Η είδηση ότι κλείνει το εργοστάσιο της υαλουργίας «Γιούλα» στο Αιγάλεω, μιας βιομηχανίας που είχε εξαγοραστεί πριν από 8 χρόνια από Πορτογάλους, προκάλεσε θλίψη και αναμνήσεις. Μια ακόμη οικογενειακή επιχείρηση στην Ελλάδα που αναγκάστηκε να πουληθεί και που τώρα γράφει μια ακόμη κακή σελίδα.
Ήταν δύο χρόνια μετά την λαίλαπα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και εν συνεχεία του Εμφυλίου που ισοπέδωσε την Ελλάδα, δύο αδέρφια, ο Κυριάκος και ο Ιωάννης Βουλγαράκης, αποφασίζουν να ιδρύσουν την εταιρεία «Γιούλα» με βασική δραστηριότητα την παραγωγή γυάλινων χειροποίητων επιτραπέζιων ειδών. Κυρίαρχα συστατικά της δομής της εταιρείας ήταν ένας μικρός φούρνος και η παραδοσιακή «μαστοριά», όπως γράφει η ιστοσελίδα της, άλλωστε, ο Κυριάκος Βουλγαράκης ήταν τεχνίτης υαλουργός.
Το 1947 η εταιρεία αποτελούσε μία από τις 50 συνολικά επιχειρήσεις που ασχολούνταν με την παραγωγή χειροποίητου φυσητού γυαλιού στην Ελλάδα.
Ο Κυριάκος Βουλγαράκης, μάστορας με πολύ μυαλό, είδε τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνταν στη χώρα και τις νέες ανάγκες των πολιτών και έχτισε σιγά – σιγά μια σημαντική βιομηχανία υαλουργίας.
Μάλιστα το 1985 έφτασε να είναι ο ηγέτης της αγοράς, για πρώτη φορά από την ημέρα της ίδρυσής της με τζίρο που ξεπερνούσε κατά πολύ εκείνο των ανταγωνιστών της ενώ, ως το 2005, η εταιρεία είχε επεκτείνει τις δραστηριότητές της σε Ρουμανία, Βουλγαρία αλλά και Ουκρανία μέσω των θυγατρικών της εταιρειών στις χώρες αυτές.
Οι εξαγορές
Η κύρια δραστηριότητά της ήταν η κατασκευή χειροποίητων γυάλινων επιτραπέζιων σκευών. Η αυτοματοποίηση της παραγωγής ξεκίνησε το 1974. ωστόσο ένα μέρος του παρέμεινε παραδοσιακό (φυσημένο με το χέρι γυαλί). Από το 1985 έως το 1986, η παραγωγή φυσητού γυαλιού σταμάτησε σταδιακά και στράφηκε στον πλήρη αυτοματισμό παραγωγής μέσα στα εργοστάσια.
Το 1993 η εταιρεία εξαγόρασε την Cronos Glassworks SA στην Ελλάδα, η οποία κατασκεύαζε γυάλινα επιτραπέζια σκεύη (ποτήρια, βάζα, κανάτες, τασάκια κ.λπ.).
Το 1997 άνοιξε το πρώτο εργοστάσιο στη Σόφια κι ένα χρόνο μετά εξαγοράζει μια δεύτερη μονάδα στη Φιλιππούπολη. Το 2002 επεκτείνεται στη Ρουμανία, ιδρύοντας θυγατρική στο Βουκουρέστι. Το 2003 επεκτείνεται περαιτέρω στα Βαλκάνια, εξαγοράζοντας τη Stirom, ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια γυαλιού στην περιοχή.
Το 2004 εξαγοράστηκε από τον όμιλο η New Glass SA, που αποτελούσε τμήμα της προηγούμενης βιομηχανικής περιοχής της ΚΙΤΚΑ. Με έδρα το Novi Pazar της Βουλγαρίας, η New Glass καλύπτει αποκλειστικά τις ανάγκες της αγοράς επιτραπέζιων σκευών.
Το 2005, απέκτησε την Biomedsklo, μια ουκρανική εταιρεία με έδρα το Zhitomir. Η Biomedsklo παράγει γυάλινα δοχεία (μπουκάλια και βάζα) καθώς και φαρμακευτικό γυαλί (φιαλίδια, αμπούλες κ.λπ.).
Το 2006, όλη η παραγωγή επιτραπέζιων σκευών του Ομίλου μεταφέρθηκε στη New Glass της Βουλγαρίας.
Οι 7 μονάδες παραγωγής με 15 κλιβάνους τήξεως γυαλιού και 49 γραμμές σχηματοδότησης προïόντων, παρήγαγαν ετησίως πάνω από 2 δισεκατομμύρια τεμάχια προϊόντων συσκευασίας, 125 εκατομμύρια τεμάχια επιτραπέζιων προϊόντων, 52.000 τόνους φαρμακευτικού γυαλιού και 650.000 τετραγωνικά μέτρα διακοσμητικού τζαμιού.
Από την 1η Ιανουαρίου 2015 όλες οι πωλήσεις επιτραπέζιων σκευών στην ελληνική και τη ρουμανική αγορά γίνονται μέσω των εμπορικών εταιρειών – Uniglass Hellas SA και Uniglass Glassworks SA.
