Δεν είναι ακόμα οι φυλλάδες που έχουν ξεσκιστεί να μοιράζουν βίους αγίων και ιστορικά πονήματα σκοταδιστών αρχιπάπαρων, ούτε οι πιτσιρικάδες που σταυροκοπιούνται έξω από τις εκκλησιές ή τα τηλεοπτικά τους ινδάλματα που αγαπούν και δοξολογούν τον θεό γαμοσταυρίζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι έχουν παραδοθεί.
Το πρόβλημα είναι οι αριθμοί. Οι αριθμοί είναι που αντιστέκονται και βγάζουν περιπαιχτικά την γλώσσα τους στην ξενόδουλη ηγεσία του τόπου.
Οι αριθμοί λένε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα έχει ήδη βρεθεί εκτός της ευρωζώνης.
Μένει μονάχα το διαδικαστικό κομμάτι, το οποίο μπορεί και να ολοκληρωθεί μέσα στο 2017, λίγο μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Εκτός κι αν οι δημοσκόποι πέσουν ξανά μέσα και τον Μάη –κάτι που όπως έχω ήδη γράψει δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο– η Μαρίν Λεπέν γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Η μυρωδιά άλλωστε που έρχεται από την πολύ γειτονική στην Ελβετία, Γαλλία, δεν είναι ίδια με αυτή που μεταφέρουν στον υπόλοιπό κόσμο τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία θεωρούν σίγουρο πρόεδρο τον υπάλληλο των τραπεζών και πρώην ΥΠΟΙΚ του λαοφιλούς Ολάντ, Εμμανουέλ Μακρόν.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το λαδάκι της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας δεν είναι πολύ.
Αυτό φωνάζουν διαρκώς οι αναθεματισμένοι οι αριθμοί.
Ακόμα κι αν αφήσουμε κατά μέρος το τεράστιο δημόσιο χρέος η εξυπηρέτηση του οποίου θα δυσκολέψει δραματικά μετά το 2019, την ανεργία που καλπάζει παρά την μετανάστευση σχεδόν 500.000 Ελλήνων, την καταναλωτική ζήτηση που έχει βουλιάξει, την πρωτοφανή υπερφορολόγηση των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων, την δαμόκλειο σπάθη του προσφυγικού που κρέμεται από τα αρχίδι@ του ημίτρελου ισλαμοφασίστα Ερντογάν, την πολιτική των «εταίρων» δανειστών που αντιμετωπίζουν την Ελλάδα λίγο καλύτερα από ότι ο βασιλιάς Λεοπόλδος το πρώην Βελγικό Κονγκό δύο αιώνες νωρίτερα, την πλήρη διάλυση των δομών άσκησης εξουσίας και κοινωνικής μέριμνας, κλπ, κλπ.
Το σημείο κλειδί που σφραγίζει την αναπόφευκτη κατάρρευση της χώρας είναι η καταστροφή και η αποστράγγιση του ιδιωτικού τομέα.
Τα χρέη των ιδιωτών προς το Ελληνικό Δημόσιο προσεγγίζουν τα 100 δισ.
Τα κόκκινα δάνεια στις χρεοκοπημένες τράπεζες -παρά τα όποια νομικίστικα τεχνάσματα- εξακολουθούν να ανεβαίνουν την ανηφόρα.
Ο νέος ενιαίος ασφαλιστικός φορέας έχει χρεοκοπήσει πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι πάνω στο νομοσχέδιο που προέβλεπε την δημιουργία του.
Η ΔΕΗ την οποία η αριστερο-ακροδεξιά κυβέρνηση ετοιμάζεται να ξεπουλήσει σε τιμές «αεροδρομίου στο Ελληνικό», φοράει ήδη φέσι σχεδόν 3 δισ. ευρώ.
Ακόμα και οι τραπεζικές καταθέσεις μειώθηκαν κατά 6,7 δις ευρώ μέσα στους τελευταίους 3-4 μήνες και παρά το γεγονός ότι ισχύουν ακόμα τα capital controls!!!
Είναι βέβαια απορίας άξιο το πώς μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο αλλά καταλαβαίνει κανείς ότι τα πάντα γίνονται πιθανά σε μια χώρα που οι κανόνες υπάρχουν μόνο για να επιβεβαιώνουν τις εξαιρέσεις.
Όποιος πιστεύει πως υπάρχει έστω και μία πιθανότητα ανάκαμψης ή έστω σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας έχει παραισθήσεις και πρέπει να επισκεφτεί επειγόντος ψυχίατρο (πού είσαι Βασίλη;).
Η επόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με το αναμενόμενο από μήνες bail in, βρίσκεται προ των πυλών.
Η έξοδος από την ευρωζώνη ή πιο πιθανά η εισαγωγή διπλού νομίσματος για μια μεταβατική περίοδο, σκοντάφτει μονάχα στον αμφίρροπο προεκλογικό αγώνα στην Γερμανία και πουθενά αλλού.
Να δεις, φίλε μου Πιτσιρίκο, ότι, όταν αναγγελθούν όλα αυτά μια Παρασκευή βράδυ από το κρατικό κανάλι, κανείς δεν θα το πάρει χαμπάρι, αφού όλες οι τηλεοράσεις θα έχουν κολλήσει στο Survivor του μισητού κατά τα άλλα ΣΚΑΙ.
