Με βάση τις τροποποιήσεις στο νόμο Κατσέλη που ψήφισε η παρούσα κυβέρνηση ( σ.σ νόμος 4336/2015) παρέχεται η δυνατότητα στις τράπεζες καθώς και στα υπό ειδική εκκαθάριση τραπεζικά ιδρύματα, είτε να ζητήσουν από το δικαστήριο την ανάκληση των μέτρων προσωρινής προστασίας, είτε να καταγγείλουν τη ρύθμιση και να κινήσουν μέτρα αναγκαστικής εκτέλεσης.
Ο τροποποιημένος νόμος Κατσέλη ορίζει ότι αν ο οφειλέτης καθυστερεί υπαίτια την καταβολή τεσσάρων διαδοχικών μηνιαίων δόσεων, που όρισε το δικαστήριο, αποφασίζοντας τα μέτρα προσωρινής προστασίας, η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να κινήσει διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης για την πρώτη κατοικία.
Αντίστοιχη δυνατότητα δίνεται στις τράπεζες, όταν ο οφειλέτης καθυστερεί την καταβολή δόσεων της ρύθμισης, με αποτέλεσμα το συνολικό ποσό σε καθυστέρηση να υπερβαίνει αθροιστικά την αξία τεσσάρων μηνιαίων δόσεων ετησίως.
Τέλος η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να προσφύγει εκ νέου στο δικαστήριο στην περίπτωση που ο οφειλέτης καθυστερεί την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του από τη ρύθμιση για περίοδο μεγαλύτερη από τρεις μήνες ή δυστροπεί επανειλημμένα στην τήρησή της.
Αν συντρέχουν οι παραπάνω προυποθέσεις, ο νόμος προβλέπει ότι το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει την έκπτωση του οφειλέτη από την προσωρινή προστασία.
Το ποσοστό των οφειλετών που παρ ότι πήραν προσωρινή προστασία δεν τηρούν τις υποχρεώσεις τους ξεπερνά, σύμφωνα με εκτιμήσεις τραπεζικών στελεχών, το 20% και σε αρκετές περιπτώσεις δεν δικαιολογείται από τη συνολική περιουσιακή κατάσταση των οφειλετών.
Σε περιπτώσεις αντικειμενικής αδυναμίας καταβολής των δόσεων της ρύθμισης, λόγω γεγονότων ή μεταβολών στην περιουσιακή κατάσταση και τα εισοδήματα του δανειολήπτη, που επήλθαν μετά τη λήψη των προσωρινών μέτρων προστασίας, ο τελευταίος μπορεί να αιτηθεί την τροποποίηση των όρων της ρύθμισης ως προς το ύψος της μηνιαίας δόσης.
Επίσης ο οφειλέτης που έχει υποβάλει αίτηση του άρθρου 4 του νόμου Κατσέλη με αίτημα την εξαίρεση της κύριας κατοικίας του από την εκποίηση, έχει τη δυνατότητα να υποβάλει στο δικαστήριο πρόταση εκκαθάρισης και σχέδιο διευθέτησης οφειλών, εφόσον διασφαλίζεται ότι οι πιστωτές του δεν θα βρεθούν, χωρίς τη συναίνεσή τους, σε χειρότερη οικονομική θέση από αυτή στην οποία θα βρισκόταν σε περίπτωση αναγκαστικής εκτέλεσης.
