Γράφει ο Καιροσκόπος
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε έναν πατέρα, τον Πάνο Ρούτσι, να δίνει μια σιωπηλή αλλά ηχηρή μάχη για τη δικαιοσύνη: με το ίδιο του το σώμα. Μετρώντας εβδομάδες σε απεργία πείνας στο Σύνταγμα, ο Ρούτσι δεν ζητά τίποτε παράλογο – ζητά απλώς απαντήσεις και λογοδοσία για τον θάνατο του παιδιού του στα Τέμπη.
Απέναντι σε αυτόν τον άνθρωπο, η κυβέρνηση επέλεξε ως "εκπρόσωπο ανθρωπιάς" τον Άδωνι Γεωργιάδη. Και εκείνος, πιστός στον ρόλο του, επέλεξε να ειρωνευτεί. Αντί να δείξει ελάχιστο σεβασμό, μίλησε για «δάσκαλους» που δήθεν καθοδηγούν τον απεργό πείνας, άφησε υπονοούμενα, απείλησε με νομικά μέσα και –όπως πάντα– κατάφερε να κάνει την κατάσταση ακόμα πιο τοξική.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος πολιτικός εκτροχιάζει τη δημόσια συζήτηση. Όμως εδώ δεν πρόκειται για ένα ακόμη τηλεοπτικό πάνελ ή έναν "αντίπαλο" του Twitter. Εδώ πρόκειται για έναν άνθρωπο που θρηνεί και αγωνίζεται. Η ειρωνεία, η απαξίωση και η στοχοποίησή του από έναν υπουργό Υγείας δεν είναι απλώς άκομψες. Είναι ανήθικες.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι ζήτημα παρατάξεων. Είναι το ελάχιστο που οφείλει ένα κράτος δικαίου στους πολίτες του. Και όταν η εξουσία ξεχνά να σωπάσει μπροστά στον πόνο, τότε το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό.
