Μια μέρα στην Ιστορία.
Νωρίς το πρωί της 6ης Μαρτίου 1953, μία... συγκλονιστική κυβερνητική ανακοίνωση ακούστηκε από τα δημόσια μεγάφωνα «Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι! Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ, το Υπουργικό Συμβούλιο της ΕΣΣΔ και το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ, με αίσθημα μεγάλης λύπης, ενημερώνουν το κόμμα και όλους τους εργαζόμενους ότι στις 5 Μαρτίου 1953 στις 9:50 μ.μ. , μετά από σοβαρή ασθένεια, ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου της ΕΣΣΔ και Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς Στάλιν απεβίωσε".
Οι εφημερίδες εκδόθηκαν σε μαύρο πλαίσιο, οι σημαίες παντού μεσίστιες.
Σε πολλές πόλεις και χωριά, οι άνθρωποι βγήκαν αυθόρμητα στους δρόμους και έκλαιγαν. Τρένα γεμάτα κόσμο, μέχρι την σκεπή, έπαιρναν τον δρόμο για την Μόσχα. Πολλοί δεν κατόρθωσαν να αποχαιρετήσουν τον ηγέτη τους.
Το βράδυ της 6ης Μαρτίου άνοιξαν οι πόρτες της Αίθουσας των Κιόνων, στο αέτωμα της οποίας ήταν τοποθετημένο ένα τεράστιο πορτρέτο του Στάλιν πλαισιωμένο με κόκκινο και μαύρο πανί. Ένα πυκνό ανθρώπινο ποτάμι συνέρρεε μπροστά στις πόρτες του Σώματος των Συντεχνιών.
Ο Στάλιν ήταν ξαπλωμένος σε ένα κόκκινο φέρετρο, με τη στολή του στρατηγού και τρύπια παπούτσια.
Την Δευτέρα, 9 Μαρτίου 1953, το φέρετρο με το σώμα του Στάλιν τοποθετήθηκε σε έναν κιλλίβαντα και υπό τους ήχους ρέκβιεμ μεταφέρθηκε σιγά-σιγά στην Κόκκινη Πλατεία. Εκεί έγινε πένθιμη συγκέντρωση, υπό τον χαιρετισμό των όπλων.
Πόσα εκατομμύρια πολιτών ήρθαν για να αποχαιρετήσουν τον αρχηγό τους, κανείς δεν ξέρει ακόμα…
Κι έπειτα ήρθε ο Χρουτσώφ...
