Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας την αυτοδυναμία να είναι ανέφικτη, ετοιμάζει τις κινήσεις του...
Ασκήσεις μετεκλογικής ετοιμότητας, βασισμένες σε υπαρκτά σενάρια, καλείται να λύσει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, συνυπολογίζοντας τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει, εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ κόψει το νήμα στις κάλπες.
Η ευκολία με την οποία εδώ και έναν χρόνο η Κουμουνδούρου διατυπώνει σε ρωμαλέους τόνους το αίτημα για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, σε περίπτωση εκλογικής του επιτυχίας. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, στο επιτελείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης εξετάζονται για την επόμενη ημέρα των εθνικών εκλογών τρία σενάρια, που συνδέονται με την ιστορική ανάμιξη του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση της χώρας. Με βάση τα σημερινά δεδομένα, αλλά και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων που έχει στη διάθεσή του ο Αλ. Τσίπρας, ο φιλόδοξος στόχος της αυτοδυναμίας είναι κάτι παραπάνω από ανέφικτος.
ΤΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ
Επίσης σημαντική παράμετρος για τον καθορισμό της στρατηγικής της Κουμουνδούρου πριν και μετά τις εθνικές εκλογές είναι το ζήτημα της ανάδειξης νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου το πλεονέκτημα των πρωτοβουλιών το έχει ο πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς. Παρά το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας απειλεί την κυβέρνηση με αφορμή τη διαδικασία εκλογής του ανώτατου θεσμικού παράγοντα του πολιτεύματος της χώρας, εν τούτοις σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε ο Αντ. Σαμαράς να δρομολογήσει τις σχετικές διαδικασίες εντός του φθινοπώρου. Αντίθετα, θα ήθελε να εξαντλήσει τα χρονοδιαγράμματα και να φέρει την πρότασή του στις αρχές της νέας χρονιάς. Και αυτό διότι με τον τρόπο αυτό δεν θα βρει πρόσφορο έδαφος το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» που συζητείται σε πολιτικούς κύκλους, που προβλέπει πρόωρες εκλογές το φθινόπωρο λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου και νέες κάλπες τον ερχόμενο Φεβρουάριο για το ίδιο ακριβώς ζήτημα, τις οποίες μπορεί να προκαλέσει η Νέα Δημοκρατία, αν είναι δεύτερο κόμμα.
Συνεπώς, αυτό που συμφέρει τον Αλ. Τσίπρα δεν είναι η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά η εξάντληση των συνταγματικών περιθωρίων επάνω στη συγκεκριμένη διαδικασία. Ωστόσο, ακόμα κι αν ο Αλ. Τσίπρας αποφύγει την παγίδα της «αριστερής παρένθεσης», επειδή ο Αντ. Σαμαράς δεν θα ανοίξει νωρίτερα το θέμα της Προεδρικής εκλογής, το ζήτημα του σχηματισμού κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια επώδυνη υπόθεση, που θα χρειαστεί προσεκτικούς χειρισμούς από τον ίδιο για να μην κινδυνεύσει στο τέλος να τα χάσει όλα.
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ
Οπως προαναφέρθηκε, τα σενάρια που εξετάζονται στην Κουμουνδούρου για μετά τις εθνικές εκλογές, σε περίπτωση μη αυτοδύναμης κοινοβουλευτικής κυριαρχίας του κόμματος, είναι τρία: Το πρώτο να σχηματίσει ο Αλ. Τσίπρας κυβέρνηση ζητώντας ψήφο ανοχής. Το δεύτερο να μην αναλάβει ο ίδιος την πρωθυπουργία και να προτείνει σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης. Και το τρίτο να μην κάνει τίποτα από τα δύο και να ζητήσει νέες εθνικές εκλογές, «εκβιάζοντας» στην επόμενη αναμέτρηση τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης ή μη εξαρτώμενης από τις ψήφους της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με το πρώτο σενάριο, η φράση-κλειδί είναι η «ψήφος ανοχής». Την εκστόμισε πριν από λίγες ημέρες από τον ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 90,1 και την εκπομπή «Πολιτικός Καφές» ο ίδιος ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Βούτσης. Το σενάριο της κυβέρνησης με ψήφο ανοχής δεν είναι πρωτοφανές για την ελληνική πολιτική σκηνή. Είχε απασχολήσει έντονα τους πολιτικούς κύκλους αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012, όταν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε ποτέ, είχαν προκαλέσει τον Αλέξη Τσίπρα να βρει 120 βουλευτές και θα του έδιναν ψήφο ανοχής για να κυβερνήσει. Σύμφωνα με τις δυνατότητες που δίνουν το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής, νεοσυσταθείσα κυβέρνηση μπορεί να αποσπάσει την εμπιστοσύνη της Βουλής ακόμα και με 120 «ναι», αρκεί οι παρόντες να μην είναι περισσότεροι των 239.
Στο ίδιο πλαίσιο, η ίδια κυβέρνηση μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά, αφού, με βάση τον Κανονισμό της Βουλής, όλα τα νομοσχέδια, ακόμα και ο κρατικός προϋπολογισμός, μπορούν να υπερψηφίζονται από 120 βουλευτές, αρκεί, όπως προαναφέραμε, ο συγκεκριμένος αριθμός να αποτελεί την πλειοψηφία των παρόντων.
Οικουμενική ή σκληρή γραμμή
Μια συμφέρουσα μεταβατική λύση για τον Αλέξη Τσίπρα είναι το δεύτερο σενάριο, αυτό της οικουμενικής κυβέρνησης, καθώς, επικαλούμενος τον κίνδυνο η χώρα να περιέλθει σε μια χαώδη ακυβερνησία, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βρεθεί εκτός πρωθυπουργικού κάδρου κατά τα πρότυπα των πρωτοβουλιών του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με την κυβέρνηση Ζολώτα, θα παραμείνει ατσαλάκωτος από τις μνημονιακές υποχρεώσεις και θα προετοιμάσει το έδαφος για την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ σε επόμενες εθνικές εκλογές. Με βάση το δεύτερο σενάριο, έχει αναπτυχθεί και ονοματολογία για τα πρόσωπα που μπορεί να αποτελέσουν τους «Ζολώτες» της μνημονιακής εποχής. Από την Αριστερά ο Γιάννης Δραγασάκης και από την Κεντροδεξιά ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Το γεγονός, όμως, ότι αυτού του είδους οι επώδυνοι συμβιβασμοί μπορεί να μη γίνουν αποδεκτοί από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις του κόμματος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε διάσπαση, υποχρεώνει τον Αλ. Τσίπρα να εξετάσει το τρίτο σενάριο της σκληρής γραμμής. Να προκαλέσει νέα προσφυγή στις κάλπες, προβάλλοντας ως κυρίαρχο ζήτημα την ανάγκη εκλογής αυτοδύναμης κυβέρνησης.
*του Γιώργου Κατσίγιαννη - Εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
