“H Ούρσουλα τα κατάφερε, με την ...Κριστίν τι θα γίνει;”. Αυτό είναι το υπαινικτικό σχόλιο που ακούγεται σε πολιτικούς και διπλωματικούς διαδρόμους τα τελευταία εικοσιτετράωρα ύστερα από την επανεκλογή της Φον ντερ Λάγιεν στην προεδρία της Κομισιόν, μια εξέλιξη που “ξεθωριάζει” μεν αλλά και δεν εξαφανίζει εντελώς το ευρωπαϊκό όνειρο του Κυριάκου Μητσοτάκη...
Είναι γεγονός μάλιστα ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός υπήρξε από τους πρώτους που έσπευσαν να την συγχαρούν δημοσίως, δίνοντας την αίσθηση ότι θέλει να βγάλει από πάνω του και τις σκιές ότι εποφθαλμιούσε τη θέση της. Είναι επίσης γεγονός όμως ότι παρά τους πανηγυρισμούς η ανανέωση της πενταετούς θητείας της δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Μπορεί στο τέλος να βγήκε με 401 ψήφους, αλλά στη (μυστική) ψηφοφορία υπήρξαν πολλές διαρροές από το στρατόπεδο των τριών κομμάτων (ΕΛΚ – Σοσιαλιστές - Φιλελεύθεροι) που τη στήριζαν. Και προκειμένου να αποφύγει την ψυχρολουσία, ενεργοποιήθηκαν ως εφεδρεία οι (αποδεκατισμένοι πλέον) Πράσινοι με τις 53 έδρες τους. Λίγες μεν, κρίσιμες δε για να περάσει η κ. Φον ντερ Λάγιεν το όριο των 361 ψήφων, προσφέροντας από την πλευρά της ως αντάλλαγμα τη δέσμευση για συνέχιση του Green Deal, που πάει πακέτο με την υπόλοιπη ατζέντα της προηγούμενης πενταετίας, όπως εκφράστηκε από τα θέματα της πανδημίας και των εμβολίων στην αρχή μέχρι το αντιρωσικό μένος λόγω του ουκρανικού και τον εναγκαλισμό με το Κίεβο και τον Ζελένσκι στη συνέχεια και την άκρατη υποστήριξη της πολεμικής οικονομίας.
Ο κ. Μητσοτάκης ήταν ένα από τα αουτσάιντερ, όσο κι αν ο ίδιος δεν το παραδεχόταν, στην περίπτωση που “στράβωνε” η επανεκλογή της Ούρσουλας. Αλλά και τώρα δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να βρεθεί σε κάποιο αξίωμα στην ΕΕ, συνεχίζοντας να δίνει προς τούτο μάλιστα τα “διαπιστευτήριά” του. Και πολύ περισσότερο δεν παραιτείται τώρα των ευρωπαϊκών φιλοδοξιών (ή ονειρώξεών του) λόγω των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων οι οποίες μετά την 9η Ιουνίου έχουν μπει σε μια μακρά φάση ρευστοποίησης.
Ο πρωθυπουργός εάν ξεπεράσει το δίλημμα των πρόωρων εθνικών εκλογών (λόγω και της λίστας που θα ισχύει για τους επόμενους μήνες) θα πρέπει να αρχίσει να συμφιλιώνεται -όπως αναγνωρίζουν και έμπειρα κυβερνητικά στελέχη- με την ιδέα μιας επώδυνης και πτωτικής πλέον πορείας μέχρι το 2027. Η προσοχή βεβαίως αυτήν την περίοδο είναι στραμμένη -όσο κι αν δεν ομολογείται- προς το ΠΑΣΟΚ, με την ελπίδα ότι τυχόν επικράτηση της Άννας Διαμαντοπούλου στη μάχη για την ηγεσία θα προσφέρει έναν καλό μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο, αλλά όπως και νάχει ο κύκλος της πολιτικής κυριαρχίας του κ. Μητσοτάκη κλείνει ολοένα και περισσότερο. Είναι κάτι που φέρεται να το συνειδητοποιεί και ο ίδιος, αυξάνοντας παράλληλα το (πολιτικό και προσωπικό) άγχος της απόδρασης σε ένα κορυφαίο ευρωπαϊκό αξίωμα που θα του εξασφαλίσει υστεροφημία αλλά και ασυλία.
