και να εκμεταλλευόμαστε τη μοίρα μας ως ανθρώπων.
Carlos Castaneda, «Ταξίδι στο Ιξτλάν»
Στην αρχή οι θεοί τους έπεισαν ότι η Βαρύτητα είναι καλή. Είναι ευκολότερο να πέφτεις. Για να σταθείς όρθιος, χρειάζεται ενέργεια. Για να πετάξεις, χρειάζεται ακόμη περισσότερη. Το να πέφτεις δεν χρειάζεται τίποτε· συμβαίνει από μόνο του. Το πέταγμα είναι περιττή σπατάλη ενέργειας.
Ο Προμηθέας τούς προειδοποίησε ότι πέφτουν. Έδειχναν τον ημίθεο και γελούσαν. Όταν πέφτεις μέσα στο κενό, δεν καταλαβαίνεις ότι πέφτεις.
Και μετά οι θεοί τούς έπεισαν ότι η Βαρύτητα είναι κακή. Ότι είναι επικίνδυνη, γιατί μπορεί να πέσεις και να χτυπήσεις. Ίσως και να σκοτωθείς, αν δεν προσέξεις. Η προσοχή είναι επίσης περιττή σπατάλη ενέργειας. Τόσο πολύ φοβήθηκαν, ώστε πείστηκαν πως είναι ασφαλέστερο το να έρπεις στη Γη. Έτσι, δεν υπήρχε περίπτωση να πέσουν.
Από τότε, σέρνονταν στη Γη σαν τα φίδια. Και δάγκωναν τα πόδια όσων ήθελαν να παραμείνουν όρθιοι.
Όσων πίστευαν ότι η Βαρύτητα δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή, αλλά απλώς αυτό που είναι. Και οι ίδιοι, ούτε θεοί, ούτε φίδια, απλώς άνθρωποι.
Πυργῖται
