Andreas Reos
ΟΙ ΠΡΕΣΠΕΣ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ
Eπειδή κάποιοι φίλοι μου ζητάτε σχόλιο για τη συμφωνία-μνημόνιο μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δε θα σας αφήσω παραπονεμένους, αλλά θέλω πρώτα να δω τη συμφωνία γραμμένη, το κείμενο, για να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη.
Και κυρίως θέλω να δω σε αυτήν, εγγυήσεις για επιστροφή προσφύγων στο Αρτσάχ, καθώς και αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων στις αζέρικες φυλακές, όπως ο πρώην δήμαρχος του Στεμπανακέρτ, πρωτεύουσας του Αρτσάχ.
Ο ''διάδρομος Ζακενζούρ'' γίνεται ''Trump corridor'' και ιδιωτικοποιείται. Με αυτον τον ''βελούδινο'' τρόπο και χωρίς να φαίνεται παραχώρηση εδαφών της Αρμενίας στο Αζερμπαιτζάν, αλλά παραχώρηση χρήσης σε ''ουδέτερη'' ιδιωτική εταιρία, το πρόβλημα της σύνδεσης Αζερμπαιτζάν και Ναχιτσεβάν επιλύεται.
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΩΤΟΛΕΙΑ ΣΧΟΛΙΑ
1. Ο Τράμπ βλέπει τη γεωστρατηγική ως μπίζνα. Η γεωπολιτική δεν έχει για αυτόν αξία. Αξία έχουν οι business. Aυτό που θα συμβεί στην Ελλάδα, είναι αυτό που ξεκινά και συμβαίνει κάπου αλλού και μας αφορά. Με το βλέμμα στο Αιγαίο, οι ''λύσεις'' στο τραπέζι είναι ό,τι το μυαλό του Τραμπ αντιλαμβάνεται ως μπίζνα. Διεθνές Δίκαιο, εθνική κυριαρχία και τέτοια γραφικά δεν είναι βάση συζήτησης για τον Τράμπ. Η ατζέντα και οι όροι της ατζέντας στο δικό του τραπέζι είναι business.
2. Εκλείπει παντελώς η έννοια της αμοιβαιότητας. Η παρουσία των ΗΠΑ δεν προσφέρει μια «ουδέτερη εγγύηση», διότι η μεσολάβηση για τη δημιουργία του διαδρόμου ικανοποιεί τις απαιτήσεις μόνο της μιας πλευράς. Η Αρμενία δεν παίρνει κάτι. Το μόνο που παίρνει η Αρμενία είναι η μη επίθεση του Αζερμπαιτζάν για τη βίαιη προσάρτηση του διαδρόμου.
Η έννοια της αμοιβαιότητας ωστόσο, θα απαιτούσε έναν διευρυμένο διάδρομο «Τραμπ», ο οποίος θα προεκτείνονταν και μέσα στο Αζερμπαϊτζάν, ώστε οι Αρμένιοι να μπορούν να έχουν ασφαλή πρόσβαση στη λεκάνη της Κασπίας για εμπόριο και αλιεία.
Το ξέρουμε και από τη διαβόητη ''συνεκμετάλλευση'' στις δικές μας θάλασσες. Φυσικά αυτή αφορά μόνο στο Αιγαίο, όχι και στον Ευξυνο Πόντο. ''Μοιραζόμαστε μόνο τα δικά σας''.
3. Η θέση της Αρμενίας είναι δεινή. Είναι μία χώρα ανίσχυρη και αναγκάζεται να υποκύπτει σε κάθε κακό, για να μην τη βρει το χειρότερο. Το διεθνές δίκαιο δε σημαίνει τίποτα από μόνο του. Δικό σου είναι ό,τι μπορείς να υπερασπιστείς. Το διεθνές δίκαιο έχει νόημα και είναι απαραίτητο, μόνο σε συνδυασμό με ισχύ.
Ισχύς χωρίς διεθνές δίκαιο είναι η επιβολή του ισχυρότερου. Αλλά και αντίστροφα, διεθνές δίκαιο χωρίς ισχύ είναι πριμοδότηση της επεκτατικής ή επιθετικής πολιτικής του αντιπάλου, δηλαδή πρόσχημα υπεράσπισης και δικαίωσης της πολιτικής του ισχυρότερου.
Με απλά λόγια, όταν εκλείπει ένα από τα δύο και δε συνυπάρχουν και τα δύο ταυτόχρονα, κερδισμένος είναι πάντα ο φασισμός.
Η συμφωνία μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν το επιβεβαιώνει.
