Monika Ertl, o άγγελος της εκδίκησης!
Μόναχο (Γερμανία), 17 Αυγούστου 1937 - Ελ Άλτο (Βολιβία), 12 Μάη 1937
12 Μάη του 1973... δολοφονείται από την αστυνομία της Βολιβίας η Monika Ertl, Αντάρτισσα του Εθνικοαπελευθερωτικού Στρατού της Βολιβίας (Ejército de Liberación Nacional - ELN), που πέρασε στην ιστορία του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος ως η γυναίκα που εκδικήθηκε τη δολοφονία του Che Guevara και του Guido Álvaro Peredo Leigue «Inti».
Ο "Inti" είχε την ίδια "τύχη" με τον Τσε. Δολοφονείται κι αυτός από τον βασανιστή Quintanilla Pereira, που φωτογραφίζεται άνετος με το τσιγάρο του δίπλα και στο πτώμα του "Inti".
Τότε η Monika πήρε όρκο με τον εαυτό της να εκδικηθεί τον Τσε και τον Inti.
1 Απρίλη 1971... ώρα 09:41... η Μόνικα με ένα όπλο του Ιταλού Επαναστάτη Giangiacomo Feltrinelli, φίλου και συντρόφου του Ανδρέα Παπανδρέου στο ΠΑΚ - Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα... εκτελεί το δολοφόνο του Τσε...
Ήταν το πρωινό της 1ης Απρίλη 1971, περίπου 09:40 όταν μια πανέμορφη και πολύ κομψή γυναίκα με καταγάλανα μάτια μπαίνει στο προξενείο της Βολιβίας στο Αμβούργο. Πρόξενος είναι ο αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών του δικτατορικού καθεστώτος της Βολιβίας Roberto Quintanilla Pereira, ο δολοφόνος του Che και του Inti.
Η Monika περιμένει τη σειρά της για να ζητήσει "άδεια εισόδου" στη Βολιβία και περιεργάζεται αδιάφορα τους πίνακες που κοσμούν τον προθάλαμο αναμονής, αλλά το εντυπωσιακό ντύσιμό της κι η ομορφιά της τραβούν πάνω της τα μάτια όλων.
Ο Quintanilla βγαίνει εντυπωσιασμένος από το γραφείο του και της απευθύνει χαιρετισμό. Η Monika του λέει πως είναι Αυστραλή και πως πριν από λίγες ημέρες του είχε ζητήσει μια συνέντευξη κι αυτός την προσκαλεί μέσα στο γραφείο του.
Βρίσκονται μόνοι κι η Monika τον καρφώνει στα μάτια, χωρίς να πει λέξη βγάζει από την τσάντα της το 38άρι και τον πυροβολεί τρεις φορές στο στήθος. Οι τρεις σφαίρες σχηματίζουν το γράμμα “V”, βγάζει την περούκα της, αφήνει την τσάντα της και το περίστροφο μαζί με ένα σημείωμα “Νίκη ή θάνατος... ELN” (το σύνθημα του εθνικοαπελευθερωτικού στρατού της Βολιβίας - ELN) κι εξαφανίζεται πριν προλάβει κανένας να την σταματήσει. Μια προσπάθεια έγινε από τη σύζυγο του Quintanilla, που από το διπλανό γραφείο κατάλαβε τι συμβαίνει. Προσπάθησε να την ακινητοποιήσει, αλλά η Monika την έσπρωξε κι εξαφανίστηκε.
H Monika γεννήθηκε στη Βαυαρία (1937), αλλά μεγάλωσε στη Βολιβία. Κόρη του κάμεραμαν Hans Ertl, Γερμανού μετανάστη στη Βολιβία μιας κι είχε εργαστεί με την Leni Riefenstahl, σκηνοθέτη της ναζιστικής Γερμανίας.
Ο Hans Ertl δεν ήταν καταζητούμενος για εγκλήματα πολέμου και γι' αυτό δεν άλλαξε το όνομά του, λάτρευε την κόρη του και έλεγε "σαν να είναι αγόρι, αυτή ξέρει να πυροβολεί σαν άνδρας". Μεγάλωσε σε ένα κλειστό κύκλωμα, μια ρατσιστική λέσχη όπου συγκεντρωνόταν οι εγκληματίες πολέμου ναζί που εγκατέλειψαν τη Γερμανία μετά την ήττα από τον Κόκκινο Στρατό, με τη βοήθεια του Βατικανού, των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών που τους φυγάδευσαν στις χούντες της Λατινικής Αμερικής. Βέβαια, ο χρυσός των ναζί ήταν το καλύτερο "διαβατήριο" για να διαφύγουν οι εγκληματίες πολέμου ναζί. Εκεί, στη λέσχη, η μικρή Monika είχε τον "θείο Κλάους", έναν επιχειρηματία Γερμανό που τη λάτρευε και δεν ήταν άλλος από τον Klaus Barbie, αρχηγό της Γκεστάπο τη Λυών και γνωστό ως ο "Χασάπης της Λυών", που όμως είχε αλλάξει το όνομά του.
