Ηταν μία από τις καθιερωμένες «Κυριακές με φίλους». Ο Στέλιος και η Ελένη είχαν πάει με τα δύο τους παιδιά, 6 και 8 ετών, στο σπίτι των φίλων τους, που έχουν παιδιά στην ίδια ηλικία, για να φάνε μαζί και να περάσουν το απόγευμα...
Οι «μεγάλοι» βρίσκονταν ήδη στον καφέ, ακόμα στο τραπέζι του φαγητού, όταν συνειδητοποίησαν ότι σαν πολύ... ησυχία είχε το σπίτι. Ο Στέλιος σηκώθηκε να πάει προς το παιδικό δωμάτιο να δει γιατί δεν ακούγονταν οι συνηθισμένες τσιρίδες. «Τελικά δεν είχαν πάθει τίποτα, απλά κάθονταν ανά δύο με ένα τάμπλετ στο χέρι και έπαιζαν παιχνίδια στα μουγγά».
Για τον ίδιο ήταν μία ακόμα χαμένη μάχη σε έναν άνισο πόλεμο. Με τη γυναίκα του έχουν αποφασίσει να μη δώσουν πρόσβαση σε κινητά και ταμπλέτες στα παιδιά μέχρι τη Γ΄ Δημοτικού, κανόνα που τηρούν χωρίς εξαιρέσεις, αλλά μόνο... στο σπίτι τους. «Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τι γίνεται στα σπίτια φίλων και συγγενών. Οι περισσότεροι αφήνουν τα παιδιά από πολύ νωρίς να παίζουν με ηλεκτρονικές συσκευές. Ετσι, όταν πηγαίνουμε επίσκεψη, τα δικά μας παιδιά καταλήγουν να κολλάνε πάνω στις οθόνες σαν τις νυχτοπεταλούδες γύρω από τη λάμπα». Στα παιδιά του φαίνονται εξωτικές. «Φυσικά στα μάτια τους είμαστε κακοί γονείς που δεν τους αφήνουμε να παίζουν στο σπίτι, αλλά εμείς πιστεύουμε ότι είναι για καλό», λέει στην «Κ». «Κατά την άποψή μου, το να δώσεις στο παιδί σου τάμπλετ να παίξει είναι ένας τρόπος να έχεις την ησυχία σου, ουσιαστικά το “παρκάρεις”. Γονείς με παιδιά κάτω του ενός έτους τα αφήνουν να παίζουν με τις ώρες. Πάνε σε πάρτι και βλέπεις εξάχρονα να μιλούν μόνο για το mindcraft». Από του χρόνου το ζευγάρι σκέφτεται να επιτρέψει τη χρήση τάμπλετ στον μεγάλο γιο, αλλά με μέτρο. «Θα αρχίσουμε με μισή ώρα το Σαββατοκύριακο, αλλά χωρίς να του δώσουμε το δικό του μηχάνημα». Περίπου όπως κάνουν ήδη με την τηλεόραση, που επιτρέπουν στα παιδιά να βλέπουν συγκεκριμένες ώρες και μόνο ειδικά προγράμματα.
Ο Γιώργος έχει επίσης δύο παιδιά, πέντε και δύο ετών, αλλά εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση στο θέμα. «Προσωπικά νομίζω ότι είναι ΟΚ να παίζουν παιχνίδια στο τηλέφωνό μου, όπως και να βλέπουν τηλεόραση. Τις καθημερινές συνήθως βλέπουν ένα επεισόδιο από κάποιο παιδικό πρόγραμμα πριν ή μετά το φαγητό και πριν από το βραδινό μπάνιο. Τις Κυριακές της ραστώνης, με βροχές και κρύο έξω (σ.σ. η οικογένεια ζει στη Γερμανία), δεν με πειράζει να το κάνουν και όλη μέρα, φυσικά με διαλείμματα για να ξελαμπικάρουν. Δηλαδή τα αφήνω πολύ περισσότερες ώρες από ό,τι θα θεωρούσε πρέπον η μητέρα μου. Φυσικά επειδή είναι μικρά, το τηλέφωνό μου είναι τελείως κλεδωμένο προς το Ιντερνετ. Αλλά δεν έχω δει κάπου κάτι αξιόπιστο επιστημονικά που να συνηγορεί ότι είναι βλαβερές οι πολλές ώρες “οθόνης”». Συζητώντας, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι μιλάμε μέσω facebook. «Επίσης θεωρώ τελείως υποκριτικό το να περνάω εγώ άπειρες ώρες μπροστά στα social media μου, αλλά και να έχω μεγαλώσει παίζοντας άπειρες ώρες βιντεοπαιχνίδια και τώρα να λέω στα παιδιά μου ότι δεν κάνει καλό να παίζουν πολλές ώρες Angry Birds για παράδειγμα».
Το ίδιο δίλημμα, πάντως, ταλαιπωρεί όλους τους νέους γονείς. Πιο συνειδητοποιημένοι ως προς τον ρόλο τους, σε σχέση με την προηγούμενη γενιά (και πιο ενημερωμένοι λόγω της ελεύθερης πρόσβασης στην ιντερνετική πληροφορία), θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Ο καθένας αναπτύσσει τη δική του φόρμουλα. Η Μελίνα για παράδειγμα, επιτρέπει στον γιο της, 10 ετών, να παίζει στο τάμπλετ και την κονσόλα Παρασκευή με Κυριακή. Η πρόσβαση δόθηκε στο παιδί πέρυσι, με το που πήγε στη Γ΄ Δημοτικού. Ηταν ήδη με έναν τρόπο «αργά». «Οι συμμαθητές του είχαν όλοι τάμπλετ και ο ίδιος κατέληγε να τους κοιτάει να παίζουν και να ζηλεύει. Κάπως έτσι ενδώσαμε. Ομως βλέπουμε ότι το μέτρο χάνεται το Σαββατοκύριακο. Ετσι προσπαθώ να κανονίζω διάφορες δραστηριότητες ώστε να μην μένει “τρύπα” να παίζει». Με τον άνδρα της πάντως έχουν συμφωνήσει να μη του πάρουν κινητό μέχρι να πάει στο Γυμνάσιο. «Τηλεόραση δεν είδε μέχρι τα τρία. Ηταν εντολή παιδιάτρου για να προφυλάξει τα μάτια του» λέει στην «Κ». «Από τότε βλέπει, αλλά μέχρι μισή ώρα την ημέρα».
πηγή: Καθημερινή
