Praxis Review
"Συγκυβέρνηση για την κάθαρση της αστικής τάξης": Σαν σήμερα, 23 Νοεμβρίου 1989, σχηματίζεται η "Οικουμενική Κυβέρνηση" του Ξενοφώντα Ζολώτα, με την στήριξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του τότε ενιαίου ακόμη Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου (με κύρια δύναμη το ΚΚΕ).
Η κυβέρνηση Ζολώτα όπως και η προηγούμενη κυβέρνηση Τζαννετάκη που είχε σχηματιστεί λίγους μήνες πριν (με στήριξη ΝΔ και πάλι και του Συνασπισμού) ήταν αποτέλεσμα της προσπάθειας της αστικής τάξης να σταθεροποιήσει το πολιτικό της σύστημα μετά την χρεοκοπία και τον εκφυλισμό της ΠΑΣΟΚικής "Αλλαγής" και να διαμορφώσει τους όρους για νέα επίθεση στα δικαιώματα του λαού.
Το πρόσχημα ήταν η δήθεν "κάθαρση" από τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ, ειδικά αυτό του Κοσκωτά, του τυχοδιώκτη που έγινε τραπεζίτης και προσπάθησε να αλώσει τα ΜΜΕ με τις πλάτες του Α. Παπανδρέου.
Οι παραδοσιακοί μεγαλοεκδότες, μπροστά στην απειλή ξεσήκωσαν μια εκστρατεία αξιοποιώντας τη δυσαρέσκεια από την λιτότητα του δήθεν "Τρίτου Δρόμου" του ΠΑΣΟΚ. Και η ΝΔ βρήκε ευκαιρία να πάρει το χρίσμα της ολιγαρχίας.
Καθώς όμως δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την αναγκαία πλειοψηφία στις εκλογές του 1989, οι μηχανισμοί της αστικής τάξης αναζήτησαν την "πολιτική σταθερότητα" που δεν θα επηρεαστεί απο τους όποιους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς ώστε να νομιμοποιηθεί (ξεπλυθεί) η ΝΔ (αλλά και συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα) και να συνεχιστεί πιο έντονα η επίθεση κατά της εργατικής τάξης και του λαού.
Αυτή η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία χάρη στην στήριξη του τότε ενιαίου Συνασπισμού και του ΚΚΕ. Το τότε ΚΚΕ ήδη απο την περίοδο ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση το 1981 είχε υιοθετήσει μια κεντρίστικη γραμμή η οποία στα λόγια διακήρυττε τον Σοσιαλισμό και τον Κομμουνισμό στην πράξη όμως κατέληγε σε ένα μικροαστικό αστικό "εκσυγχρονιστικό" περιεχόμενο και στην συνεργασία με αστικές δυνάμεις.
Ήταν επεξεργασίες που είχαν επηρεαστεί απο την γενικότερη στρατηγική που κυριαρχούσε τότε στο Κομμουνιστικό Κίνημα (όπως αποδείχθηκε, το Κομμουνιστικό Κόμμα του Γκορμπατσόφ στην ΕΣΣΔ ήταν στην ουσία ένα Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα με σφυροδρέπανα) όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι την κύρια ευθύνη για την υλοποίηση της γραμμής ενός ΚΚ σε μια χώρα την φέρει το ίδιο.
Έτσι απο την γραμμή του "εκΠΑΣΟΚισμού" του ΚΚΕ με την "πραγματική αλλαγή" φτάσαμε στο "άθροισμα των δημοκρατικών δυνάμεων" (ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ) και στην συνέχεια ακόμα και σε αντιλήψεις για "κατάργηση των διαχειριστικών γραμμών δεξιά-αντιδεξιά" (Μίμης Ανδρυλάκης).
Το 12ο συνέδριο του ΚΚΕ το 1987 απέδωσε τα προβλήματα των εργαζομένων στην.."στρεβλή καπιταλιστική ανάπτυξη" και πρότεινε σαν άμεσο στόχο μια "Νέου Τύπου Ανάπτυξη" χωρίς ανατροπή του κεφαλαιοκρατικού συστήματος σε ένα πλαίσιο ενάντια στην "εξάρτηση", τη μονοπωλιακή "ασυδοσία" (!), τη "μονόπλευρη λιτότητα" και τα "άλυτα δημοκρατικά προβλήματα". Αυτό το πλαίσιο άνοιγε τον δρόμο για μια αστική κυβέρνηση με "κορμό την αριστερά" που θα τακτοποιούσε τα "επείγοντα".
Τον αμέσως επόμενο χρόνο (1988) ανακοινώθηκε το Κοινό Πόρισμα ΚΚΕ και Ε.ΑΡ., (που διαδέχτηκε από τα δεξιά το οπορτουνιστικό ΚΚΕ Εσωτερικού το 1986). Ήταν μια προγραμματική συμφωνία που μιλούσε "για παραγωγικό εκσυγχρονισμό της χώρας" και εγκατέλειπε τη θέση για αποδέσμευση από την ΕΟΚ.