Παντρεύεται έναν πάμπλουτο Γερμανό-Βολιβιανό, αλλά οι κοινωνικές αδικίες στη Βολιβία την συγκλονίζουν. Έτσι χωρίζει το 1969, εγκαταλείπει την οικογένεια και βγαίνει στο αντάρτικο. Εκεί ερωτεύεται τον Inti Peredo, τον συνεχιστή του αγώνα του Che, γίνεται η σύντροφός του σε έναν μεγάλο έρωτα και για τον οποίο έλεγε "Είναι ένας Χριστός με πιστόλι".
Το 1971 περνάει τον Ατλαντικό κι επιστρέφει στη Γερμανία. Εκεί, στο Αμβούργο, έστειλε η χούντα τον βασανιστή και δολοφόνο του Che και του Inti, τον συνταγματάρχη Roberto Quintanilla Pereira για να τον προστατεύσει από την οργή του Φιδέλ που είχε πει: "Τους δολοφόνους του Τσε, τους θέλουν όλοι νεκρούς".
Κι ενώ έπαιρναν μέτρα προστασίας των δολοφόνων βασανιστών φοβούμενοι τα κομάντο της Κουβανέζικης υπηρεσίας ασφαλείας, η Monika πήρε την εκδίκηση.
Από τον Απρίλη του 1971, μετά την εκτέλεση του δολοφόνου ξεκίνησε ένα ανθρωποκυνηγητό σε όλες τις χώρες του κόσμου για τη σύλληψη της Monika. Κι όμως χωρίς αποτέλεσμα. Ο Régis Debray, ο Γάλλος φίλος του Che και του Μιτεράν, ο Ιταλός Giangiacomo Feltrinelli, τα διεθνή δίκτυα αλληλεγγύης των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων δεν επέτρεψαν να εντοπιστεί η "άγγελος της εκδίκησης". Ο Ανδρέας Παπανδρέου, σύντροφος του Ιταλού Επαναστάτη, που βοήθησε και το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα - ΠΑΚ, παρέμεινε φίλος του μέχρι και τη δολοφονία του Giangiacomo Feltrinelli.
Τέσσερα χρόνια στο αντάρτικο η Επαναστάτρια Ιμίλα (“Imilla rivoluzionaria”), στα ψηλά βουνά της Βολιβίας κι ενώ σιγά σιγά έπεφταν οι σύντροφοι στις μάχες, η Monika μετέτρεπε τον πόνο σε δύναμη για απόδοση δικαιοσύνης. Σ' αυτά τα τέσσερα χρόνια έστελνε ένα γράμμα το χρόνο στον πατέρα της που την υπεραγαπούσε κι έγραφε πάντα: "Μην ανησυχείτε... είμαι καλά". Ο πατέρας της δεν την ξανάδε ποτέ... ούτε ζωντανή, ούτε νεκρή.
Η Monika δολοφονείται στις 12 Μάη του 1973 σε ενέδρα και μάλιστα σχεδιασμένη από τον "θείο Κλάους" που την γνώριζε καλά, τον δολοφόνο ναζί Klaus Barbie.Περιέργως η Αντάρτισσα Monika Ertl, η γυναίκα που εκδικήθηκε τις δολοφονίες του Che Guevara και του Álvaro Peredo «Inti» παραμένει σιωπηρά τοποθετημένη στην ιστοριογραφία του επαναστατικού κινήματος. Εκείνη την περίοδο, εκείνα τα χρόνια ήταν "τρομοκράτης" που ασκούσε "κομμουνισμό". Τάφος της δεν υπάρχει μιας κι η χούντα δεν ήθελε "Μάρτυρες-ήρωες" του επαναστατικού κινήματος. Μόνον στους "κήπους της μνήμης" υπάρχει απλά χαραγμένο το όνομά της χωρίς τίποτα περισσότερο.
H Monika, ο Che με πρώτο από αριστερά τον βασανιστή δολοφόνο Pereira και το πτώμα του Pereira...
Μια Γυναίκα αντάρτισσα που εκτέλεσε μια αποστολή και θα έπρεπε να αποτελεί σύμβολο αγώνα.
Monika Ertl... η ξεχασμένη επαναστάτρια!
«Σ' όποιο τόπο μας βρει ο θάνατος, ας είναι ευπρόσδεκτος,
αρκεί η ιαχή του αγώνα μας να φτάνει σ' ένα δεκτικό αυτί,
ώστε ένα άλλο χέρι ν' απλώσει για να κρατήσει τα όπλα μας»
Τσε Γκεβάρα
«Οι αναμνήσεις είναι η δύναμή μας.
Ας μην αφήσουμε ποτέ να σβηστούν από τη μνήμη οι ηρωικοί σταθμοί της Ιστορίας μας κι όταν η νύχτα επιχειρεί να ξανάρθει, εμείς ας βάλουμε φωτιά στις μεγάλες επετείους, όπως θα ανάβαμε πυρσούς»
Βίκτωρ Ουγκό, από γράμμα στον Λουί Μπλανκ (1877)
