Δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των ειδικών όσον αφορά τον ακριβή ορισμό της ψυχοπάθειας, ωστόσο...
οι περισσότεροι επαγγελματίες ψυχικής υγείας συμφωνούν ότι δεν υπάρχουν παιδιά-ψυχοπαθείς.
«Ειδικά όταν μιλάμε για πολύ νεαρά άτομα, δεν χρησιμοποιούμε τον όρο ‘ψυχοπάθεια’», επισημαίνει ο ψυχίατρος Δρ Τζέφρι Μπόρσταϊν, ο οποίος συμμετείχε στη συμβουλευτική επιτροπή επιμέλειας του Οδηγού που βασίστηκε στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-5) και απευθύνεται στο ευρύ κοινό, με στόχο τη βαθύτερη κατανόηση των ψυχικών διαταραχών.
Όπως εξηγεί ο Μπόρσταϊν, οι επαγγελματίες ψυχικής υγείας χρησιμοποιούν τον όρο«διαταραχή διαγωγής» (conduct disorder) προκειμένου να περιγράψουν τις συμπεριφορές παιδιών που συστηματικά αγνοούν και καταπατούν τα δικαιώματα των συνομηλίκων τους, τα κοινωνικά πρότυπα της ηλικίας τους ή κανόνες που διέπουν την ηλικία τους.
«Ένα παιδί που λαμβάνει διάγνωση για διαταραχή διαγωγής μπορεί να εκδηλώνειεπιθετικότητα προς άλλα άτομα, για παράδειγμα να είναι θύτης σε επεισόδιαεκφοβισμού, να απειλεί ή να φοβερίζει τους άλλους, να εμπλέκεται σε περιστατικά άσκησης σωματικής βίας», αναφέρει ο ειδικός.
Μπορεί το παιδί να χρησιμοποιεί κάποιο μέσο (όπλο) για να τραυματίσει άλλο άτομο ή να χειρίζεται αντικείμενο που θα μπορούσε πιθανώς να προκαλέσει σωματική βλάβη, να φέρεται βάναυσα σε άλλους ανθρώπους ή στα ζώα, να κλέβει, νακαταστρέφει την περιουσία τρίτων και να ψεύδεται συχνά –όλα αυτά αποτελούν ανησυχητικά σημάδια για ένα γονέα, επισημαίνει ο Μπόρσταϊν.
Χωρίς την απαραίτητη φροντίδα και υποστήριξη, ένα παιδί με διαταραχή διαγωγής μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα στο σχολείο, να διαπράξει αδίκημα κ.α., ιδιαίτερα εάν εκδηλώνει φανερά βίαιες τάσεις και θέτει τρίτους σε κίνδυνο.
Παιδιά και έφηβοι που επιδεικνύουν επίσης αναλγησία, δηλαδή μοιάζουν να μην διαθέτουν ενσυναίσθηση και ευαισθησία απέναντι σε άλλους ανθρώπους, κινδυνεύουν, ενδεχομένως, σύμφωνα με ορισμένους ειδικούς, να εκδηλώσουν ψυχοπάθεια κατά την ενήλικη ζωή τους.
