Κάθε κυβέρνηση έχει το δικό της Μουσικό συνθέτη, τον οποίο προωθεί με νύχια και με δόντια. Σ’ όλη τη θητεία της, όποιο μέσο κι αν ανοίξεις, ραδιόφωνο ή τηλεόραση βλέπεις να προωθείται μετά μανίας ο εκλεκτός της.
Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε το δικό της συνθέτη στη μετά Χατζιδάκι εποχή, το Σταύρο Ξαρχάκο.
Το παλιό παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, είχε στην πρώτη περίοδο τον Γιάννη Μαρκόπουλο και στον εκσυγχρονισμό του τον Θάνο Μικρούτσικο, τον οποίο και υπουργοποίησε.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή του νεότερου, είχε δύο καλλιτέχνες να υποστηρίξει, το Λουδοβίκο των Ανωγείων που άρεσε στην κυρία Νατάσσα Παζαΐτη και τον Σταμάτη Σπανουδάκη που άρεσε στον τότε πρωθυπουργό.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε το δικό της συνθέτη, τον Σταμάτη Κραουνάκη, όμως υπουργοποίησε στην υπηρεσιακή κυβέρνηση την Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει το Διονύση Σαββόπουλο.
Η περίπτωση του τελευταίου είναι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη.
Πώς κατάφερε από παιδί των Εξαρχείων που είχε γίνει σύμβολο του αναρχικού κινήματος, να αναδειχθεί ως ο εκφραστής των φιλελεύθερων δεξιών. Θα μου πείτε βέβαια, είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που υπόκεινται τέτοια μετάλλαξη;
Είναι αυτός που αντέγραφε ξένα τραγούδια και τα λανσάριζε ως πρωτόλεια στην νεολαία που επαναστατούσε από την εποχή των χίπης έως το Πολυτεχνείο. Τότε που στα διαλείμματα μεταξύ Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Μαρκόπουλου άκουγαν και λίγο Νιόνιο. Σήμερα, έφτασε να ανακηρυχθεί ως ο εκφραστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Θου κύριε φυλακήν το στόματί μου.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως έκαναν στην άκρη, τόσους και τόσους μεγάλους Έλληνες μουσικούς που αφύπνισαν γενιές Ελλήνων και τους ξεσήκωσαν με τις μουσικές στους στον αγώνα για δημοκρατία, ειρήνη, ελευθερία και αντ’ αυτών επελέγη ο Νιόνιος του «Καραγκιόζη».
Αναρωτιέμαι πώς τόλμησαν να αφήσουν στο περιθώριο το Μίκη των αγώνων και της παγκόσμιας αναγνώρισης, σ’ αυτή τη μεγαλύτερη επέτειο για τα Έθνος, των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821 και επέλεξαν να μας εκφράζει το άσμα
«ας κρατήσουν οι χοροί».
Ας όψεται η Γιάννα με τις επιλογές της.
Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε το δικό της συνθέτη στη μετά Χατζιδάκι εποχή, το Σταύρο Ξαρχάκο.
Το παλιό παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ, είχε στην πρώτη περίοδο τον Γιάννη Μαρκόπουλο και στον εκσυγχρονισμό του τον Θάνο Μικρούτσικο, τον οποίο και υπουργοποίησε.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή του νεότερου, είχε δύο καλλιτέχνες να υποστηρίξει, το Λουδοβίκο των Ανωγείων που άρεσε στην κυρία Νατάσσα Παζαΐτη και τον Σταμάτη Σπανουδάκη που άρεσε στον τότε πρωθυπουργό.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε το δικό της συνθέτη, τον Σταμάτη Κραουνάκη, όμως υπουργοποίησε στην υπηρεσιακή κυβέρνηση την Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Η σημερινή κυβέρνηση έχει το Διονύση Σαββόπουλο.
Η περίπτωση του τελευταίου είναι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη.
Πώς κατάφερε από παιδί των Εξαρχείων που είχε γίνει σύμβολο του αναρχικού κινήματος, να αναδειχθεί ως ο εκφραστής των φιλελεύθερων δεξιών. Θα μου πείτε βέβαια, είναι ο πρώτος ή ο τελευταίος που υπόκεινται τέτοια μετάλλαξη;
Είναι αυτός που αντέγραφε ξένα τραγούδια και τα λανσάριζε ως πρωτόλεια στην νεολαία που επαναστατούσε από την εποχή των χίπης έως το Πολυτεχνείο. Τότε που στα διαλείμματα μεταξύ Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Μαρκόπουλου άκουγαν και λίγο Νιόνιο. Σήμερα, έφτασε να ανακηρυχθεί ως ο εκφραστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Θου κύριε φυλακήν το στόματί μου.
Δεν μπορώ να πιστέψω πως έκαναν στην άκρη, τόσους και τόσους μεγάλους Έλληνες μουσικούς που αφύπνισαν γενιές Ελλήνων και τους ξεσήκωσαν με τις μουσικές στους στον αγώνα για δημοκρατία, ειρήνη, ελευθερία και αντ’ αυτών επελέγη ο Νιόνιος του «Καραγκιόζη».
Αναρωτιέμαι πώς τόλμησαν να αφήσουν στο περιθώριο το Μίκη των αγώνων και της παγκόσμιας αναγνώρισης, σ’ αυτή τη μεγαλύτερη επέτειο για τα Έθνος, των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821 και επέλεξαν να μας εκφράζει το άσμα
«ας κρατήσουν οι χοροί».
Ας όψεται η Γιάννα με τις επιλογές της.
