Μόλις κάποιος μας επιβάλει κάτι, μόλις κάποιος άλλος πει κάτι που μας εξοργίσει, θα αντιδράσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα λαϊκαριστούμε, θα σχολιάσουμε και θα το ξεχάσουμε μόλις βγει κάποιος άλλος που θα κάνει ή θα πει κάτι χειρότερο, κερδίζοντας έτσι την οργή μας.
Κι έτσι, οι μέρες κυλούν πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο. Κι εμείς, έτσι όπως είμαστε με το κεφάλι σκυμμένο, χωρίς ζωή, αλλά περιμένοντας να ανακοινωθεί στις ειδήσεις ότι η ζωή έρχεται όπως κάποτε ερχόταν η ελπίδα, πριν προλάβουμε να οργιστούμε με το κακό, μεταφέρουμε την οργή μας στο χειρότερο. Ποτέ όμως αυτή η οργή δεν είναι αρκετή για να τα εμποδίσει. Έτοιμοι πάντα να δεχτούμε τα χτυπήματα, ρίχνουμε ένα μπινελίκι στην πηγή τους και περιμένουμε στωικά το επόμενο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε και κάτι άλλο να περιμένουμε.
Πέρα από το ότι δεχόμαστε όλα αυτά που μας φορτώνουν, πέρα από το ότι η στάση πληρωμών δεν υπάρχει ούτε στη φαντασία μας, ανεχόμαστε και τη χλεύη του καθενός. Και άντε, να βγαίνει η νεοφιλελέ Αντιγόνη Λυμπεράκη και να εκφράζει την περιφρόνησή της στους φτωχούς, έχει μια λογική. Δεν την παρεξηγούμε, δε θυμώνουμε με τέτοιες κυρίες. Ειδικά τώρα που δεν πληρώνουμε τη βουλευτική της αποζημίωση (θα μου πεις βέβαια ότι την πληρώνουμε για τη θέση που κατέχει στο δημόσιο πανεπιστήμιο που λυσσάει για να γίνει ιδιωτικό και δίκιο θα ‘χεις) είναι λιγότερο δυσάρεστο το κάθε της μισανθρωπικό παραλήρημα. Όμως πώς να χωνέψουμε την ταπείνωση από την πρώτη-φορά-αριστερά; Πώς να την αντέξουμε από ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών (όχι πως μας θάμπωσε ως καλλιτέχνης όποιος δηλώνει έντεχνος, αλλά κάπου πρέπει να τον κατατάξουμε κι αυτόν), που κάποτε τους είχαμε να μας ανοίγουν το μυαλό και μαζί το δρόμο που έπρεπε να βαδίσουμε και τώρα μας πετάνε τις χλαπάτσες στα μούτρα; Ποιον θα ακολουθήσουμε για να ξεφύγουμε από τη μιζέρια μας; Αυτόν που μας αποκαλεί βδέλυγμα ή αυτόν που μας θεωρεί τεμπέληδες, και επανέρχεται λίγο καιρό μετά για να μας πει ότι αρκετό είναι και το παξιμάδι με την ελιά, να το φάμε και να σκάσουμε;
Τι είναι αυτό που τους έχει πιάσει με το τι θα φάμε; Μας πάνε από τα γεμιστά στα παξιμάδια και δεν το έχουν σε τίποτα να μας μιλήσουν και για παντεσπάνι. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό πρέπει να είναι από δω και πέρα η ζωή μας, χρησιμοποιώντας τα πιο γελοία επιχειρήματα. Να έχουμε κάτι να γεμίσει το τσουκάλι, ας είναι και κάτι ταπεινό. Ας τα κουτσοβολέψουμε με παξιμάδια, δεν είναι ανάγκη να τρώμε αρνί κάθε μέρα. Λες και η πρώτη έννοια μιας οικογένειας είναι να τρώει αρνί κάθε μέρα. Όχι, δε θέλει να μορφώσει τα παιδιά της, δε θέλει να τα ντύσει, δε θέλει να τα μάθει να είναι αξιοπρεπή. Ένας άνθρωπος σκέφτεται μόνο το τι θα φάει και το τι θα χέσει, επιμένουν οι συστημικοί αριστεροί. Ας πληρώσει πρώτα τα σπασμένα (ασχέτως αν άλλος τα έσπασε) και μετά ας φάει κάνα γεμιστό, ξέρει αυτός, είναι ευρηματικός και με το τίποτα μπορεί να τον γεμίσει τον σκατοτορβά του. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το γεμάτο στομάχι ισοδυναμεί με γεμάτη ζωή. Δεν πρέπει να έχουμε άλλη έννοια. Να μη μας νοιάζει να συναντήσουμε φίλους, να δούμε θέατρο, να πάμε ένα ταξίδι, να γνωρίσουμε κόσμους, να ανοίξουν τα μάτια μας, τα μυαλά μας και οι ορίζοντές μας, να μη μας περισσέψει τίποτα για να πάρουμε κάνα βιβλίο να ξεστραβωθούμε. Έχουμε τηλεοράσεις, έχουμε και ίντερνετ, ας αρκεστούμε σ’ αυτά. Τον άρτον ημών τον επιούσιον αρκεί να εξασφαλίσουμε κι ας είναι και παξιμάδι.
Η αλήθεια είναι ότι, άμα με χίλια ζόρια μπορείς να εξασφαλίσεις τα βασικά, δε θα σου περάσει ποτέ από το μυαλό να τα σπαταλήσεις για να τους τα πετάξεις στη μούρη. Θα αναγκαστείς να σεβαστείς το ταπεινό φαγάκι σου, ακόμη κι αν δε σέβεσαι τους επηρμένους αφέντες σου και τους ευνοούμενούς τους καλλιτέχνες και πνευματικούς. Και θα τους αφήσεις να συνεχίσουν να σε ταπεινώνουν, ξανά και ξανά, ώστε πριν προλάβεις να οργιστείς, να έρχεται η επόμενη ταπείνωση. Μέχρι να σε οδηγήσουν στην απάθεια. Μέχρι να αποδεχτείς πως αυτή είναι η ζωή σου.
Κάποιος πρέπει να μας ταρακουνήσει. Να μη ανεχτούμε κι άλλη ταπείνωση από τους βολεμένους. Κι αν δεν έχουμε αρκετές ντομάτες να τους ρίξουμε (γιατί κι αυτές πρέπει να τις χωρίζουμε στα πέντε, σύμφωνα με τη νέα πρόταση του καλλιτέχνη) ας μην απογοητευόμαστε. Υπάρχουν και οι πέτρες, που παρέχονται δωρεάν. Μια απόφαση είναι.
[ads-post]
Πηγή
Αν σου άρεσε το άρθρο γράψε ένα σχόλιο η κοινοποίησε το !
