Η πρόσφατη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σηματοδοτεί, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, μια σαφή πολιτική μετατόπιση προς το κέντρο, υιοθετώντας χαρακτηριστικά που παραπέμπουν στο μοντέλο του Εμανουέλ Μακρόν.
Ο πρώην πρωθυπουργός, δηλώνοντας ότι η σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ «έχει κλείσει» και απευθύνοντας κάλεσμα για υπέρβαση του τοξικού τέλματος «στην κολυμπήθρα της κοινωνίας», επιχειρεί να χτίσει ένα μετα-κομματικό, ανανεωτικό προφίλ.
Ο στόχος είναι προφανής: Στις εκλογές του 2023 έγινε ευρέως αντιληπτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθει σε τροχιά επανόδου στην διακυβέρνηση της χώρας, όχι επειδή εφάρμοσε κάποια αριστερή πολιτική, αλλά επειδή εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη ατζέντα(3ο μνημόνιο κτλ). Υπό αυτές τίς συνθήκες, μετά την παραίτηση Τσίπρα από την ηγεσία, ήρθε ως φυσιολογική εξέλιξη η πολυδιάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ για να προκύψει τώρα, ως ανάγκη, πού θα καλύψει το αντιπολιτευτικό κενό, η δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που θα «καβαλήσει» το κύμα αγανάκτησης των μεσο-λαϊκών στρωμάτων και όσων απέχουν από την εκλογική διαδικασία, ξεπερνώντας τις παραδοσιακές ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, με παράλληλη εστίαση στη διαχειριστική επάρκεια και την πρόοδο, όπως έκανε και ο Γάλλος πρόεδρος με το En Marche!.
Ωστόσο, η φιλοδοξία αυτή σκοντάφτει σε ένα βαρύ παρελθόν που δεν έχει ξεχαστεί καί καθιστά την πλήρη «μακρονοποίηση» εξαιρετικά δύσκολη:
✓Το Βάρος της Διακυβέρνησης: Ο Μακρόν εμφανίστηκε ως νέος παίκτης, αμόλυντος από την παραδοσιακή πολιτική. Ο Τσίπρας, αντίθετα, έχει διατελέσει πρωθυπουργός για πάνω από τέσσερα χρόνια. Η κεντρική κατεύθυνση της διακυβέρνησής του και το «πολιτικό ναυάγιο» με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου, το 2015, συνιστά τη βασική τομή που τον απομάκρυνε από τον ριζοσπαστισμό και τον οδήγησε στον τεχνοκρατικό κεντρισμό. Με άλλα λόγια, εκεί πού λέει ότι θα πάει, έχει ήδη βρεθεί στο παρελθόν.
✓Η Αντίφαση της Προέλευσης: Η ρητορική της «υπέρβασης» και της ρήξης με το «παλιό» έρχεται σε αντίθεση με το γεγονός ότι ο ίδιος υπήρξε ο ηγέτης της πιο ριζοσπαστικής αριστερής αντιπολίτευσης στην ιστορία της χώρας. Ο Μακρόν απλώς αποχώρησε από ένα κόμμα της κεντροαριστεράς (Σοσιαλιστές). Ο Τσίπρας απομακρύνεται από έναν χώρο που ο ίδιος δημιούργησε και ηγήθηκε στην πορεία προς την εξουσία.
✓Το «Παλιό Διαβατήριο»: Ενώ ο Τσίπρας τονίζει ότι «με παλιό διαβατήριο κανένας δεν πρόκειται να περάσει στη νέα εποχή», το δικό του «διαβατήριο» φέρει ανεξίτηλες σφραγίδες αμοραλιστικής πρακτικής. Ο Τσίπρας καί ο Καμμένος θυσίασαν τη δημοκρατία για τίς θέσεις εξουσίας.Αυτό δυσκολεύει την πειστική μετάλλαξη σε έναν αχρωμάτιστο, καθαρόαιμο κεντρώο μεταρρυθμιστή.
Συμπέρασμα:
Ενώ η πολιτική στρατηγική του Αλέξη Τσίπρα φαίνεται να αντιγράφει τη δομή και τη ρητορική του Μακρόν (τη ρήξη με το παλιό κόμμα, την έκκληση για ανανέωση και την τοποθέτηση στο κέντρο) η πολιτική του βιογραφία αποτελεί τροχοπέδη. Το ελληνικό εκλογικό σώμα καλείται να κρίνει αν η «μακρονική» στροφή είναι μια ειλικρινής προσπάθεια υπέρβασης ή μια κυνική προσαρμογή στην επιδίωξη της εξουσίας.
