Η Νέλλη Γκίνη μιλάει για όλα στο «YES!». Για τα όνειρά της, τα επαγγελματικά της σχέδια, τον έρωτα, τα λάθη και τις στιγμές που ήρθε τετ α τετ με το θάνατο....
Γεννημένη στον Πειραιά, μεγαλώνοντας με απέραντη αγάπη από νωρίς έδειξε τον επαναστατικό της χαρακτήρα. Από τη Σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη και το Εθνικό Ωδείο βρέθηκε να συνεργάζεται με μερικά από τα ιερά τέρατα της ένδοξης εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Έχοντας δοκιμαστεί σε όλα τα είδη, θέλει πια να παίζει κλασικό ρεπερτόριο, γι' αυτό φέτος δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στην παράσταση "Ερωτόκριτος" στο θέατρο Φούρνος.
"Έχω μαγευτεί από αυτή την παράσταση ίσως γιατί δεν ήταν καθόλου εύκολα προσεγγίσιμο το έργο. Επί τέσσερις μήνες κάναμε πέντε με έξι φορές την εβδομάδα πρόβες, καθώς ήταν σαν να μαθαίνω μια ξένη γλώσσα. Μου αρέσουν όμως οι προκλήσεις και όταν αφορούν τη δουλειά μου, ακόμη περισσότερο".
"Έχω μαγευτεί από αυτή την παράσταση ίσως γιατί δεν ήταν καθόλου εύκολα προσεγγίσιμο το έργο. Επί τέσσερις μήνες κάναμε πέντε με έξι φορές την εβδομάδα πρόβες, καθώς ήταν σαν να μαθαίνω μια ξένη γλώσσα. Μου αρέσουν όμως οι προκλήσεις και όταν αφορούν τη δουλειά μου, ακόμη περισσότερο".
Εσείς έχετε ζηλέψει;
Με τον Μιχάλη Ζαμπέτα. Ήταν η μοναδική φορά που ζήλεψα και έκανα ένα ακραίο λάθος.
Τι συνέβη;
Ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε και πάνω σε μια διαφωνία ο Μιχάλης έφυγε - κάτι που βέβαια συνήθιζε. Αυτό έγινε 15 μέρες πριν από το γάμο κι ενώ ήμουν έγκυος. Τότε πίστεψα πως όλα ανάμεσά μας είχαν τελειώσει κι έκανα τη μεγάλη ανοησία.
Ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε και πάνω σε μια διαφωνία ο Μιχάλης έφυγε - κάτι που βέβαια συνήθιζε. Αυτό έγινε 15 μέρες πριν από το γάμο κι ενώ ήμουν έγκυος. Τότε πίστεψα πως όλα ανάμεσά μας είχαν τελειώσει κι έκανα τη μεγάλη ανοησία.
Μετανιώσατε που δεν κρατήσατε το παιδί ;
Όχι μόνο μετάνιωσα, αλλά έπεσα στα γόνατα να ζητήσω συγγνώμη από τον Θεό, γιατί ήταν κάτι που δεν το έλεγχα. Ήμουν τυφλωμένη, πονεμένη και είχα πειστεί ότι με είχε εγκαταλείψει. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ήταν ένα κομμάτι εκδίκησης, δεν θέλω να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου.
Όχι μόνο μετάνιωσα, αλλά έπεσα στα γόνατα να ζητήσω συγγνώμη από τον Θεό, γιατί ήταν κάτι που δεν το έλεγχα. Ήμουν τυφλωμένη, πονεμένη και είχα πειστεί ότι με είχε εγκαταλείψει. Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού μου να ήταν ένα κομμάτι εκδίκησης, δεν θέλω να είμαι επιεικής με τον εαυτό μου.
