Αντώνης Ρηγόπουλος
Το ανιστόρητο επιχείρημα που χρησιμοποίησε στη Βουλή ο υπ. Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης περί αντεθνικής στάσης των κομμάτων και των πολιτών που υπερασπίζονται το δικαίωμα ενός υπό παράνομη κατοχή λαού να ζει και να διεκδικεί την εθνική του ανεξαρτησία, δεν το σκαρφίστηκε ο ίδιος.
Εδώ και εβδομάδες, καθώς η διεθνής κατακραυγή για τα εγκλήματα που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη αυξάνεται συνεχώς, το απλοϊκό επιχείρημα ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» έχει διοχετευθεί στην ελληνική κοινή γνώμη με την ελπίδα να λειτουργήσει διασπαστικά. Πρέπει, βλέπετε, να πάψει να είναι τόσο εμφανές το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης στον καταζητούμενο Iσραηλινό πρωθυπουργό και το φιλειρηνικό αίτημα των πολιτών για κατάπαυση του πυρός, τερματισμό του τεχνητού λιμού στη Γάζα και βιώσιμη λύση στην παράνομη κατοχή των Παλαιστινιακών Εδαφών.
Αφήνουμε λοιπόν στην άκρη την απρέπεια του υπουργού, αλλά και την πλήρη άγνοια για την οποία φαίνεται να περηφανεύεται και πάμε επί της ουσίας στο επιχείρημα. Αφήνουμε στην άκρη επίσης, την πλήρη αδιαφορία για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση του 21ου αιώνα προς όφελος μιας καθόλου βεμπεριανής, αλλά πολύ νεοφιλελεύθερης «realpolitik», λες και δεν είναι «βαριά πολιτική» το να προκαλεί ένα σύγχρονο κράτος, ανενόχλητο, τον βίαιο και μαρτυρικό θάνατο ενός λαού που ζει υπό την κατοχή (και άρα την ευθύνη) του.
Το σχήμα είναι απλό: Το Ισραήλ θεωρεί την Τουρκία εχθρό του, άρα το στηρίζω ώστε να αποδυναμώσω την Τουρκία.
Είναι λοιπόν πραγματικά εχθροί το Ισραήλ και η Τουρκία; Ή μήπως είναι απλά σκληροί ανταγωνιστές στην ίδια γεωγραφική περιοχή, που παρά τους τσακωμούς στο «γήπεδο» των δημόσιων δηλώσεων, διατηρούν σταθερά μια σχέση συνεννόησης;
Άλλωστε, αν παρακάμψουμε τις μεγαλοστομίες του Ερντογάν που αρέσκεται στο να εμφανίζεται ανέξοδα ως εκφραστής του Ισλάμ σε όλη την περιοχή, επί της ουσίας η Τουρκία δεν έχει προσφέρει τίποτα στην Παλαιστίνη, εκτός από δηλώσεις, ευχές και προσευχές
Όμως, η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας δεν είναι μονοσήμαντη. Είναι πράγματι βαθιά ανταγωνιστική και τις τελευταίες δεκαετίες έχει περάσει από ύψη και βάθη. Οι σχέσεις μεταξύ μεγάλων ανταγωνιστών όμως δεν υπονοούν ότι ο ένας έχει σκοπό ή τη δυνατότητα να καταστρέψει τον άλλο. Γι' αυτό και συνήθως βρίσκουν τρόπους συνύπαρξης. Έτσι τα δύο κράτη, ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της μεταξύ τους σχέσης, δεν υπήρξαν ποτέ πλήρως απομονωμένα.
Παραθέτουμε λοιπόν ορισμένα δεδομένα με βάση αυτό:
1. Σύμφωνα με την Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, εμπορικά πλοία μεταφέρουν πολεμικό υλικό από τουρκικά λιμάνια προς το Ισραήλ. Την καταγγελία μάλιστα την είχε κάνει λίγες ημέρες πριν το Ισραήλ επιτεθεί με πυραύλους κατά των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν. Συγκεκριμένα, η Εισηγήτρια Φραντσέσκα Αλμπανέζε αναφερόταν στο εμπορικό πλοίο VELA που βρισκόταν τότε στο τουρκικό λιμάνι Μερσίν και που φέρεται να μετέφερε ατσάλι στην Ισραηλινή Στρατιωτική Βιομηχανία (IMI), η οποία διοχετεύει μεγάλο μέρος του οπλισμού που χρησιμοποιείται στη Γάζα. Καμία πληροφορία δεν υπέδειξε ότι το τουρκικό κράτος προέβη σε κάποια ενέργεια ώστε να μην επιτραπεί ο απόπλους.
