Πολλά πολλά χρόνια πριν το πραξικόπημα του Γκουαϊδό στη Βενεζουέλα, στα μακρινά Βαλκάνια ο εθνικοαπαλευθερωτικός πόλεμος των «αγράμματων» Ελλήνων είχε πάρει ευνοϊκή τροπή για τους επαναστατημένους. Οι Οθωμανοί θα έχαναν ένα μικρό, αλλά ίσως το σημαντικότερο τμήμα της Βαλκανικής χερσονήσου, το οποίο θα μετατρεπόταν σε ένα ανεξάρτητο κράτος. Οι πρώτοι επαναστατικοί ηγέτες επέδειξαν, κατά παράδοξο τρόπο, μια μοναδική στην ιστορία σοφία επιλέγοντας ως πρώτο τους κυβερνήτη έναν ασπρομάλλη Επτανήσιο με διεθνή φήμη, τον κόμη Ιωάννη Καποδίστρια. Εκείνος όμως δεν μοιραζόταν τόσο την γενικότερη απελευθερωτική ευφορία των συμπατριωτών του.
Ο Καποδίστριας δεν είχε ελεύθερο χρόνο για να απολαμβάνει κονσέρτα και παρέες όπως οι Ευρωπαίοι ομόλογοί του. Το γραφείο του, δηλαδή το Κυβερνείο, ήταν και σπίτι του ταυτόχρονα και εκεί ξημεροβραδιαζόταν για να οικοδομήσει ένα κράτος από το μηδέν. Ο ιδιοφυής κυβερνήτης ήταν πεπεισμένος για τις πολιτικές του αποφάσεις που υλοποιούσε, παράλληλα όμως διέθετε χρόνο να ενημερώνεται για τι συμβαίνει στον κόσμο.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Βαγγέλη Γεωργίου στο slpress.gr
