.jpg)
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΜΠΟΓΛΟΥ
Ο Μεταξάς, πενθών για τον θάνατο του Κεμάλ Ατατούρκ ,μια τέτοια μέρα του 1938.
«Yπό το κράτος της πλέον οδυνηράς συγκινήσεως, η Βασιλική Κυβέρνησις, ο Ελληνικός Λαός και εγώ συμμεριζόμεθα το εθνικόν πένθος όπερ πλήττει τόσον βαρέως την φίλην και σύμμαχον Τουρκίαν.
Εν τη σκληρά ταύτη δοκιμασία η σκέψις απάσης της Ελλάδος στρέφεται προς το ευγενές φίλον έθνος, δια να εκφράση την βαθυτάτην αυτής συμπάθειαν.
Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι εσφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας...»
Και ο Λευτεράκης του "ιδιωνυμου" ,όταν πρότεινε το 1934 τον σφαγέα Ασσυρίων,Αρμενίων και Ελλήνων για το βραβείο Νόμπελ.
«Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας...
Από την επόμενη ημέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια.
Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά....»
Και κάτι δικά μου...
1924...Δύο χρόνια μετά την εθνική τραγωδία και το Αγος(σάμπως έφθινε ποτέ?) εξακολουθεί. Σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, τα οστά των Ελλήνων αιχμαλώτων (του 1922)πουλήθηκαν από τους Τούρκους στους Γάλλους για βιομηχανική «χρήση»( ζωοτροφές, λίπασμα και “ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά”, δηλαδή σφραγίσματα). Συνολικά 400 τόνοι ανθρωπίνων οστών, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, φορτώθηκαν από τα Μουδανιά στο πλοίο «Ζαν-Μ» με προορισμό τις γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Στις 13 Δεκεμβρίου 1924 το πλοίο με τη βρετανική σημαία έφτασε στη Θεσσαλονίκη. Όταν οι εργάτες του λιμανιού πληροφορήθηκαν το φορτίο που μετέφερε δεν επέτρεψαν τον απόπλου.
Στη Θεσσαλονίκη υπήρξαν διαδηλώσεις από τους σοκαρισμένους πρόσφυγες, οι οποίοι ζητούσαν την κατάσχεση του εμπορεύματος. Τελικά, υπήρξε παρέμβαση του Άγγλου Πρόξενου και η ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε στο πλοίο να αποπλεύσει, προκειμένου να μην έρθει σε κόντρα με τους Άγγλους. Οι συγκεκριμένες πληροφορίες προέρχονται από το βιβλίο «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας» του Χρ. Αγγελομάτη.
Στην εφημερίδα «Μακεδονία» που κυκλοφόρησε την 14η Δεκεμβρίου 1924 επιβεβαιώνεται η αγκυροβόληση του πλοίου στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν υπάρχει αναφορά στο φορτίο των οστών.
Στη στήλη «Οικονομική κίνησης» αναφέρεται ότι το πλοίο ξεφόρτωσε στη Θεσσαλονίκη 134 βαρέλια αλιπάστων, 100 σάκους κολοκυνθόσπορους, 54 κιβώτια οικιακά σκεύη και ένα κλειδοκύμβαλον. Τον ίδιο μήνα η εφημερίδα «New York Times» δημοσίευσε την είδηση με τίτλο «Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά».
Όπως έγραφε: «Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία (που οφείλεται) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται «Ζαν» και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες.
Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια θυμάτων από τις σφαγές στη Μικρά Ασία.
Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα».
Η γαλλική εφημερίδα «Midi» δημοσίευσε την είδηση με τον τίτλο «Πένθιμο φορτίο» και έγραφε: «Συζητιέται πολύ στη Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς εμπορευμάτων «Ζαν», το οποίο μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους ανθρώπινα λείψανα.
Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και τη Μικρά Ασία κυρίως».
Ο Ηλίας Βενέζης, αποτυπώνει το γεγονός στο βιβλίο του «Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς» αναφέρεται στην περισυλλογή οστών από αιχμαλώτους των Τούρκων.
Ο ίδιος σε ηλικία 18 ετών αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες για δεκατέσσερις μήνες στα Τάγματα εργασίας. Ο Βενέζης έγραψε το βιβλίο, αφότου γύρισε από την Ανατολή και περιέγραφε τις κακουχίες που πέρασαν οι αιχμάλωτοι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στον πρόλογο του βιβλίου έγραφε: «Τίποτα δεν υπάρχει πιο βαθύ και πιο ιερό από ένα σώμα που βασανίζεται.
Το βιβλίο τούτο είναι ένα αφιέρωμα σε αυτόν τον πόνο.»
Στο κεφάλαιο ΙΗ΄ του βιβλίου αναφέρεται σε έναν αιχμάλωτο, ο οποίος ήταν παρών στη περισυλλογή των οστών: «Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία.
Είναι λίγο όξω απ’ τη Μαγνησία.
Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο.