Η συμφωνία με τους Πορτογάλους
Το 2017 ο Όμιλός μας μετονομάστηκε σε HGI – Ελληνικές Βιομηχανίες Υαλουργίας όμως ένα χρόνο νωρίτερα η ιστορική ελληνική βιομηχανία Γιούλα, κατά ένα μέρος της περνά στα χέρια του πορτογαλικού ομίλου ΒΑ Vidro έναντι 500 εκατ. ευρώ.
Η συμφωνία περιελάμβανε την πώληση τεσσάρων εργοστασίων της υαλουργίας, δύο στην Βουλγαρία, ένα στη Ρουμανία, καθώς κι ένα στην Ελλάδα, αυτό στο Αιγάλεω που σήμερα κινδυνεύει με λουκέτο.
Ο πορτογαλικός όμιλος εξαγοράζει το χρέος συνολικού ύψους 335 εκατ. ευρώ που «έπνιγε» τη νέα γενιά των Βουλγαράκηδων που είχαν αναλάβει, με επικεφαλής τον Τάσο Βουλγαράκη.
Τάσος ΒουλγαράκηςΜιλώντας το 2016 στο mononews ο επικεφαλής της εταιρείας ανέφερε: “Δεν πήγαινε άλλο. Δε χρωστάμε πλέον, απαλλαχτήκαμε από το τραπεζικό χρέος και μας έμειναν κάποια εργοστάσια να προχωρήσουμε και να κάνουμε μια νέα αρχή” έλεγε χαρακτηριστικά ο κ. Βουλγαράκης, ξεκαθαρίζοντας πως οι Έλληνες βασικοί μέτοχοι της εταιρείας, δηλαδή η οικογένειά του, η οποία αποχωρεί, δεν θα λάβει χρήματα. Αντί χρηματικού τιμήματος, επέλεξε να κρατήσει τα εργοστάσια στη Βουλγαρία και την Ουκρανία, ενώ η αξία της Yioula σε χρήματα δεν καταβλήθηκε στους βασικούς μετόχους, παρά μόνο στη μειοψηφία της εταιρείας, δηλαδή στην Εθνική Τράπεζα, τη Eurobank και τη Global Finance.
Όσο για τον λόγο που ώθησε την οικογένεια σε αυτή τη δύσκολη απόφαση; Το υψηλό επιτόκιο δανεισμού. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κ. Βουλγαράκης: “εάν θέλαμε εμείς να αγοράσουμε τη BA Vidro θα έπρεπε να δανειστούμε από το εξωτερικό με επιτόκιο στην καλύτερη περίπτωση 8-9%. Ξέρετε με τι επιτόκιο χρηματοδοτούνται οι Πορτογάλοι; Με 1%”.
Εκείνο το deal προέβλεπε ότι η BA Vidro θα αποκτούσε το σύνολο των κεφαλαίων της Γιούλα και κατόπιν θα προχωρούσε στη μεταπώληση ενός μέρους αυτών στο βασικό της μέτοχο – συγκεκριμένα τη δραστηριότητα στην Ουκρανία και εκείνη στη Βουλγαρία που έχει να κάνει με την κατασκευή επιτραπέζιων ειδών γυαλιού.
Ο πορτογαλικός όμιλος θα παρέμενε κάτοχος του 85% των δραστηριοτήτων της Γιούλα που αφορούσε, πέρα από την παρουσία της στην Ελλάδα, τις θυγατρικές της “Stirom Bucuresti” στη Ρουμανία και “Drujba Glassworks” στη Βουλγαρία.
Μετά από 8 χρόνια από τη μεγάλη συμφωνία με τους Πορτογάλους, οι οποίοι απέκτησαν και το εργοστάσιο στο Αιγάλεω φαίνεται ότι μπαίνουν τίτλοι τέλους για τη συγκεκριμένη μονάδα.
Ο όμιλος ΒΑ επικαλείται ζημιές και ανακοίνωσε στους εργαζομένους ότι θα μπει λουκέτο στη συγκεκριμένη επιχείρηση. Προτάθηκε στους εργαζόμενους να τους δοθεί η διπλάσια (από τη νόμιμη) αποζημίωση, ώστε να υπογράψουν οικειοθελείς αποχωρήσεις, μένοντας όμως εκτός ταμείου ανεργίας.
Για το θέμα έκανε παρέμβαση τη ΓΣΕΕ που αφού τόνισε πως βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων, ζήτησε την άμεση παρέμβαση των συναρμόδιων Υπουργείων Εργασίας και Ανάπτυξης ώστε να βρεθεί άμεσα λύση και το εργοστάσιο να συνεχίσει τη λειτουργία του μέσω νέου επενδυτή.
Όπως τονίζει η ΓΣΕΕ «δεν είναι δυνατόν ο δεύτερος υαλουργικός όμιλος στον κόσμο, με εργοστάσια σ’ όλη την Ευρώπη και όχι μόνον, να κλείνει το μοναδικό εργοστάσιο στην Ελλάδα, εργοστάσιο που λειτουργεί πάνω από 70 χρόνια, έχοντας μάλιστα προσωπικό που στην πλειοψηφία του εργάζεται στην επιχείρηση για τουλάχιστον 20 χρόνια».
