Καμία εκτίμηση σοβαρού ΜΜΕ δεν δίνει περισσότερο κόσμο από αυτόν της προηγούμενης συγκέντρωσης.
Ποιος ΔΕΝ φταίει;
Σίγουρα δεν φταίνε όσοι πήγαν. Αυτό υπαγόρευσε η συνείδησή τους, και είναι σεβαστό.
Ποιοι φταίνε;
Αυτοί που το οργάνωσαν και τους κατέβασαν.
Γιατί φταίνε;
Γιατί έκαναν άλλο ένα “δώρο” στην κυβέρνηση.
Η προσωπική προβολή, η άκρατη φιλοδοξία, και η άγνοια κινδύνου, είναι κακά συστατικά για να κινητοποιήσεις “αυθόρμητα” κόσμο.
Δεν θα ανακαλύψουμε την Αμερική. Το έκαναν άλλοι.
«Δεν είμαι εγώ σπορά της Τύχης… Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής» λέει ο ποιητής, και κάτι ξέρει.
Ποια οργή; Υπάρχει οργή στην κοινωνία; Υπάρχει απαντώ. Όταν όμως δεν μπορείς να βρεις σημείο επαφής μαζί της, να την κατευθύνεις, ποιος φταίει;
Θες ανατροπές, εξεγέρσεις και παραιτήσεις; Πώς; Όχι βέβαια «με άσπρα γάντια και περπατώντας σε γυαλισμένο παρκέ», όπως προειδοποιούσε ο Τρότσκι τους μπολσεβίκους.
Η προειδοποίηση είναι περίπου η ίδια. Τηρουμένων των αναλογιών, τα άσπρα γάντια και τα παρκέ είναι, με άλλα λόγια, ο ατσαλάκωτος, ο ιδιοτελής και ο διάσημος στα κοινωνικά δίκτυα. Η ανάρτηση με τα πολλά λάικ. Το δήλωσε άλλωστε και ο “εμπνευστής”, της συγκέντρωσης: «Είχα κοινό στα κοινωνικά δίκτυα και είπα να το κάνω... Μου ζήτησε το FB έναν τίτλο -θα μπορούσα να βάλω "καλημέρα-καλησπέρα"- κι εκείνη τη στιγμή μού ήρθε το “παραιτηθείτε”, κάτι έπρεπε να βάλω». (εδώ: https://youtu.be/68vxqLuKxrk )
Να τον ακολουθήσω; -γιατί; Γιατί να εμπιστευτώ την οργή μου σε μια λούμπεν περίπτωση με στοιχεία γραφικότητας;
Κι αν αύριο με καλέσει η Λουκά στο Σύνταγμα κατά της κυβέρνησης;
Ο αντίλογος σε αυτό φαίνεται να έχει σοβαρό επιχείρημα: «Μα δεν το κάνεις για τους οργανωτές, αλλά για σένα τον ίδιο».
Η απάντηση στο “επιχείρημα” δίνεται με ερώτηση: δηλαδή πάμε για να εκτονωθούμε; Να έχουμε να λέμε ότι “κατέβηκα στο Σύνταγμα”; ότι “έκανα το καθήκον μου”;
Τι είναι η πολιτική και οι κοινωνικοί αγώνες; Βήμα εξομολόγησης και “ομολογία πίστεως” για να σώσουμε την ψυχή μας;
Έτσι πέφτουν οι κυβερνήσεις; Πού το είδατε;
Για να ρίξεις μια κυβέρνηση πρέπει να ανάψεις και να μπεις στη “φωτιά”. Μέγα πλήθος και μέγα πάθος. Και κυρίως… συνέχεια. (βλ. Βενεζουέλα -Κι αν πέσει)
Ας πάμε και στην ουσία του «Παραιτηθείτε». Τι νόημα έχει αυτή λέξη όταν την ίδια στιγμή ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης αφήνει πίσω του το αίτημα για “εκλογές” (δηλαδή “παραιτηθείτε”) και προτάσσει άλλη στρατηγική; (ανάδειξη της δικής του πολιτικής πρότασης -και ορθώς πράττει).
Είναι αστείο να ζητάς από μια κυβέρνηση να παραιτηθεί, την ίδια στιγμή που όλες οι επιλογές της προετοιμάζουν μια νικηφόρα νέα τετραετία.
Οι άνθρωποι έχουν σχέδιο παραμονής στην εξουσία. Κουβαλάνε και ρίχνουν στη μάχη άρματα βαριά -τανκς και πολυβόλα. Κι εσύ με τη σφεντόνα. Έτσι για να κάνεις “το καθήκον σου”.
Άρα λοιπόν απάθεια; Άμυνα; Μοιρολατρία;
Όχι βέβαια. Μπροστάρης σε κάθε αγώνα (σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) πρέπει να είναι η αλήθεια και η ψύχραιμη αποτίμηση των συνθηκών. Και βέβαια στο τέλος εκλογές. Αν τώρα στο μεσοδιάστημα διαμορφωθούν οι όροι για να "βουλιάξουν" από κόσμο οι πλατείες, αυτό δεν χρειάζεται να μου το πουν δέκα διάσημες περσόνες του FB και ένας "εμπνευστής" για τα πανηγύρια. Ασφαλέστερος οδηγός είναι τα καφενεία, τα μπαράκια, τα στέκια των ανέργων, τα παγκάκια των συνταξιούχων και, γιατί όχι, οι αναρτήσεις των μη "πεφωτισμένων" των κοινωνικών δικτύων. Από κάτω χαμηλά ξεκινάνε όλα. Εκεί η οργή είναι πούρα.
Τέλος. Αυτά ας έχουν κατά νου οι ειδικοί των συγκεντρώσεων και των πάσης φύσεως εξεγέρσεων (αναγνωρίζοντας, πάντα, την πιθανότητα να σφάλω κάπου).
Μέχρι τότε, η γνωστή φράση “έκανα μια τρύπα στο νερό”, λέγεται και έτσι: “κάνατε μάγκα τον Πολάκη” (και όλο το συρφετό).
Ποιος θα ζητήσει συγγνώμη γι’ αυτό το κακό;