2. Η σιωπηρή συνεργασία Ισραήλ - Τουρκίας στο τεράστιο θέμα της Συρίας, τους έκανε να μοιάζουν περισσότερο με συνέταιροι, παρά με εχθρούς. Η Τουρκία για μήνες «φιλοξένησε» και φέρεται να εκπαίδευσε και να εξόπλισε την τζιχαντιστική ομάδα του αλ-Τζολάνι για όσο διάστημα το Ισραήλ εξουθένωνε τις δυνάμεις του Άσαντ στον συριακό νότο. Με τον Άσαντ αποκομμένο από το Ιράν και τη Ρωσία, να έχει στραμμένη την προσοχή του στις συνεχείς επιθέσεις του Ισραήλ στον Νότο, η ομάδα του Τζολάνι εισέβαλε από τα βόρεια και μέσα σε λίγες εβδομάδες είχε φορέσει γραβάτες και μιλούσε στα τηλέφωνα με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Πλέον, ο Τζολάνι φέρεται να υπόσχεται πίσω από κλειστές πόρτες ένταξη της Συρίας στις Συμφωνίες του Αβραάμ, δηλαδή να αναπτύξει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ παρόλο που συνεχίζει να κατέχει τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, και την ίδια ώρα που ο ίδιος εξυπηρετεί τον Ερντογάν σε σχέση με τους Κούρδους της Συρίας.
3. Έναν χρόνο μετά την έναρξη της γενοκτονίας και ενώ ο Ερντογάν είχε επιβάλλει εμπορικό εμπάργκο, ο IDF επικαιροποίησε με εκπτωτική τιμή(!) τη συμφωνία του για την ηλεκτροδότηση κρίσιμων στρατιωτικών βάσεων με εταιρεία, της οποίας το 25% ανήκε σε πρόσωπο του στενού περιβάλλοντος του Ερντογάν.
4. Η Τουρκία κερδίζει 1,27 δολάρια/βαρέλι από τον αγωγό BTC που προμηθεύει το 24% του αργού πετρελαίου του Ισραήλ. Ο BTC συνδέει το Αζερμπαϊτζάν με το τουρκικό λιμάνι Ceyhan (αρχαία Πύραμος), από το οποίο το πετρέλαιο μεταφέρεται στο Ισραήλ παρά το εμπορικό εμπάργκο. Ο αγωγός διοχευτεύει ποσότητα που ισοδυναμεί με 700.000 βαρέλια τη μέρα. Κάντε τον πολλαπλασιασμό...
5. Πριν λίγες ημέρες, ο υπουργός Υγείας Άδωνης Γεωργιάδης, σε ανάρτησή του υποστήριξε ότι «το Ισραήλ καταγγέλλει παντού την τουρκική κατοχή της Κύπρου». Μόνο που αυτό το «παντού» δεν επιβεβαιώνεται από «πουθενά». Η μοναδική ρητή δήλωση Ισραηλινού αξιωματούχου φαίνεται πως έγινε πριν από μόλις έναν μήνα, όταν ο ισραηλινός ΥΠΕΞ Γκίντεον Σάαρ, σε ανάρητσή του σχολίασε ομιλία του Ερντογάν λέογντας ότι είναι «ιδιαίτερα ειρωνικό ότι κάποιος που δεν κρύβει τις επεκτατικές του διάθεσεις, κάποιος που εισέβαλε στη Βόρεια Συρία και που παράνομα κατέχει τη βόρεια Κύπρο, μιλά στο όνομα της ηθικής και του διεθνούς δικαίου». Περίπου σαν να λέει, «μπορεί να κάνουμε εγκλήματα, αλλά να μη μιλάει ο Ερντογάν που κάνει κι αυτός τα δικά του». Το πόσο αυτή η δήλωση συνιστά «καταγγελία της κατοχής», ή απλά δικαιολόγησή της, είναι κάτι που το αφήνουμε στην κρίση του αναγνώστη.
6. Τέλος, μπαίνοντας στον πειρασμό να «παίξουμε» με το επιχείρημα περί φίλων και εχθρών, ας αναφέρουμε και το γεγονός ότι Ισραήλ και Τουρκία έχουν έναν πολύ καλό κοινό «φίλο», πάντα πρόθυμο να φτιάχνει το κλίμα για να μη χαλάσει η «παρέα». Ο φίλος λέγεται ΗΠΑ, και ειδικά τους τελευταίους μήνες με την προεδρία Τραμπ, αυτό το «τρίγωνο» δείχνει να ανθίζει. Είναι ενδεικτικό ότι στην επίσκεψη του Νετανιάχου στην Ουάσινγκτον τον περασμένο Απρίλιο, ο ισραηλινός πρωθυπουργός έκανε «παράπονα» για τη στάση της Τουρκίας. Μπροστά στις κάμερες λοιπόν, ο πρόεδρος των ΗΠΑ είπε στον πρωθυπουργό του Ισραήλ: «Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με την Τουρκία, πιστεύω πραγματικά ότι θα μπορέσετε να το λύσετε. Οποιοδήποτε πρόβλημα έχετε με την Τουρκία, νομίζω ότι μπορώ να λύσω. Δηλαδή, εφόσον είστε λογικοί, πρέπει να είστε λογικοί. Πρέπει να είμαστε λογικοί». Σημειωτέον ότι τα παράπονα του Νετανιάχου αφορούσαν την επιρροή της Τουρκίας στη Συρία και την «ασυνεννοησία» που υπήρχε ανάμεσα στις δύο δυνάμεις που ουσιαστικά καλοβλέπουν ολόκληρα τμήματα της Συρίας εάν επιβεβαιωθεί το σενάριο μιας μελλοντικής τριχοτόμησης της χώρας.
