Ἐνώπιον τῆς πρώτης ἱστορικά γενοκτονίας σέ...
κοινή θέα πού συμβαίνει σήμερα στήν Παλαιστίνη, ὑπάρχουν δυστυχῶς ἀκόμη Ἕλληνες συντηρητικῶν/πατριωτικῶν ἀπόψεων πού χωρίς νά παίρνουν συνειδητά τή γραμμή (καί ὅ,τι ἄλλο...) ἀπό τή φωλιά τοῦ Κτήνους, βρίσκουν λόγια γιά νά ὑπερασπιστοῦν τά σιωνοειδῆ. Γιά χάρη τῆς παλιᾶς φιλίας μέ κάποιους ἐξ αὐτῶν κοινοποιῶ μερικές σκέψεις παρακάτω.Πρόκειται βασικά γιά δύο "ἐπιχειρήματα": τό πρῶτο προσπαθεῖ νά μᾶς πείσει πώς εἶναι μέν λυπηρά ὅσα γίνονται στή Γάζα ἀλλά αὐτά ἔχει ὁ κάθε πόλεμος καί τό δεύτερο -νεώτερης κοπῆς- λέει ὅτι ἡ "στρατηγική" σχέση τοῦ Ἰσραήλ μέ τήν Ἑλλάδα προέχει κάθε ἀνθρωπιστικῆς προσέγγισης.
Γιά τό πρῶτο, πού ἀναπαράγει τήν πρόστυχη ἰσραηλινή προπαγάνδα, δέν χρειάζεται πολλή συζήτηση: ποτέ ἄλλοτε δέν ὑπῆρχαν τόσες ἀποδείξεις γιά τά ἀσύλληπτα ἐγκλήματα μιᾶς Κατοχικῆς δύναμης, ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς, ἀπεσταλμένους, ἀξιωματούχους, ΜΚΟ, δημοσιογράφους κτλ. Μιλᾶμε ἄλλωστε γιά ἐγκλήματα τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι οἱ δράστες τά ἐπιδεικνύουν στά ΜΚΔ καί γιά τά ὁποῖα τό ἴδιο τό (καθεστωτικό) Διεθνές Δικαστήριο ἀναγκάστηκε νά βγάλει ἐντάλματα σύλληψης τῶν Ἑβραίων ἀρχιδολοφόνων. Εἶναι τόσα τά ἀπίστευτα καί διαχρονικά αἴσχη τοῦ Ἰσραήλ πού βαρυέμαι καί νά τά ἀπαριθμήσω, γιά τήν ἀκρίβεια ὅλη ἡ ὕπαρξη τῆς κρατικῆς αὐτῆς ὀντότητας εἶναι μία ὕβρις στόν ἀνθρώπινο πολιτισμό, καί δυό χρόνια τώρα ἔχει πετάξει τό γάντι στά μοῦτρα ὅλων μας καλώντας μας νά ἀποδεχθοῦμε τήν κανιβαλική μεταχείριση 2,3 ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Τώρα ἄν κάποιος μπροστά στήν μαζική αὐτή φρίκη θεωρεῖ πώς πρέπει νά ἀντιτείνει ὅτι "ἡ Χαμάς ἔγραφε αὐτό στό καταστατικό της" ἤ ὅτι "κάποιοι Παλαιστίνιοι βλέπουν στόν Ἐρντογάν ἕναν σύμμαχο", συγγνώμη ἀλλά δέν θά παραιτηθῶ ἀπό τή λογική μου. Καί ἐν κατακλεῖδι, φυσικά καί ὑποστηρίζω τήν Παλαιστινιακή Ἀντίσταση, χωρίς νά τήν ξεψειρίζω ἰδεολογικά, ὅπως ἁρμόζει σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἀγαπάει τήν ἐλευθερία καί τή δικαιοσύνη. Ἔτσι ὅπως στό Στάλινγκραντ ἤμουν μέ τόν σοβιετικό Στρατό, στά Δερβενάκια μέ τό ἑλληνικό στράτευμα, στή Λιβύη μέ τόν Καντάφι, στήν Κύπρο μέ τήν ΕΟΚΑ, στό Βιετνάμ μέ τούς Βιετκόνγκ, στή Νικαράγουα μέ τούς Σαντινίστας, ἀσχέτως τοῦ τί ἀκολούθησε.
Ὑπάρχει καί ἡ ἄλλη γραμμή, αὐτή τοῦ δῆθεν ρεαλισμοῦ: ναί μέν γίνονται τρομερά ἐγκλήματα ΑΛΛΑ δέν θά λύσουμε ἐμεῖς τό πρόβλημα οὔτε θά κερδίσουμε κάτι ἄν ἀντιδράσουμε. Ἄν ὅμως προτεραιότητα ἔχουν τά πολιτικά συμφέροντα (πού πολύ ἀμφιβάλλω ἄν ὑφίστανται στήν περίπτωσή μας...) ἔναντι κάθε ἔννοιας δικαίου καί ἀνθρωπιᾶς, τότε νά μήν ξαναμιλήσουμε γιά Διεθνές Δίκαιο, γιά γενοκτονία τοῦ προσφυγικοῦ Ἑλληνισμοῦ, γιά ὑποκρισία τῆς Δύσης, γιά τουρκικά ἐγκλήματα στήν Κύπρο, στόν Πόντο ἤ ὅπου ἀλλοῦ. Ἄν αὐτή ἡ "λογική" γίνει ἀποδεκτή, τότε ὅλη ἡ ρητορική τοῦ πατριωτικοῦ χώρου ἀλλά καί ἡ διαχρονική πρακτική τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους πάει περίπατο.
Κλείνω λέγοντας ὅτι δέν δέχομαι ὅτι ἕνας κανονικός ἄνθρωπος, ἕνας λογικός Ἕλληνας μπορεῖ νά ὑποστηρίζει ὄντως τά σιωναζιστικά ἐγκλήματα. Εἶναι σαφές ὅτι πολλοί ὠθοῦνται στή στάση αὐτή ἀπό ἀντίδραση στήν "ἀριστερή" ὑποστήριξη τῆς παλαιστινιακῆς ὑπόθεσης, ὁπότε οἱ ἴδιοι ὡς "δεξιοί" περνᾶνε ἀπέναντι. Δέν μπορεῖ ὅμως αὐτός νά εἶναι ὁ τρόπος λειτουργίας μας, ἄν ὡς ἄνθρωποι καί ὡς Ἔθνος δέν συναντηθοῦμε οὔτε στό θέμα αὐτό, ποῦ θά τό κάνουμε;
