Του Vincenzo Morvillo, δημοσιογράφος...
«Θυμάμαι την αγαλλίαση όταν εκλέχθηκε ο Ομπάμα. Μαύρος, προοδευτικός, με Κενυάτη πατέρα. "Ναι, μπορούμε" ("Yes we can") -το σύνθημα της προεκλογικής του εκστρατείας- με στοίχειωνε παντού. Και αμέσως έγινε θρύλος.
Ένα σύμβολο μιας δυτικής αριστεράς, πάντα έτοιμης να ξεκινήσει από την αρχή κάπου και με κάποιον. Και αν είναι made in Usa (φτιαγμένο στις ΗΠΑ), τότε οι αναθυμιάσεις εκπομπές στα μποξεράκια και στα στρινγκ είναι αμέτρητες.
Όλοι ξέρουμε πώς κατέληξε με τον Μπαράκ. Βομβάρδισε αυτόν τον κόσμο και τον επόμενο. Ίσως ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Οι φτωχοί ολοένα και πιο φτωχοί κι η αφροαμερικανική κοινότητα στα γκέτο περιθωριοποιείται ολοένα και περισσότερο, μαζί με άλλες μειονότητες: τους Λατίνους και τους Μουσουλμάνους πρώτα και κύρια.
Και πάλι τα ίδια, πάμε πάλι στα χνάρια μας. Ο Ζόραν Μαμντάνι, ο νέος φάρος της αριστεράς, ακόμη και της ριζοσπαστικής, στη Δύση, ένας δημοκράτης σοσιαλιστής -που στις ΗΠΑ ουσιαστικά ισοδυναμεί με τον δημόσιο κίνδυνο νούμερο ένα- γίνεται δήμαρχος της Νέας Υόρκης. Αν ο Ομπάμα έμοιαζε με τον Μάλκολμ Χ, ο Μαμντάνι χαιρετίζεται σχεδόν ως ένας Σανκαρά της αστερόεσσας.
Αλλά ο φόβος ότι αυτό είναι ένα ακόμη καλλυντικό προϊόν για την αποκατάσταση ενός συστήματος που έχει φτάσει σ' ένα τραγικό σημείο καμπής είναι έντονος.
Είναι σχεδόν βέβαιο. Επειδή μια παραδειγματική αλλαγή, ειδικά σε μια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα ήταν δυνατή μόνο με πραγματική κοινωνική σύγκρουση που πυροδοτεί τα προάστια και τα γκέτο. Και πράγματι, η μόνη θετική νότα απ' αυτές τις εκλογές προέρχεται ακριβώς από μια νέα κινητοποίηση και ανανεωμένη επίγνωση μεταξύ των κατώτερων τάξεων που έχουν κινητοποιηθεί για να την υποστηρίξουν.
Επειδή σίγουρα δεν θα είναι η απλή εκλογή ενός υποψηφίου -ο Μαμντάνι είναι ουσιαστικά, στις προτάσεις του για την οικονομική πολιτική, ένας αριστερός Χριστιανοδημοκράτης, ένας Φανφανικός (Αμίντορε Φανφάν, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, "αριστερή" πτέρυγα της δεξιάς), που γεννήθηκε από την κοιλιά του καπιταλιστικού θηρίου για να αναγεννηθεί για άλλη μια φορά, αναγεννημένος από τις δικές του στάχτες-, που μπορεί να αλλάξει ριζικά και βαθιά το αμερικανικό σύστημα. Και μαζί του, ίσως, και την υπέρ-φιλελεύθερη κατεύθυνση ολόκληρης της Δύσης.
Και μάλιστα, αυτή η τρομακτική προσωπική βεβαιότητα που ανέφερα νωρίτερα επιβεβαιώνεται αμέσως όταν διαβάζω τις δηλώσεις που έκανε ο Μαμντάνι τον Οκτώβρη για τη Βενεζουέλα και την Κούβα.
Ο νέος δήμαρχος της Νέας Υόρκης λέει:
"Θέλω να είμαι σαφής σχετικά με τη θέση μου. Πιστεύω ότι τόσο ο Νικολάς Μαδούρο όσο και ο Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ είναι δικτάτορες.
Οι κυβερνήσεις τους κατέπνιξαν τις ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, φυλάκισαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και κατέστειλαν τον ελεύθερο και ειλικρινή Τύπο. Ωστόσο, η μακρά ιστορία τιμωρητικών πολιτικών της ομοσπονδιακής μας κυβέρνησης προς και τις δύο χώρες, συμπεριλαμβανομένων των εξωδικαστικών δολοφονιών Βενεζουελάνων και της συνέχισης ενός δεκαετούς αποκλεισμού της Κούβας, έχουν μόνο επιδεινώσει αυτές τις συνθήκες. Ο δημοκρατικός σοσιαλισμός αφορά την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την λογοδοσία. Και πάνω απ 'όλα, αφορά την οικοδόμηση μιας δημοκρατίας που λειτουργεί για τους εργαζόμενους, όχι για μια δημοκρατία που τους εκμεταλλεύεται."
Βρισκόμαστε εν μέσω ιμπεριαλιστικής, νεοαποικιακής, ευρωατλαντικής ρητορικής.
Αυτή η ρητορική ουσιαστικά ανοίγει τον δρόμο για την πιο κλασική "αλλαγή καθεστώτος", αν και με πιο ήπιες και λιγότερο βίαιες προσεγγίσεις από ό,τι μας έχουν συνηθίσει οι Γιάνκηδες.
Από την άλλη πλευρά, ο Δημοκρατικός Σοσιαλιστής δήμαρχός μας δηλώνει φιλοπαλαιστίνιος και αντισιωνιστής.
Έτσι, μπογιατίζει μια νέα, βρώμικη συνείδηση σε μια χώρα κι ένα ευρωατλαντικό σύστημα που έχουν λερωθεί με το αίμα της Γενοκτονίας.
Είναι αλήθεια ότι η ιστορία δεν μας διδάσκει τίποτα. Αλλά για μένα, η αγαλλίαση μπορεί επίσης να εντοπιστεί πίσω στην προέλευσή της. Δηλαδή, στην αποτυχία μιας αριστεράς που δεν τολμά πλέον καν να φανταστεί τη σύγκρουση. Προτιμά αντ' αυτού να την ανακαλέσει αισθητικά μέσα από την εμβληματική δύναμη της αναποτελεσματικής εικόνας.»
Για την μετάφραση και μεταφορά Νίκος Κλειτσίκας
Μαμντάνι, ο αρχιτέκτονας εναλλαγής σιωνιστικού καθεστώτος
κι η "ελπίδα" για την ιμπεριαλιστική αριστερά,
➦ Μαμντάνι... Σαν «Τα σκυλιά του Παβλόφ» τρέχουν τα σάλια τους χαρούμενα, κουνώντας τις ουρές τους!
