Το έγγραφο έχει ημερομηνία 2 Απριλίου 2010 και μόλις πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε. Σύμφωνα με τους συντάκτες, ίσως δεν απέχουμε πολύ από την επίλυση των μυστηρίων των υψηλότερων (και αόρατων) διαστάσεων και της σκοτεινής ενέργειας, δηλαδή της δύναμης που προκαλεί τη διαστολή του σύμπαντος. Δείτε σε μορφή pdf εδώ:dia-warpdrives
«Ο έλεγχος του χώρου αυτής της ανώτερης διάσταση μπορεί να αποτελέσει τη πηγή για το τεχνολογικό έλεγχο της σκοτεινής ενέργειας και να οδηγήσει στην ανακάλυψη εξωτικών μεθόδων πρόωσης και συγκεκριμένα, κινητήρων χωροχρονικής στρέβλωσης» (warp drive). «To ταξίδι σε ένα πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος θα είναι θέμα ωρών και σε κοντινά άστρα, θέμα εβδομάδων, αντί για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.»
Λίγα λόγια για τους Warp Drives
Οι warp drives, απέκτησαν δημοφιλία μέσα από σειρές όπως το Star Trek και βασίζονται στην ιδέα χρήσης εξωτικών τεχνολογιών και καυσίμων (πχ αντιύλη) που θα επιτρέπουν στο διαστημόπλοιο να «στρεβλώνει» το χωροχρόνο και να φτάνει πιο γρήγορα στο προορισμό του.
Το 2012, ο μηχανικός και φυσικός της NASA Harold White, επανέφερε στο προσκήνιο την έρευνα του φυσικού Miguel Alcubierre, που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό Classical and Quantum Gravity, το 1994. Η θεωρία πίσω από την έρευνα, υποστηρίζει πως το ταξίδι με ταχύτητες μεγαλύτερες του φωτός (Faster Than Light – FTL), είναι εφικτή με τη κατασκευή ενός «κινητήρα χωροχρονικής στρέβλωσης» (warp drive), που θα έχει τη δυνατότητα να «συμπιέζει» το χώρο μπροστά από το διαστημόπλοιο, φέρνοντας το τελικό προορισμό πολύ πιο κοντά. Το σκάφος, θα παραμένει μέσα σε μια προστατευτική φυσαλίδα. Με αυτό το τρόπο, η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, δε παραβιάζεται και τα ταξίδια σε κοντινά άστρα, θα μπορούν να ολοκληρώνονται σε λίγες εβδομάδες αντί για εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια.
Η στρέβλωση του χωροχρόνου, όπως τη προτείνει ο Alcubierre, δεν είναι κάτι απλό ή εύκολο. Οι ανάγκες χρήσης εξωτικής ύλης και η απαραίτητη ενέργεια, είναι εξωφρενικά μεγάλες. Το 2012, ο White πρότεινε τη τροποποίηση της γεωμετρίας της εξωτικής ύλης, που θα επιτρέψει, θεωρητικά, τη μείωση των εξωφρενικά μεγάλων αναγκών σε ενέργεια. Οι εργαστηριακοί πειραματισμοί έχουν ξεκινήσει.
Επιστρέφοντας στην 34σέλιδη αναφορά του Πενταγώνου, οι συγγραφείς καταπιάνονται με έννοιες όπως η σκοτεινή ενέργεια, η γενική σχετικότητα, η στρέβλωση του χωροχρόνου που προκαλείται από τα βαρυτικά κύματα, το φαινόμενο Casimir, τη θεωρία Μ που προτείνει την ύπαρξη ακόμη 7 διαστάσεων πέρα των 4 που μπορούμε να αντιληφθούμε (μήκος, ύψος, πλάτος, χρόνος) κτλ. Κατόπιν, επιχείρησαν να συνδυάσουν όλες τις παραπάνω θεωρίες για να παρακάμψουν τον αυστηρό νόμο που πρώτος διατύπωσε ο Αϊνστάιν, δηλαδή πως τίποτα δεν μπορεί να ταξιδέψει γρηγορότερα από το φως.
Για να γίνουν πράξη όλα αυτά όμως, θα πρέπει πρώτα να είμαστε σε θέση να χειραγωγήσουμε τη σκοτεινή ενέργεια για να επεκτείνουμε μια ανώτερη διάσταση, δημιουργώντας μια «φυσαλίδα» στην οποία θα χωρά ένα διαστημόπλοιο. Κάπως έτσι θα είμαστε σε θέση να «συμπτύξουμε» το χωροχρόνο μπροστά από το διαστημόπλοιο και να τον επεκτείνουμε πίσω από αυτό για να ταξιδέψουμε πιο γρήγορα από τη ταχύτητα του φωτός.
Όλα τα ανωτέρω μοιάζουν συναρπαστικά και όπως προαναφέραμε, ο Alcubierre ήδη από το 1994 έχει προτείνει κάτι ανάλογο. Σύμφωνα με τη πλειοψηφία των επιστημών όμως, απέχουμε αιώνες, αν όχι χιλιετίες από τη δυνατότητα να δαμάσουμε όχι μόνο εξωφρενικά μεγάλες ποσότητες ενέργειας, αλλά και τέτοιας μορφής που είναι αμφίβολο εάν μπορούμε να τις «συλλάβουμε» και να αποθηκεύσουμε.
Από την άλλη, αν αναλογιστούμε πως το 1942 κατασκευάστηκε ο πρώτος πυρηνικός αντιδραστήρας ισχύος μόλις μισού βατ, που δεν αρκούσε να ανάψει ούτε μια λάμπα, αλλά μόλις ένα χρόνο αργότερα, κατασκευάστηκε ένας άλλος ισχύος 4 μεγαβάτ, ικανός να ηλεκτροδοτήσει μια μικρή πόλη, ίσως ένας εξωτικός κινητήρας στρέβλωσης χωροχρόνου να μην είναι τόσο εξωπραγματικός.
Με πληροφορίες από Business Insider.
Πηγή: ptisidiastima.com