Σύμφωνα με πληροφορίες της “κυριακάτικης δημοκρατίας” μάλιστα στη λίστα των υπό διεκδίκηση θέσεων από τον Έλληνα πρωθυπουργό έχει προστεθεί εσχάτως ακόμη μία και ίσως η σπουδαιότερη. Το ενδιαφέρον του στρέφεται συγκεκριμένα προς την προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην οποία η οκταετής (και μη ανανεώσιμη) θητεία της Κριστίν Λαγκάρντ συμπληρώνεται το φθινόπωρο του 2027, δηλαδή λίγους μήνες μετά την ολοκλήρωση και της δεύτερης κυβερνητικής θητείας του κ. Μητσοτάκη.
Πηγές από τις Βρυξέλλες αναφέρουν σχετικά ότι “lobbying” προς την κατεύθυνση αυτή γα λογαριασμό του κ. Μητσοτάκη κάνει ήδη ο Γενικός Γραμματέας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος Θανάσης Μπακόλας ο οποίος ανήκει και στον στενό περίγυρο του πρωθυπουργού από την περίοδο που ήταν υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά. Άλλωστε τη θέση του γεν. Γραμματέα του ΕΛΚ είχε πάρει με εισήγηση του κ. Μητσοτάκη προς τον Μ. Βέμπερ ενώ οι πληροφορίες τον συμπεριλαμβάνουν στη “short list” του πρωθυπουργού προς την κ. Φον Ντερ Λάγιεν για τον νέο Έλληνα Επίτροπο που θα αντικαταστήσει στην Κομισιόν τον Μαργαρίτη Σχοινά.
Όπως λέγεται χαρακτηριστικά μάλιστα δεν είναι καθόλου αποσυνδεδεμένη με την επιδίωξη του κ. Μητσοτάκη να διαδεχθεί την Κριστίν Λαγκάρντ η τακτική της σθεναρής προπαγάνδισης και από τη δική του πλευρά της «πολεμικής οικονομίας» και της «ευρωπαϊκής αμυντικής ένωσης» που εκτός από το ιερατείο των Βρυξελλών κινείται παράλληλα με την “πολεμική Πλατφόρμα” των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Ο κ. Μητσοτάκης είναι φανατικός υπέρμαχος της λεγόμενης «στρατηγικής ατζέντας» για την πενταετία 2024-2029, ενώ μαζί με τον Πολωνό ομόλογό του Ντόναλντ Τουσκ ανέλαβαν ως γνωστόν να προωθήσουν το σχέδιο για την ευρωπαϊκή ομπρέλα αεράμυνας. Σε κάποια φάση όλο αυτό συνδέθηκε και με το ενδεχόμενο να προταθεί ο κ. Μητσοτάκης για τη θέση του Επιτρόπου Άμυνας στην Ε.Ε, η δημιουργία της οποίας βρίσκεται όμως ακόμη στο στάδιο των συζητήσεων.
Για τους γνωρίζοντες πάντως ακόμη και οι πρόσφατες αναφορές του κ. Μητσοτάκη από την σύνοδο κορυφής ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον που άναψαν φωτιές στο εσωτερικό λόγω της παραδοχής για “κενά στις αμυντικές μας δυνατότητες”, ήταν ενταγμένες πρωτίστως στην εξυπηρέτηση του αφηγήματος για ανάπτυξη και χρηματοδότηση με “κοινό ευρωπαϊκό δανεισμό” των αμυντικών βιομηχανιών και πολεμικών εργοστασίων ανά την ευρωπαϊκή ήπειρο υπό το πρόσχημα της “ ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία που συνιστά υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη”. Πρόκειται δηλαδή για ένα σχέδιο συνολικού προσανατολισμού ολόκληρης της ευρωπαϊκής οικονομίας προς αυτή την κατεύθυνση για τα επόμενα χρόνια εν μέσω της καλλιέργειας κλίματος “Ψυχρού Πολέμου” στις σχέσεις -πολιτικές και οικονομικές- με την Ρωσία και γενικότερα με την Ανατολή.
Για τον κ. Μητσοτάκη η άλλη κενή ευρωπαϊκή θέση που θα μπορούσε να υπάρξει είναι του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου αλλά η αρχική πρόθεση του ΕΛΚ να “κοπεί” στη μέση, το 2027, η πενταετία του πρώην πρωθυπουργού της Πορτογαλίας Αντόνιο Κόστα δεν σφραγίστηκε σε αυτή τη φάση λόγω της σθεναρής αντίδρασης του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος προκειμένου να συμφωνήσει στα παζάρια για τα ευρωπαϊκά αξιώματα συμπεριλαμβανομένου κι εκείνου της προέδρου της Κομισιόν.
Ανδρέας Καψαμπέλης
www.dimokratia.gr