4. Ο τουρκικός κόσμος όταν πιέζει, κερδίζει. Και κερδίζει με προβολή ισχύος, όχι με γλυκανάλυτες ρητορικές περί διεθνούς δικαίου. Οι απειλές του ''βγαίνουν'' και άρα θα τις συνεχίσει. Απαιτεί, χωρίς να δέχεται απαιτήσεις και έρχεται να προσφέρει ''λύσεις'' ,εκεί ακριβώς που δημιουργεί το πρόβλημα. Προσφέρει λύσεις καζάν-καζάν, εκεί που δεν έχει δικαιώματα. Και δεν παίρνει τα μισά από αυτά που ζητά, αλλά στο τέλος τα παίρνει όλα. Χωρίς να δίνει. ''Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι''.
5. Ο μόνος σύμμαχος της Αρμενίας στην περιοχή ήταν το Ιράν. Αναγκαίο κακό για τους Αρμένιους, δε θα το αναπτύξω για την ώρα. Τώρα οι ΗΠΑ θα μπουν με επενδύσεις μέσα στην καρδιά μιας περιοχής που το Ιράν θεωρούσε ότι είχε τον έλεγχο. Επίσης, δημιουργούν έναν διάδρομο και κόμβο επενδύσεων στον ''κινεζικό δρόμο του μεταξιού'' και ανοίγουν την όρεξη και στους Γεωργιανούς για παρόμοιες ενέργειες.
Οι ΗΠΑ μπαίνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στην καρδιά του Καυκάσου.
Και εδώ έρχεται η Ρωσία που και αυτή θεωρούσε αυτή την περιοχή στον δικό της έλεγχο.
Ο τραμπάκουλας Πούτιν, αυτό το ανδρείκελο που πρόδωσε την Αρμενία στον πόλεμο του Αρτσάχ, ο χαλκευμένος εγγυητής της ασφάλειας της Αρμενίας και παρότι συντηρεί δύο μηχανοκίνητες ταξιαρχίες στην Αρμενία, δήθεν για να την προστατεύει, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τις χρησιμοποιεί ως δαμόκλειο σπάθη για να την ελέγχει,
ίσως αρχίσει να αντιλαμβάνεται τώρα ότι για δυο σπιθαμές γης, μηδενικής στρατηγικής αξίας στην Ουκρανία, έχασε δύο μαγαζιά γωνία. Τη Συρία και τώρα τον Καύκασο.
Του δώσαν το μήλο και του πήραν το καφάσι.
Η Ρωσία τώρα είναι ο αστάθμητος παράγοντας. Και θα δαγκώσει προς τα πίσω.
Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η ''βελούδινη'' συμφωνία θα αποδειχθεί στο τέλος γυαλόχαρτο.
Αν όμως, υπάρχει συναίνεση από τον Πούτιν, στο πλαίσιο μιας νέας ανακατονομής ζωνών επιρροής, τότε η θέση της Τουρκίας γίνεται δεινή.
Και κυρίως θέλω να δω σε αυτήν, εγγυήσεις για επιστροφή προσφύγων στο Αρτσάχ, καθώς και αποφυλάκιση πολιτικών κρατουμένων στις αζέρικες φυλακές, όπως ο πρώην δήμαρχος του Στεμπανακέρτ, πρωτεύουσας του Αρτσάχ.
Ο ''διάδρομος Ζακενζούρ'' γίνεται ''Trump corridor'' και ιδιωτικοποιείται. Με αυτον τον ''βελούδινο'' τρόπο και χωρίς να φαίνεται παραχώρηση εδαφών της Αρμενίας στο Αζερμπαιτζάν, αλλά παραχώρηση χρήσης σε ''ουδέτερη'' ιδιωτική εταιρία, το πρόβλημα της σύνδεσης Αζερμπαιτζάν και Ναχιτσεβάν επιλύεται.
ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΩΤΟΛΕΙΑ ΣΧΟΛΙΑ
1. Ο Τράμπ βλέπει τη γεωστρατηγική ως μπίζνα. Η γεωπολιτική δεν έχει για αυτόν αξία. Αξία έχουν οι business. Aυτό που θα συμβεί στην Ελλάδα, είναι αυτό που ξεκινά και συμβαίνει κάπου αλλού και μας αφορά. Με το βλέμμα στο Αιγαίο, οι ''λύσεις'' στο τραπέζι είναι ό,τι το μυαλό του Τραμπ αντιλαμβάνεται ως μπίζνα. Διεθνές Δίκαιο, εθνική κυριαρχία και τέτοια γραφικά δεν είναι βάση συζήτησης για τον Τράμπ. Η ατζέντα και οι όροι της ατζέντας στο δικό του τραπέζι είναι business.
2. Εκλείπει παντελώς η έννοια της αμοιβαιότητας. Η παρουσία των ΗΠΑ δεν προσφέρει μια «ουδέτερη εγγύηση», διότι η μεσολάβηση για τη δημιουργία του διαδρόμου ικανοποιεί τις απαιτήσεις μόνο της μιας πλευράς. Η Αρμενία δεν παίρνει κάτι. Το μόνο που παίρνει η Αρμενία είναι η μη επίθεση του Αζερμπαιτζάν για τη βίαιη προσάρτηση του διαδρόμου.
