Stefanos Pantos
Συγχαρητήρια στον Νίκο Χατζηνικολάου που άνοιξε το παράθυρο να φτάσει όλη η μπόχα από τα βοθρολύματα στα σπίτια όσων ακόμα για κάποιο λόγο ανοίγουν την τηλεόραση.
Τάχα μου δήθεν αμυνόμενος, τάχα μου δήθεν θιγμένος πότε έγλειφε πατόκορφα τον Μπέο πότε τον τσιγκλούσε να πει όλο και κάτι πιο χυδαίο, πιο ρατσιστικό, πιο ομοφοβικό, πιο άρρωστο, πιο προσβλητικό. Το μίσος πουλάει, βλέπετε, δημιουργεί virality, τώρα αν αφήνει πίσω του τοξικά απόβλητα, δεν πειράζει, έτσι γίνεται με την βαριά βιομηχανία. Κι η τηλεόραση είναι μια πολύ βαριά βιομηχανία.
Ξέρετε μεγαλώσαμε με τα στερεότυπα, η Αννίτα Πάνια, το Ερωτοδικείο κι η Σία Λιαροπούλου ήταν η trash tv, αλλά ο Χατζηνικολάου, ο Πρετεντέρης, η Τρέμη, ο Παπαχελάς, ο Τσίμας ήταν οι σοβαροί, οι κουλτουριάρηδες, οι διανοούμενοι, αυτοί που χειρίζονται καλά τη γλώσσα, που έχουν έγκυρα ρεπορτάζ, που κρατάνε τις αποστάσεις της αντικειμενικότητας, που προσφέρουν λίγη ποιότητα στην ενημέρωση.
Στην πράξη ήταν πάντα το ίδιο προϊόν, από το ίδιο καζάνι έβγαιναν, απλώς άλλους τους έβαζαν στο ακριβό μπουκάλι κι άλλους στο φτηνιάρικο. Έτσι κάνει κι η βιομηχανία των καλλυντικών, μιας και πιάσαμε τα βιομηχανικά σήμερα.
Έτσι γίνεται και στην πολιτική την ίδια φράση μπορεί να πει ένας υπουργός της κυβέρνησης κι ένας βουλευτής ενός περιθωριακού ακροδεξιού κόμματος, στη μια περίπτωση πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με σεβασμό, πολιτική αξιοπρέπεια και θεσμικότητα, στην άλλη με χλεύη κι απαξίωση. Πώς αντιμετωπίζαμε τον Πλεύρη στο ΛΑΟΣ πώς αντιμετωπίζεται σήμερα στην ΝΔ; Αυτός, πάντως, δεν άλλαξε ούτε ύφος ούτε απόψεις.
Για αυτό κι αγαπάμε την τέχνη, την ωραία, την αδέσμευτη, την ριζοσπαστική, τη στρατευμένη, αυτή που έχει διαλέξει πλευρά, που περνάει μέσα από τις ρωγμές της σοβαροφάνειας της κοινωνίας και μας φτύνει στη μούρη την αλήθειά της. Τότε λοιπόν που ο Χατζηνικολάου ήταν ένα καθεστώς κι ένα τοτέμ στο χωριό της εικονικής πραγματικότητας που ζούσαμε, σε ένα τραγουδάκι του ο Τζίμης Πανούσης μας είχε σφυρίξει:
Θέλω σε παράθυρο να βγω
των ειδήσεων τηλεοπτικό
Να τη βγάλω λάου-λάου
και του Χατζηνικολάου
να του κατουρήσω τη ψυχή