Σε αυτή τη βάση συγκροτήθηκε το οπορτουνιστικό-όπως αποδείχθηκε-μόρφωμα "Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου", με πρόεδρο τον τότε γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ Χαρίλαο Φλωράκη και γραμματέα τον Λεωνίδα Κύρκο, επικεφαλής της ΕΑΡ (πλήρης τίτλος "Ελληνική Αριστερά"). Ο δρόμος για την στήριξη της αστικής "πολιτικής σταθερότητας" είχε ανοίξει.
Στις βουλευτικές εκλογές της 18ης Ιούνη του 1989 δεν έγινε δυνατό να σχηματιστεί αυτοδύναμη κυβέρνηση. Άρχισε η επιχειρηματολογία της δήθεν "κάθαρσης" ότι χωρίς σχηματισμό αστικής κυβέρνησης και με τη διάλυση της Βουλής υπήρχε ο κίνδυνος παραγραφής των σκανδάλων.
Ξεκίνησαν διαβουλεύσεις ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα και τελικά συγκροτήθηκε η κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη, στέλεχος της ΝΔ που ορκίστηκε στις 2 Ιούλη του 1989,η οποία κυβέρνησε για ένα τρίμηνο.Την κυβέρνηση στήριξε η ΝΔ και ο Συνασπισμός. Εκ μέρους του Συνασπισμού υπουργικές θέσεις πήραν οι Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Θ. Παπαμάργαρης και Γ. Μυλωνάς.
Η επιλογή αυτή προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στη βάση του ΚΚΕ και του Συνασπισμού. Όταν η κυβέρνηση Τζαννετάκη ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, ο Κώστας Κάππος δήλωσε "θα ψηφίσω "παρών", διότι το ΚΚΕ τείνει να υποταχτεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές" θέσεις", πρωτοβουλία που του κόστισε την καθαίρεση από την ΚΕ του κόμματος. Ακολούθησαν διαφοροποιήσεις μελών και στελεχών και τελικά η διάσπαση της ΚΝΕ το Σεπτέμβρη του ίδιου έτους.
Οι κυβερνητικοί εταίροι επέμεναν ότι ήταν μια κυβέρνηση "περιορισμένης ευθύνης", με πρωθυπουργό ένα δευτεροκλασάτο πρώην υπουργό της ΝΔ (Τζαννετάκης). Μια προσωρινή λύση, με στόχο να γίνει η "κάθαρση" και να μην παραγραφούν τα σκάνδαλα.
Στην πραγματικότητα ήταν μια αστική κυβέρνηση νομιμοποίησης της ΝΔ με την στήριξη του Συνασπισμού, κυβέρνηση σταθεροποίησης και ξεπλύματος (και όχι "κάθαρσης") συνολικά του αστικού πολιτικού συστήματος.
Από τα πέντε νομοσχέδια της συγκυβέρνησης ΝΔ-Συνασπισμού, το σημαντικότερο ήταν η θέσπιση της ιδιωτικής τηλεόρασης, με ένα καθεστώς προσαρμοσμένο στα μέτρα των μεγαλοεκδοτών που έστησαν την υπόθεση της δήθεν"κάθαρσης" και στήριξαν την κυβέρνηση. Έτσι άνοιξε άλλο ένα εκτροφείο αντιδραστικής προπαγάνδας και εξουσίας των καναλαρχών το οποίο πληρώνει μέχρι σήμερα ο Ελληνικός λαός.
Όσο για το "πάγωμα" της διαπραγμάτευσης για την παραμονή ή όχι των βάσεων των δολοφόνων αμερικανών ιμπεριαλιστών, καθώς έληγε η συμφωνία παραμονής, εξελίχτηκε σε σιωπηρή παράταση και οδήγησε στο σημερινό καθεστώς.
Η δήθεν "εθνική συμφιλίωση" ουσιαστικά αφορούσε μόνο το κάψιμο των φακέλων που εξαφάνισε τεκμήρια ιστορικής μνήμης.
Όσο για την "κάθαρση" αυτή ουσιαστικά έμεινε στα χαρτιά (και λίγα χρόνια αργότερα θα εμφανιστούν νέα σκάνδαλα και με κυβερνήσεις ΝΔ και με ΠΑΣΟΚ).
Η κυβέρνηση Τζαννετάκη παραιτήθηκε 7 Οκτωβρίου 1989. Ενα μήνα μετά (Νοέμβριος 1989) πραγματοποιήθηκαν εκλογές. Κάτω απο την αποδοκιμασία για τις επιλογές του ΣΥΝ και του ΚΚΕ η εκλογική δύναμη του Συνασπισμού μειώθηκε και σε ποσοστό και σε ψήφους ενω ενισχύθηκαν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Οι εκλογές δεν έδωσαν τη δυνατότητα σχηματισμού και πάλι αυτοδύναμης κυβέρνησης.
