κ.ε. Κάποιος που έρχεται από την Ομόνοια τα βλέπει ακόμα και σήμερα με γυμνό μάτι»
Εδώ και 230 χρόνια, η παράσταση που κοσμεί την 160 μέτρων ζωφόρο του Παρθενώνα, ενός κτίσματος με τη μεγαλύτερη επιρροή στην αρχιτεκτονική του δυτικού κόσμου, φαινόταν αρκετά απλή. Όλοι δέχονταν ότι απεικονίζει την πομπή των Μεγάλων Παναθηναίων που γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια προς τιμήν της θεάς Αθηνάς, στην οποία άλλωστε είναι αφιερωμένος ο Παρθενώνας.
Αλλά μια συγκλονιστική ανακάλυψη, σε συνδυασμό με τις μούμιες της Αιγύπτου, μετά από μελέτες που έγιναν πάνω στη ζωφόρο του Παρθενώνα, θέτει υπό αμφισβήτηση τις ιδέες που είχαμε έως τώρα γι’ αυτό το 2.500 ετών αρχιτεκτονικό αριστούργημα.
Αυτό υποστηρίζει η αρχαιολόγος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Τζόαν Κόνελυ στο βιβλίο της The Parthenon Enigma. Όπως αναφέρει η Κόνελυ: «Τώρα συνειδητοποιούμε ότι η ζωφόρος αφηγείται μια πολύ πιο τραγική ιστορία».
Η ζωφόρος αφηγείται μια πολύ πιο τραγική ιστορία – τη θυσία της κόρης του Ερεχθέα, προτείνει η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης Τζόαν Κόνελυ.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στην αρχαία Αίγυπτο, όταν οι φαραώ πέθαιναν ξεκινούσαν το ταξίδι τους στον άλλο κόσμο μέσα σε μια χρυσή σαρκοφάγο. Οι κοινοί θνητοί, πάλι, μουμιοποιούνταν με φθηνότερα υλικά, όπως για παράδειγμα ανακυκλωμένο πάπυρο, στον οποίο προηγουμένως μπορεί να υπήρχαν διάφορα γραπτά, συμπεριλαμβανομένων μεταφρασμένων κειμένων από τα ελληνικά.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, ένας Έλληνας μελετητής, εξετάζοντας κομμάτια από πάπυρο σε μια από αυτές τις μούμιες, έκανε μια εκπληκτική ανακάλυψη: 250 σειρές από ένα χαμένο έργο του Ευριπίδη, τον «Ερεχθέα».
«Τελικά οι μούμιες καταλήγουν να είναι η καλύτερη πηγή χαμένων Ελληνικών κειμένων», λέει η Κόνελυ, η οποία σημειώνει ότι η ανακάλυψη της σαρκοφάγου που περιείχε το έργο είχε γίνει το 1901, αλλά η τεχνολογία για να αφαιρεθεί ο πάπυρος, χωρίς να καταστραφεί η μούμια, δεν υπήρχε μέχρι το 1960.
Το έργο αφηγείται την ιστορία του Ερεχθέα, μυθικού βασιλιά της Αθήνας, ο οποίος «όταν έγινε η πρώτη εισβολή και πολιορκία της πόλης από τους βάρβαρους Θράκες, ζήτησε καθοδήγηση από το μαντείο των Δελφών και πήρε την απάντηση ότι έπρεπε να θυσιάσει τη μικρότερη κόρη του» προκειμένου να κερδίσει τη μάχη.
Η Κόνελυ έμαθε για πρώτη φορά για το έργο αυτό, το οποίο ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να διαβαστεί γιατί ήταν σε αποσπασματικά ελληνικά και «οι λωρίδες από πάπυρο ήταν κομμένες σε σχήμα φτερών γερακιού», στη δεκαετία του 1990. Από τότε και με την πάροδο του χρόνου, είχε μια αποκάλυψη.
«Συνειδητοποίησα ότι ο Ευριπίδης μιλούσε γι’ αυτό που βλέπουμε στο μέσον της ζωφόρου του Παρθενώνα», λέει η Κόνελυ. «Απεικονίζει μια οικογένεια –τη μητέρα, τον πατέρα και τις τρεις κόρες τους– η οποία ετοιμάζεται να θυσιάσει την μικρότερη κόρη. Απεικονίζει τη θυσία μιας παρθένας».
Να σημειωθεί, τέλος, ότι από το σύνολο της ζωφόρου σήμερα σώζονται 50 μέτρα, τα οποία εκτίθενται στο Μουσείο της Ακρόπολης, 80 μέτρα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο (Ελγίνεια Μάρμαρα), ένας λίθος στο Μουσείο του Λούβρου και κάποια θραύσματα είναι διασκορπισμένα σε μουσεία στο Παλέρμο, στο Βατικανό, στη Χαϊδελβέργη, στη Βιέννη και στο Μόναχο.
edwhellas.gr