Τη λέν «Κηρτίκ-ντερέ».
Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί.
Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω…
Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια, που ατάχτησαν, προς τη μέσα. Να μη φαίνονται.
Στην αρχή μας έκανε κακό να τα πιάνουμε με τα χέρια μας, αγκαλιές αγκαλιές, και να τα κουβαλούμε.
Μα σε λίγες ώρες οι πρώτες εντυπώσεις είχαν περάσει.
Οι σκλάβοι κάναν και αστεία…
Σε κάμποσα καλάμια χεριών, βρίσκαμε διατηρημένο ένα ψιλό σύρμα.
Ο χριστιανός θα ‘ταν δεμένος με κάποιον άλλο – μα, με το κατρακύλισμα στη χαράδρα, αυτός ο σύντροφος σκελετός είχε ξεκόψει. Ένας από μας στάθηκε τυχερός.
Βρήκε τέσσερα κόκαλα χεριών δεμένα μαζί μαζί.
Έτσι μαζί μαζί τα σήκωσε και τα κουβάλησε παραμέσα.
Μεσημέρι. Βαρεμένοι απ’ αυτό το πάνε-έλα. Περπατούμε αργά, ναρκωμένοι από τον φρέσκο ήλιο.
Κ’ οι κουβέντες, τ’ άγαρμπα αστεία έχουν σταματήσει. Κανένας δε βγάζει μιλιά. Μοναχά όταν ένας βρήκε ένα μικρό κρανίο το έδειξε στους αλλουνούς.
– Για δέστε, είπε. Ήταν παιδάκι.
– Αλλάχ!… Αλλάχ!… μουρμουρίζει ταραγμένος ο μαφαζάς.
Καθίσαμε να φάμε ψωμί.
Κανείς δεν έχει όρεξη. Ένας λέει:
– Πόσων χρονών να ‘ταν;
– Για το παιδάκι λες; – Ναι.
– Τι θα ‘ταν; Κάνα-δυο χρονών….
Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγει απ’ τον τόπο που αφήσαμε.
Η χαράδρα με τους σκελετούς βάραινε κυριαρχικά -κάτι κουνιόταν, μας παρακολουθούσε βήμα με βήμα.
Σε μια πηγή σταθήκαμε.
Πλύναμε τα χέρια μας, τα πρόσωπά μας.
Σαν’ αλαφρώσαμε.
– Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.
Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.
– Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
– Οχι.
– Κοπριά, σύντροφε.
– Τι έκανε, λέει;
– Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δης…
Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε».
-Το εμπόριο των οστών από τους Τούρκους έγινε γνωστό από τον Βλάσης Αγτζίδης. , διδάκτωρα Σύγχρονης Ιστορίας, ο οποίος εντόπισε τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες «Νew York Times» και «Midi», και δημοσίευσε σχετικό άρθρο στο μπλογκ του karς 1918 και στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
Στην Ελλάδα η είδηση αποσιωπήθηκε, καθώς δεν υπήρξαν δημοσιεύματα στις εφημερίδες. Σύμφωνα με μαρτυρίες υπήρξαν και άλλα πλοία που μετέφεραν τα οστά Ελλήνων και Αρμενίων.
Πρόκειται για μια ακόμα σκοτεινή διάσταση της Μικρασιατικής Καταστροφής, μια μεγάλη ασέβεια προς του Αρμένιους και Έλληνες νεκρούς.
Η πρώτη φωτογραφία απεικονίζει τα κρανία των δολοφονημένων και δημοσιεύθηκε το 1921 στο βιβλίο του Κωνσταντίνου Φλαιτς.
Από τον ιστότόπο του Βλάση Αγτζιδη " kars 1918 .
Αποτελεί όνειδος για την πολιτική διπλωματία του τόπου μας,οι επικυψεις σε σουλτανους,οι πρωθυπουργικές κουμπαριες και τα υπουργικά ζεϊμπέκικα αλλά και οι ελαφροισκιωτες φωτογραφιες κάτω από πορτραίτα σφαγεων που αποτέλεσαν τον πολιτικό μέντορα του Χίτλερ και του Μουσολίνι για τις εθνοκάθαρσεις που σχεδιασαν και εκτέλεσαν.
Και δεν αποτελεί η αναφορά των εγκλημάτων του Ατατούρκ ιστορική μνησικακία, αλλά προσπάθεια καταπολέμησης της ιστορικής αμνησίας που κοπτωνται να επιβάλλουν οι σημερινοί εντολοδόχοι διαμόρφωσης της, ειδικά τη στιγμή που όλοι-μα όλοι- "σφυρίζουν αδιάφορα" στη καταπάτηση και διχοτόμηση κατά 34% ενός ευρωπαϊκού κράτους - όπως η Κύπρος- από τους σύγχρονους θαυμαστές, αυτού που το σπίτι(που δεν ήταν καν το σπίτι του)επισκέπτονται σήμερα χιλιάδες Τούρκοι στη Θεσσαλονίκη για να αποτίσουν τιμές.
