Petros Papasarantopoulos
ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Πρωινό ξύπνημα. Ασυναίσθητα στο μπάνιο για πλύσιμο. Δεν υπάρχει νερό. Δεν το βάζει κάτω, κάνει μπάνιο με εμφιαλωμένο, όπως τότε που φοιτητής το είχε δοκιμάσει για πρώτη φορά στα Κύθηρα. Η ανάμνηση της νιότης του φτιάχνει το κέφι. Αισθάνεται πολύ τυχερός που χθες το βράδυ μόλις πρόλαβε να πάρει τις τελευταίες εξάδες από το mini market.
Η καλή του διάθεση κρατάει για λίγο. Μπροστά στο αυτοκίνητό του κάποιος έχει διπλοπαρκάρει. Αναμονή 15 λεπτών, χωρίς αποτέλεσμα. Αποφασίζει να πάρει το λεωφορείο. Φτάνει στη δουλειά πακτωμένος, έχοντας εισπνεύσει εξωτικές μυρωδιές.
Παρακολουθεί κλεφτά τις ειδήσεις. Αναπτυξιακό συνέδριο με τον πρωθυπουργό και πολλούς υπουργούς σε μια πόλη χωρίς νερό. Υπαρκτός σουρεαλισμός.
Μια γεμάτη ημέρα τελειώνει. Με όσους μίλησε, η απελπισία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Στο δρόμο για τη στάση, οι κάδοι απορριμμάτων ξεχειλίζουν από σκουπίδια. Ένας γείτονας έχει εναποθέσει τα μπάζα από την ανακαίνιση στο πεζοδρόμιο.
Αγοράζει ξανά από το mini market τις απαραίτητες εξάδες νερό. Δύο πελάτες μπροστά του και ένας πίσω, όλοι αγοράζουν εμφιαλωμένο νερό.
Φτάνοντας στην είσοδο του σπιτιού, ο γείτονας τον ενημερώνει ότι η βρύση στον ακάλυπτο στέρεψε. Δεν κάνει κανένα σχόλιο, χαμογελάει πικρά.
Ήταν μια συνηθισμένη ημέρα στη Θεσσαλονίκη…