Μιλάμε για τον λαό που γουστάρει τρελά παραμύθια και virtual reality με αγωνιστικό περιεχόμενο.
Η μία ομάδα έχει το όνομα «Μαχητές» και η άλλη το όνομα «Διάσημοι».
Φυσικά, οι Έλληνες ούτε το ένα είναι, ούτε το άλλο.
Θα θέλανε αλλά δεν είναι. Ούτε θα γίνουν ποτέ ξανά.
Μονάχα παραμύθι και τρέλα για εσωτερική κατανάλωση.
Στον καναπέ ξαπλωτός, με φαΐ από τα Lidl και τους απλήρωτους λογαριασμούς να περιμένουν σαν τους κροκόδειλους του Νείλου πάνω στον πάγκο της κουζίνας, να παρακολουθείς την τηλεοπτική σύγκρουση των «Μαχητών» με τους «Διάσημους»!
Πιο σουρεάλ σκηνικό, πεθαίνεις.
Και να πρέπει να αποφασίσεις κιόλας με ποιους θα είσαι, με τους «Μαχητές» ή με τους «Διάσημους»1
Τεράστιο το δίλημμα.
Ας μην πάρεις θέση ακόμα. Μείνε με τους «Ραγιάδες». Πιο βολικό και πιο σίγουρο.
Μιλώντας για τον Σημίτη προέβλεψες Πιτσιρίκο μου, πως θα είναι αυτός που τελικά θα οδηγηθεί στο ειδικό δικαστήριο.
Δεν συμφωνώ μαζί σου.
Εγώ θα ποντάρω στον Αλέξη Τσίπρα.
Αυτός θα πάει στο ειδικό δικαστήριο –όχι πως δεν του αξίζει άλλωστε– και οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν με τις ευλογίες του περιούσιου λαού να κυβερνούν την χώρα.
Γιατί σε πρόσφατο κείμενο σου έγραψες κάτι που είναι αντάξιο της σκέψης του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη.
Στο ερώτημα «πώς θα ήταν η Ελλάδα αν είχε νικήσει στον εμφύλιο το ΚΚΕ» απάντησες εξαιρετικά εύστοχα πως θα ήταν όπως είναι σήμερα.
Απλά, οι Καραμανλήδες, οι Παπανδρέου, οι Μητσοτάκηδες θα ήταν όλοι κομμουνιστές και μέλη της κεντρικής επιτροπής του κόμματος.
Και οι Μπελογιάννηδες νεκροί από τα ίδια πάλι χέρια.
Πόσο μεγάλη αλήθεια αυτή φίλε μου. Πόσο μεγάλη και εντελώς αφοπλιστική αλήθεια.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, λέγανε οι παπάδες της «ελληνορθόδοξης» εκκλησίας μας.
Αν τους ακούγαμε θα βλέπαμε τώρα Survivor και θα ατενίζαμε το μέλλον με αισιοδοξία.
Εγώ πάλι που ήμουνα πάντοτε ένας απαισιόδοξος τύπος, τα βλέπω όλα από την Ελβετία (Black humor only! Don’t put the blame on me, boys!).
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, αυτόν τον χειμώνα φάνηκε πια ξεκάθαρα πως τα χρήματα των περισσότερων Ελλήνων τελείωσαν. Το βλέπεις στην αγορά, το βλέπεις παντού, το βλέπεις και στους αριθμούς. Δεν ήμουν ποτέ ένας τρελός καταναλωτής αλλά αυτή είναι η χρονιά που δεν αγόρασα τίποτα πέρα από αυτά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει. Επίσης, περπατάω κάθε μέρα 8 με 12 χιλιόμετρα, οπότε βλέπω. Οι μόνοι χαρούμενοι άνθρωποι στην Αθήνα είναι οι τουρίστες. Ευτυχώς, ήρθαν νωρίς και μαζικά φέτος και γέμισε η πόλη ξανθά κεφάλια. Από την άλλη, χάθηκαν οι ξανθές Ελληνίδες της «ευημερίας», τότε που έφτανες στην Αθήνα και νόμιζες πως ήσουν στην Στοκχόλμη. Στοκχόλμη με μαύρη ρίζα. Ηλία, νομίζω πως το έχει γράψει αυτό που έγραψα ο Ραφαηλίδης. Ή κάποιος άλλος από αυτούς που έχω διαβάσει. Δεν είμαι και σίγουρος. Γέμισε ο σκληρός δίσκος, οπότε θυμάμαι πολλά αλλά δεν θυμάμαι πια πού τα διάβασα ή πού τα άκουσα. Ηλία, μια φίλη μου κάνει μαθήματα σε μικρά παιδιά. Όταν τους λέει να χωριστούν σε ομάδες, το όνομα που διαλέγουν για την ομάδα τους είναι «Διάσημοι». Κακό πράγμα η διασημότητα. Εγώ, πάντως, όταν χωριζόμασταν σε ομάδες, ήμουν πάντα με τους Ινδιάνους. Ηλία, είσαι στην Ελβετία επειδή είσαι απαισιόδοξος. Να σου θυμίσω πως ο αισιόδοξος Εβραίος κατέληξε στο Άουσβιτς. Ο απαισιόδοξος Εβραίος κατέληξε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η απαισιοδοξία σώζει. Να είσαι καλά, Ηλία.)
pitsirikos.net