Η έννοια της αμοιβαιότητας ωστόσο, θα απαιτούσε έναν διευρυμένο διάδρομο «Τραμπ», ο οποίος θα προεκτείνονταν και μέσα στο Αζερμπαϊτζάν, ώστε οι Αρμένιοι να μπορούν να έχουν ασφαλή πρόσβαση στη λεκάνη της Κασπίας για εμπόριο και αλιεία.
Το ξέρουμε και από τη διαβόητη ''συνεκμετάλλευση'' στις δικές μας θάλασσες. Φυσικά αυτή αφορά μόνο στο Αιγαίο, όχι και στον Ευξυνο Πόντο. ''Μοιραζόμαστε μόνο τα δικά σας''.
3. Η θέση της Αρμενίας είναι δεινή. Είναι μία χώρα ανίσχυρη και αναγκάζεται να υποκύπτει σε κάθε κακό, για να μην τη βρει το χειρότερο. Το διεθνές δίκαιο δε σημαίνει τίποτα από μόνο του. Δικό σου είναι ό,τι μπορείς να υπερασπιστείς. Το διεθνές δίκαιο έχει νόημα και είναι απαραίτητο, μόνο σε συνδυασμό με ισχύ.
Ισχύς χωρίς διεθνές δίκαιο είναι η επιβολή του ισχυρότερου. Αλλά και αντίστροφα, διεθνές δίκαιο χωρίς ισχύ είναι πριμοδότηση της επεκτατικής ή επιθετικής πολιτικής του αντιπάλου, δηλαδή πρόσχημα υπεράσπισης και δικαίωσης της πολιτικής του ισχυρότερου.
Με απλά λόγια, όταν εκλείπει ένα από τα δύο και δε συνυπάρχουν και τα δύο ταυτόχρονα, κερδισμένος είναι πάντα ο φασισμός.
Η συμφωνία μεταξύ Αρμενίας και Αζερμπαιτζάν το επιβεβαιώνει.
4. Ο τουρκικός κόσμος όταν πιέζει, κερδίζει. Και κερδίζει με προβολή ισχύος, όχι με γλυκανάλυτες ρητορικές περί διεθνούς δικαίου. Οι απειλές του ''βγαίνουν'' και άρα θα τις συνεχίσει. Απαιτεί, χωρίς να δέχεται απαιτήσεις και έρχεται να προσφέρει ''λύσεις'' ,εκεί ακριβώς που δημιουργεί το πρόβλημα. Προσφέρει λύσεις καζάν-καζάν, εκεί που δεν έχει δικαιώματα. Και δεν παίρνει τα μισά από αυτά που ζητά, αλλά στο τέλος τα παίρνει όλα. Χωρίς να δίνει. ''Εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και το βόδι''.
5. Ο μόνος σύμμαχος της Αρμενίας στην περιοχή ήταν το Ιράν. Αναγκαίο κακό για τους Αρμένιους, δε θα το αναπτύξω για την ώρα. Τώρα οι ΗΠΑ θα μπουν με επενδύσεις μέσα στην καρδιά μιας περιοχής που το Ιράν θεωρούσε ότι είχε τον έλεγχο. Επίσης, δημιουργούν έναν διάδρομο και κόμβο επενδύσεων στον ''κινεζικό δρόμο του μεταξιού'' και ανοίγουν την όρεξη και στους Γεωργιανούς για παρόμοιες ενέργειες.
Οι ΗΠΑ μπαίνουν με τον πιο πανηγυρικό τρόπο στην καρδιά του Καυκάσου.
Και εδώ έρχεται η Ρωσία που και αυτή θεωρούσε αυτή την περιοχή στον δικό της έλεγχο.
Ο τραμπάκουλας Πούτιν, αυτό το ανδρείκελο που πρόδωσε την Αρμενία στον πόλεμο του Αρτσάχ, ο χαλκευμένος εγγυητής της ασφάλειας της Αρμενίας και παρότι συντηρεί δύο μηχανοκίνητες ταξιαρχίες στην Αρμενία, δήθεν για να την προστατεύει, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τις χρησιμοποιεί ως δαμόκλειο σπάθη για να την ελέγχει,
ίσως αρχίσει να αντιλαμβάνεται τώρα ότι για δυο σπιθαμές γης, μηδενικής στρατηγικής αξίας στην Ουκρανία, έχασε δύο μαγαζιά γωνία. Τη Συρία και τώρα τον Καύκασο.
Του δώσαν το μήλο και του πήραν το καφάσι.
Η Ρωσία τώρα είναι ο αστάθμητος παράγοντας. Και θα δαγκώσει προς τα πίσω.
Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι αυτή η ''βελούδινη'' συμφωνία θα αποδειχθεί στο τέλος γυαλόχαρτο.
Αν όμως, υπάρχει συναίνεση από τον Πούτιν, στο πλαίσιο μιας νέας ανακατονομής ζωνών επιρροής, τότε η θέση της Τουρκίας γίνεται δεινή.
