Με ένα συγκλονιστικό μήνυμα στο Facebook ο Αντώνης Δεσύλλας, αποχαιρέτησε τον πατέρα του και γνωστό ηθοποιό Μιχάλη Δεσύλλα, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή την Τετάρτη σε ηλικία 75 ετών. Συγκεκριμένα ο γιος του έγραψε μέσα από τον λογαριασμό του πατέρα του στο Facebook:
«Μοιάζει όλο και πιο σπάνιο στις μέρες μας να συναντάς πραγματικά καλούς ανθρώπους. Ανθρώπους της ανιδιοτελούς προσφοράς. Αυτός ήταν ο Μιχάλης, ή Μιχαλάκης για τους παλαιότερους όπως ο Νίκος Σταυρίδης, Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, Ο Νίκος Ρίζος, Η Ρένα Βλαχοπούλου και άλλοι πολλοί που δυστυχώς δεν θυμάμαι. Και λέω δεν θυμάμαι γιατί αυτούς είχα την τύχη να τους ζήσω από κοντά ως παιδί σαν απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι λιγότερο ή περισσότερο επώνυμοι, νεότεροι ή και μεγαλύτεροι. Όλοι τους δούλευαν σκληρά, όπως και ο Μιχάλης. Πολλές φορές σε δύσκολες συνθήκες, τότε που το θέατρο ήταν ένα από τα λίγα μέσα ψυχαγωγίας για τον κόσμο. Είχαν πρωταρχικό τους στόχο να προσφέρουν το γέλιο, μέσα από την αγάπη για τη δουλειά τους. Παλαιότερα σε εποχή που δεν γνώρισα γυρίζοντας όλη την Ελλάδα και αργότερα στα θέατρα της Αθήνας τα οποία γέμιζαν, πολλές φορές με πούλμαν ερχόμενα από κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Νιώθω τυχερός, γιατί κουβαλάω μαζί μου μία τεράστια κληρονομιά. Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσα να την περιγράψω είναι σαν ένα συναίσθημα που έχει πλεγμένη μέσα του όλη την μαγεία της εποχής. Ένα συναίσθημα που θυμάμαι κάθε φορά που ανακαλώ μνήμες από τα παρασκήνια θεάτρων στα οποία και πολύ συχνά βρισκόμουν ως παιδί.
Άκουγες πάντα να φωνάζουν στις πρόβες ή πριν την έναρξη της παράστασης «Δεσύλλας! Που είναι ρε παιδιά ο Δεσύλλας!» Ο Μιχαλάκης τους, που πάντα είχε μία λύση για τα δύσκολα! Γιατί εκτός από ηθοποιός του εκάστοτε θιάσου ήταν ο άνθρωπος που θα είχε μια λύση για όλα. Είτε γιατί θα είχε κρυμμένο κάπου στα παρασκήνια το κατάλληλο αντικείμενο, είτε γιατί θα μπορούσε να δώσει μια καλή ιδέα. Μια «πατέντα» για να το πούμε πιο απλά. Μία φορά θυμάμαι, καθώς η πίεση χρόνου στο θέατρο είναι μεγάλη, έδωσε λύση με το να συρράψει πρόχειρα το φόρεμα της συναδέλφου που είχε σκιστεί, λίγα δευτερόλεπτα πριν βγει στη σκηνή, με ένα συρραπτικό που είχε κρυμμένο στα πράγματά του! Ήθελε πάντοτε να προσφέρει βοήθεια. Ήταν κάτι που αγαπούσε να κάνει, χωρίς αντάλλαγμα.
Νιώθω τυχερός, γιατί μου το πέρασε και σε εμένα αυτό. Μου το πέρασε μεγαλώνοντάς με, με πολύ αγάπη, μαζί με την Μητέρα μου, μία δυναμική γυναίκα που πάντα τον στήριζε. Σαν πατέρας ήταν πάντοτε εκεί. Πάντοτε να δημιουργεί έναν υλικά και πνευματικά παραμυθένιο κόσμο θα έλεγα, για ένα παιδί. Κάτι που ονειρεύομαι να κάνω και εγώ στη ζωή μου.
Δεν υπάρχει κάτι πιο λυτρωτικό θα έλεγα, από το να έχεις τη δυνατότητα να προσφέρεις στους συνανθρώπους σου χωρίς να νιώθεις την ανάγκη να πάρεις κάποιο αντάλλαγμα. Είναι κάτι που σε γεμίζει ενέργεια. Σε βοηθάει να συνεχίζεις.
Και τέλος θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω το χιούμορ του! Ένα καυστικό χιούμορ που λίγοι θα τολμούσαν να κάνουν, απέναντι μάλιστα σε ιδιαίτερα πρόσωπα ή δύσκολες περιστάσεις. Χιούμορ που έκανε και κάναμε μαζί μέχρι και τις τελευταίες ημέρες που ήταν μαζί μας. Χιούμορ που έκανε Γιατρούς, Νοσηλευτές και άλλους ασθενείς να απορούν! Όπως χαρακτηριστικά είπε ο γιατρός του, «ο άνθρωπος με το γέλιο και τα αστεία που έκανε τους πάντες στο δωμάτιο του νοσοκομείου να χαμογελούν και να συνεχίζουν να αγωνίζονται.» Χιούμορ που και εγώ έχω, το οποίο κάνει κάποιες φορές τους άλλους να απορούν, μια και δεν έχω σχέση με το χώρο του θεάτρου. Αλλά δεν με παρεξηγούν γιατί ξέρουν, είμαι γιος ηθοποιού!
Αυτός ήταν ο πατέρας μου. Ένας άνθρωπος που γέμιζε την ψυχή του προσφέροντας βοήθεια, αγάπη και γέλιο προς όλους.
Έτσι του αξίζει, και θέλω να τον θυμόμαστε.
Ο γιος του, Αντώνης Δεσύλλας.
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους ελάχιστους ανθρώπους που του στάθηκαν ως το τέλος. Ένα τέλος που άρχισε πριν από 3,5 χρόνια στη διάρκεια των οποίων πάλεψε ο ίδιος με ένα θηρίο, ένα θηρίο που στο τέλος τον λύγισε. Παρόλα αυτά ακόμα και σε αυτό το διάστημα, ως ανήσυχο πνεύμα που πάντα ήταν βοηθούσε παλιούς συναδέλφους του που τον επισκέπτονταν στο σπίτι για να ψηφιοποιήσουν όλο τους το οπτικοακουστικό υλικό, μια και ο ίδιος, σε σχέση με τους συνομήλικούς του, τα είχε και πολύ καλά με την τεχνολογία.
Έφυγε ήρεμα, στο σπίτι του, ανάμεσα στους αγαπημένους του.
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως το γιατρό του, Ελευθέριο Ζέρβα της 7ης κλινικής του νοσοκομείου Σωτηρία, που του έδωσε την ευκαιρία να ζήσει λίγα χρόνια ακόμη ποιοτικής ζωής, γιατί εκτός από ένας εξαίρετος επιστήμονας, είναι και αυτός, πάνω από όλα άνθρωπος.
Μιχάλης Δεσύλλας (1943 - 2018)»