Με την ΝΔ νομιμοποιημένη απο την πρώτη συγκυβέρνηση, οι αστικοί μηχανισμοί πέταξαν τα προσχήματα της "κάθαρσης" και δημιουργήθηκε οικουμενική κυβέρνηση υπό τον καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα, την οποία στήριξαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ξανά ο Συνασπισμός. Εκ μέρους του Συνασπισμού συμμετείχαν ως υπουργοί οι Θ. Κατριβάνος, Γ. Δραγασάκης, Γρ. Γιάνναρος, Γ. Μυλωνάς.
Ο Συνασπισμός και το ΚΚΕ που υποτίθεται ότι είχαν μπεί στην προηγούμενη κυβέρνηση "για να μην παραγραφούν τα σκάνδαλα" κατέληξαν τον Νοέμβριο του 1989 να σχηματίσουν ξανά αστική κυβέρνηση όχι μόνο με τη ΝΔ αλλά και με το…ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου,τον οποίο είχαν παραπέμψει(με την ΝΔ) στο Ειδικό Δικαστήριο στις 27 Σεπτεμβρίου!
Όσο για τον ίδιο τον 'Σοσιαλιστή" Ανδρέα Παπανδρέου φυσικά και δεν είχε κανένα πρόβλημα να σχηματίσει κυβέρνηση με αυτούς που τον παρέπεμψαν. Τα λόγια είναι για τα μπαλκόνια η ουσία ήταν να προχωρήσει η "πολιτική σταθερότητα" και να συνεχιστεί η επίθεση κατά του λαού.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το αστικό πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε, η ΝΔ του Μητσοτάκη έγινε κυβέρνηση και ξεκίνησε άγρια επίθεση κατά του λαού, την οποία συνέχισε το ΠΑΣΟΚ όταν την διαδέχθηκε.
Ο Κύρκος που είχε διαλύσει το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν κατάφερε να διαλύσει και το ΚΚΕ και το 1991, οι "αναθεωρητές" αποχώρησαν και έμειναν στον Συνασπισμό.
Το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια με κείμενα, δηλώσεις στελεχών του αρθογραφία κ.α αξιολόγησε όλη αυτή την ιστορική πείρα που είναι και πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος που επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή γίνεται ή τους λόγους που οδηγούν σε αυτήν την απόφαση, αποτελεί εκδήλωση είτε έλλειψης στρατηγικής του Κόμματος για την εργατική εξουσία είτε στην πράξη παραίτηση από αυτήν.
Και ότι ανεξάρτητα απο προθέσεις και διακηρύξεις οι αστικές κυβερνήσεις, σε όλες τις παραλλαγές τους στην ουσία δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι τίποτα περισσότερο απο κυβερνήσεις "κάθαρσης" της αστικής τάξης όπως ακριβώς υπήρξαν και οι κυβερνήσεις Τζαννετάκη-Ζολώτα.
Ιστορική πείρα που αποτελεί παρακαταθήκη για να μην ξαναγίνουν τα ίδια.
Η συνέχεια είναι γνωστή. Το αστικό πολιτικό σύστημα σταθεροποιήθηκε, η ΝΔ του Μητσοτάκη έγινε κυβέρνηση και ξεκίνησε άγρια επίθεση κατά του λαού, την οποία συνέχισε το ΠΑΣΟΚ όταν την διαδέχθηκε.
Ο Κύρκος που είχε διαλύσει το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν κατάφερε να διαλύσει και το ΚΚΕ και το 1991, οι "αναθεωρητές" αποχώρησαν και έμειναν στον Συνασπισμό.
Το ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια με κείμενα, δηλώσεις στελεχών του αρθογραφία κ.α αξιολόγησε όλη αυτή την ιστορική πείρα που είναι και πείρα του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος που επιβεβαιώνει ότι η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή γίνεται ή τους λόγους που οδηγούν σε αυτήν την απόφαση, αποτελεί εκδήλωση είτε έλλειψης στρατηγικής του Κόμματος για την εργατική εξουσία είτε στην πράξη παραίτηση από αυτήν.
Και ότι ανεξάρτητα απο προθέσεις και διακηρύξεις οι αστικές κυβερνήσεις, σε όλες τις παραλλαγές τους στην ουσία δεν θα μπορέσουν ποτέ να είναι τίποτα περισσότερο απο κυβερνήσεις "κάθαρσης" της αστικής τάξης όπως ακριβώς υπήρξαν και οι κυβερνήσεις Τζαννετάκη-Ζολώτα.
Ιστορική πείρα που αποτελεί παρακαταθήκη για να μην ξαναγίνουν τα ίδια.
