Κανονικά, αυτό δεν θα έπρεπε να προκαλεί κανένα ενδιαφέρον αν όχι τεράστια ικανοποίηση αφού το ΠΑΣΟΚ είναι οριστικά καταδικασμένο -και- από τον ελληνικό λαό που το έχει κατατάξει πια στα πολιτικά ρετάλια. Όμως η σύγκρουση που ξέσπασε εκτός από το παρασκήνιο από το οποίο συνοδεύεται έχει τη σημασία της επειδή συνδέεται και με τις υπόγειες συμμαχίες και συμφωνίες που στήνονται εν όψει των επόμενων εκλογών...
Παρά τη συνεχιζόμενη κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να ξαναπάρει δυνάμεις. Παραμένει καθηλωμένο σε ποσοστά της τάξης του 6% που του εξασφαλίζουν μεν την είσοδο στη Βουλή αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει πολιτικά τίποτε για την προοπτική του. Αντιθέτως, ακόμη κι αν αντέξει στην προεκλογική πόλωση και δεν συμπιεστεί ξανά στο 4 – 4,5% που ήταν και τα προηγούμενα χρόνια, θα είναι ένα μικρό κόμμα, μια πολιτική τσόντα.
Αυτό το συνειδητοποιούν κάθε ημέρα που περνάει όλο και περισσότερο ακόμη και αυτοί που «πανηγύριζαν» προ μερικών μηνών για τις δημοσκοπήσεις που το έδειχναν οριακά ανεβασμένο. Έτσι, ύστερα από μια περίοδο φαινομενικής ηρεμίας που στην πραγματικότητα ήταν μια ανακωχή, ήρθε η ώρα να βγουν πάλι τα μαχαίρια. Αυτή λοιπόν η διαμάχη που εκδηλώθηκε σχετικά με το επικείμενο συνέδριο δεν είναι παρά η αφορμή και δεν χρειάζεται να της δίνει κανείς ιδιαίτερο βάρος:
Από τη μια πλευρά, είναι η Γεννηματά και οι δικοί της που λένε ότι στο συνέδριο δεν χρειάζεται να εκλεγεί νέα ηγεσία ούτε να ενοποιηθεί σε νέο κόμμα η Δημοκρατική Συμπαράταξη γιατί στο παρασκήνιο έχει συμφωνήσει με τον Γ. Παπανδρέου να παραμείνει αυτή αρχηγός.
Από την άλλη πλευρά, ο νεαρός ευρωβουλευτής Ν. Ανδρουλάκης, που ζήτησε με τους δικούς του να προχωρήσει η δημιουργία νέου κόμματος και με νέα ηγεσία, κινήθηκε ως λαγός αφενός του Βενιζέλου και αφετέρου του Σημίτη.
Σε τι μεταφράζονται όλα αυτά;
Ο Παπανδρέου, αλλά και ο Λαλιώτης (!) που αν και εχθροί τώρα έχουν κοινά συμφέροντα, θέλουν να παραμείνει η Γεννηματά, να την έχουν υπό τον έλεγχο τους και όταν θα γίνουν οι εκλογές αυτό το 5-6% που θα πάρει το ΠΑΣΟΚ να το χρησιμοποιήσουν για να παζαρέψουν με τον ΣΥΡΙΖΑ τη δημιουργία της «νέας κεντροαριστεράς» κόντρα στη ΝΔ και τον Μητσοτάκη.
Ο Βενιζέλος, ο Σημίτης και τα εσωκομματικά τους υποχείρια θέλουν αντίθετα να ανατρέψουν, μέσω του συνεδρίου, τη Γεννηματά και το νέο σχήμα που -με το Ποτάμι του Θεοδωράκη και τους Διαμαντοπουλοραγκούσηδες- θα φτιαχτεί από τώρα, να πάει να κολλήσει στη ΝΔ και να συγκυβερνήσει με τον Μητσοτάκη εφόσον δεν φαίνεται να παίρνει αυτοδυναμία.
Αυτή είναι -πίσω από τις κορόνες που ακούστηκαν- η ουσία της σύγκρουσης που βγήκε στην επιφάνεια το απόγευμα του Σαββάτου οπότε και η Κεντρική Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ έσπασε σχεδόν στη μέση με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν τα ξεκατινιάσματα και οι αλληλοκαταγγελίες για τις ψηφοφορίες, τις απουσίες, την απαρτία κλπ.
Αυτοί που ξέρουν το παρασκήνιο λένε τώρα ότι έρχεται πλέον και η ανοικτή διάσπαση. Η τυπική, γιατί η ουσιαστική έχει επέλθει. Με δεδομένο δηλαδή ότι η Γεννηματά δεν κάνει πίσω, η αντιηγετική πτέρυγα εν όψει του συνεδρίου που προγραμματίζεται για τον Ιούνιο ή ύστερα από αυτό, θα βρει μια αφορμή και θα αποχωρήσει φτιάχνοντας με τους Ποταμίσους και τους άλλους «εκσυγχρονιστές» το καινούργιο κόμμα που θέλουν. Κι έτσι όσοι μείνουν στην Χαριλάου Τρικούπη θα καταλήξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ κι όσοι φύγουν με τη ΝΔ...
Αυτή είναι η πορεία που δρομολογήθηκε προχτές στο «κακό χωριό με τα λίγα σπίτια» που λέγεται ΠΑΣΟΚ και προσεχώς θα έχει ακόμη λιγότερα...
Μ. Γιαλούρος
