"Μέτρα", ή ένα περίπλοκο "παιχνίδι μουσικών καρεκλών", που αναγκάζει τους ανθρώπους να...
πολεμούν ο ένας τον άλλον, για τεχνητές ελλείψεις, που δημιουργεί το σύστημα;;
Όποια κι αν είναι η ονομασία, η ουσία είναι ταυτόσημη, δοκιμασμένη και γεννημένη, από την εμφάνιση του καπιταλισμού.
Παίζουμε, σαν κοινωνία, τις "μουσικές καρέκλες", γιατί η εξουσία, πάντα βάζει στο "παιχνίδι", μία "καρέκλα" λιγότερη. Όποιος δεν προλάβει να καθίσει, χάνει!
Χάνει δεδομένα προνόμια, στην επίσης τεχνητή κοινωνική ιεραρχία, που επιβάλλεται με χρήμα, ή με βία.
Χάνει έσοδα, χάνει δουλειά, χάνει σπίτι, χάνει περίθαλψη, χάνει κάπου, ή κάτι τέλος πάντων!
Όχι, γιατί η απώλεια είναι κάποιο δόγμα, ή φυσικό φαινόμενο, που δεν ελέγχεται, αλλά γιατί μόνο ο φόβος της χασούρας μπορεί να τιθασεύσει εξάρσεις απαιτήσεων.
Οποιαδήποτε διαταραχή, στα δεδομένα προνόμια, προκαλεί φρίκη, στον άνθρωπο και τον κάνει αμυντικό, υποψιασμένο και διχαστικό, προς τον συνάνθρωπο του.
Αυτή είναι και η πηγή των πολλών πολιτικών μας διαφορών, αν και όλοι γνωρίζουμε ότι τα αστικά κόμματα παίζουν κι αυτά το παιχνίδι της "μουσικής καρέκλας", για τα δικά τους προνόμια. Έτσι, αποκλείεται να βρουν εποικοδομητικές λύσεις, στα κοινωνικά προβλήματα.
Αντιθέτως, θα μας ενθαρρύνουν να διαφωνούμε, ώστε να μην τα ενοχλούμε. Σε άλλους δίνουν πολλά, σε άλλους, ελάχιστα, σε άλλους τίποτα, αλλά ο πλούτος θα μαζεύεται πάντα, στην κορυφή.
Αποτέλεσμα, ο "κατώτερος" να βγαίνει απ΄το παιχνίδι και ο "ανώτερος" να αποφασίζει ποιος θα είναι ο "λατρευτός" και ποιος "για τα σκουπίδια".
Κάπως, έτσι, θα "παίξουμε" και με τα "μέτρα".
Η, μήπως, να οργανωθούμε σε σωματεία, ν΄ανατρέψουμε Διοικήσεις συμβιβασμένες και αργυρώνητες και να διεκδικήσουμε όσα μας κλέβουν;
Είναι κι αυτή μια λύση, για να μην μείνει κανένας μόνος και να μην υπάρξει κανείς "περιττός", όπως μας θέλουν!
