Ο Θέμης* δεν μας εκπλήσσει. Παραμένει τολμηρός, θαρραλέος, χωρίς...
φόβο και αναστολές και σήμερα μας προσφέρει ένα έργο που βάζει το "μαχαίρι στο κόκαλο" στην επικαιρότητα και την πολιτική με την πένα του αμετανόητου ιδεολόγου, του ανθρώπου που σπανίζει στην εποχή μας.Καλοτάξιδο Θέμη!
Μετά την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ, η άρνηση της προοπτικής ενός «αµερικανικού αιώνα» έµοιαζε καταδικασµένη σε αποτυχία, τόσο ως επιστηµονική εκτίµηση όσο και ως πολιτικό πρόταγµα. Ιδίως στην καθ’ ηµάς «Δύση», οι βεβαιότητες ενός µονοκεντρικού κόσµου, µιας νέας αυτοκρατορίας ήταν κραταιές. Η ελληνική πολιτική ευθυγραµµίστηκε πλήρως µε τις απαιτήσεις της Ουάσινγκτον, µετά τη σύντοµη δεκαετία του ’80 και τις προσπάθειες αυτονόµησης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ως προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ.
Τριάντα χρόνια µετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο πόλεµος στην Ουκρανία αποτελεί το πρελούδιο ενός παρατεταµένου πολέµου φθοράς για την παγκόσµια ηγεµονία. Καθώς οι τεκτονικές πλάκες των διεθνών σχέσεων µετατοπίζονται και συγκρούονται και ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται σε µια διακεκαυµένη ζώνη, εξακολουθούν να κινούνται µε βάση τα µεταψυχροπολεµικά δόγµατα της εσωτερίκευσης της εξάρτησης. Το παρόν βιβλίο φιλοδοξεί να συµβάλει στη συζήτηση για την αναγκαία δοµική και στρατηγική µεταβολή των διεθνών σχέσεων των δύο κρατών, µε στόχο µια διεθνή πολιτική αρχών, γειωµένη στις νέες πραγµατικότητες.
Και... μια συζήτηση του συγγραφέα με τον Γιώργο Σαχίνη στον 98.4, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου.
Ο συγγραφέας μιλάει για τις μεγάλες γεωπολιτικές τεκτονικές αλλαγές παγκόσμιας εμβέλειας, που δείχνουν να οδηγούν όπως λέει από την μονοκρατορία των ΗΠΑ σε έναν πιο πολυκεντρικό κόσμο. Χαρακτηρίζει την Ανατολική Μεσόγειο μία από τις κρίσιμες διακεκαυμένες ζώνες του πλανήτη σε αυτή την νέα διαμόρφωση με ότι συνεπάγεται για τον Ελληνισμό. Υποστηρίζει ότι η Τουρκία με την πάγια αναθεωρητική της πολιτική, έχει εθνική στρατηγική που την προσαρμόζει άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι στις διάφορες συμμαχίες της. Αντίθετα, Ελλάδα και Κύπρος δεν έχουν εθνική στρατηγική με αποτέλεσμα να ετεροκαθορίζονται με τα «θέλω» των μεγάλων συμμάχων τους. Είναι κρίσιμο ερώτημα, όπως λέει, αν σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ραγδαία η Ελλάδα έχει συμφέρον από την διαρκή επέκταση του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή με πλήρη αποδυνάμωση της Ρωσίας με αφορμή την εισβολή της στην Ουκρανία, κάτι που αν συμβεί ουσιαστικά γεωπολιτικά ενισχύει την Τουρκία, η οποία την περιοχή προς τα δυτικά της συμπεριλαμβανομένης Ελλάδας και Κύπρου, θα την θεωρήσει έτσι ως στρατηγικό της βάθος.
Ακούστε τη συζήτηση εδώ: Νέα Κρήτη, 27 Μάη 2022
* Με τον Θέμη, που εκτιμώ απεριόριστα και συνιστώ την ανάγνωσή του βιβλίου του, με συνδέει η κοινή πολιτική καταγωγή, αλλά πρωτίστως πως βρεθήκαμε "ανθρώπινη ασπίδα" στους φονικούς βομβαρδισμούς του σιωνιστικού ναζιστικού κατοχικού καθεστώτος στη μαρτυρική Γάζα το 2009 (Η Παλαιστίνη χρειάζεται έμπρακτη αλληλεγγύη κι όχι ψέματα και φιλανθρωπία!).
Πέρα από τη διαχρονική στράτευσή του στους αγώνες των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, θεωρώ έναν ακόμη αγωνιστικό σταθμό τη συμμετοχή του σε μια μοναδική αποστολή στην αδούλωτη κι αδέσποτη Δαμασκό, όπου δικηγόροι της "Πανελλήνιας Αγωνιστικής Ένωσης Δικηγόρων" έσπασαν το εμπάργκο της ενημέρωσης από ΜΜΕ και πολιτικά κόμματα για τη Συρία (Στη Δαμασκό ελληνική αντιπροσωπεία νομικών!)
Έτσι, το βιβλίο του Θέμη σηματοδοτεί την εγκυρότητα κι αξιοπιστία των γραφόμενων από γνώστη του γίγνεσθαι κι όχι παπαγαλάκι αλλότριων κέντρων...
