Πως 38 κάλυκες κατάφεραν και πάλι να διχάσουν έναν ολόκληρο λαό

Δεν ξέρω πως το καταφέρνουμε ως λαός, κι από ποια χρονική ή ιστορική αφετηρία κρατάει αυτό το χούι, αλλά για μια ακόμα φορά καταφέραμε να διχαστούμε ως κοινωνία, με αφορμή το επεισόδιο στο Πέραμα.

Την Τετάρτη 27 Οκτωβρίου θα απολογηθούν στον ανακριτή οι επτά αστυνομικοί που συνελήφθησαν στο πλαίσιο του αυτοφώρου με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας με ενδεχόμενο δόλο και συμμετείχαν στην αιματηρή καταδίωξη στο Πέραμα, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 20χρονου, από πυρά. Από τα πυρά, ως γνωστό τραυματίστηκε και ένας 16χρονος που βρισκόταν στο κλεμμένο όχημα. Ο τρίτος συνεπιβάτης διέφυγε και αναζητείται. Στο σημείο βρέθηκαν 38 κάλυκες.

Και παρότι η ίδια η κυβέρνηση, τα ίδια επίσημα όργανα, τηρώντας τους ισχύοντες νόμους και διαδικασίες, αποφασίζουν τη διερεύνηση του περιστατικού, οι πολίτες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρουσιάζονται διχασμένοι, άλλοι παίρνοντας το μέρος των αστυνομικών, κι άλλοι μιλώντας κατά τους. Και φυσικά, το γεγονός και πολιτικοποιείται, και κομματικοποείται.

Πειράζει που δεν καταλαβαίνω; Η βία είναι βία, και η παραβατικότητα είναι παραβατικότητα, απ’ όπου κι αν προέρχονται αμφότερες, και θα πρέπει να τίθενται υπό εξέταση και έρευνα, ανεξάρτητα ποιος τις κάνει και ποιος είναι απέναντι του.

Αυτή η Αμερικάνικης προέλευσης νοοτροπία του στυλ, οι αστυνομικοί όταν ασκούν βία σε λευκούς δεν είναι ΟΚ, αλλά σε μαύρους είναι ΟΚ, επειδή οι μαύροι τυγχάνει να είναι πιο παραβατικοί, έχει βρει εύπορο έδαφος και στην Ελλάδα. Και είναι αυτή η νοοτροπία που διαιωνίζει και τους «γνωστούς άγνωστους» που ξεπηδάνε σε κάθε ειρηνική και δημοκρατική διαδήλωση και διαμαρτυρία, για να προκαλέσουν επεισόδια, και να δώσουν την αφορμή στα όργανα επιβολής Νόμου και Τάξης να την διαλύσουν.
Διαβάστε ακόμα: Λιβάνιος: «Επιδοτούμε εκτός από την στείρωση και σε ευπαθείς ομάδες και το ίδιο το τσιπάρισμα»


Πειράζει που δεν καταλαβαίνω; Αν το ίδιο περιστατικό γινόταν όχι από Ρομά, αλλά από πολίτες που διαμαρτύρονται πχ για την υποχρεωτικότητα των εμβολίων, τότε οι αστυνομικοί θα ήταν κακοί, αλλά επειδή τώρα οι δράστες είναι Ρομά, καλώς έπραξαν οι αστυνομικοί;

Πειράζει που δεν καταλαβαίνω; Αν το ίδιο περιστατικό γινόταν όχι από Ρομά, αλλά από Έλληνες πολίτες ή γινόταν από μετανάστες, θα είχαμε διαφορετικά κριτήρια για τους αστυνομικούς;

Το πρώτο μου κατοικίδιο, μια πανέμορφη Δαλματίνα που την χάζευε όλος ο πλανήτης, απήχθη από Ρομά όταν έμεινε έγκυος προφανώς για να πουλήσουν τα κουτάβια της. Η αστυνομία ούτε καν ασχολήθηκε με το περιστατικό και το σκυλί χάθηκε δια παντός από τη ζωή μου, γεγονός που με πονάει μέχρι σήμερα, πάνω από 20 χρόνια μετά.

Τι μας λέει όλο αυτό; Ότι το κράτος μας πάσχει. Πάσχει γιατί δεν μπορεί να λύσει παθογένειες, αναφορικά με μειονότητες, με τον ρόλο και τρόπο που δρα η αστυνομία, και με το μπαλάκι να πετάγεται μονίμως καυτό στους πολίτες να λύσουν μόνοι τους προβλήματα. Αλλά πάνω απ’ όλα, πάσχει γιατί όχι μόνο δεν θέλει να βάλει ένα τέλος στους διχασμούς και τον κοινωνικό αυτοματισμό, αλλά συνεχώς ρίχνει λάδι για να κρατάει τη φωτιά ζωντανή. Κόμματα και ΜΜΕ συμβάλλουν τα μάλα προς αυτή την κατεύθυνση.

Και πίσω από αυτόν τον διχασμό, η δική μου ταπεινή ανάγνωση είναι ένας υπέρμετρος εγωισμός, που δεν αφήνει περιθώρια να υπάρξει το «εμείς», αλλά μόνο το «εγώ», κι αυτό που υποστηρίζει έκαστος κι ασπάζεται είτε ως ιδεολογία, είτε ως αντίληψη.

Στην τελική, εμείς οι ίδιοι βάζουμε το δαχτυλάκι στο ματάκι και το βγάζουμε. Κι αν ελαφρά τη καρδία μπορούμε να λέμε ότι δικαίως 38 κάλυκες γάζωσαν ένα αμάξι με άοπλους νέους, χωρίς καν να στοχεύουν στα λάστιχα αλλά στο ψαχνό, και να δεχόμαστε ότι με μόλις 2 μήνες εκπαίδευση και ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ μπορεί κάποιος να βγαίνει ένοπλα και να τηρεί τον Νόμο και την Τάξη, είμαστε άξιοι της τύχης μας.

Όχι, οι Ρομά δεν είναι κοινωνία Αγίων. Αλλά ούτε και τα σώματα ασφαλείας είναι ομάδα Αγίων. Κι αυτό που θα φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία, είναι ο κάθε ένας και μια από μας, να βλέπουμε τα πράγματα από απόσταση, να ζητάμε αληθινή πληροφόρηση, να απαιτούμε πραγματική δικαιοσύνη, και να κρίνουμε πάντα και μόνο με κριτήριο το κοινωνικό σύνολο, κι όχι τις δικές μας ιδεολογίες και απόψεις. Τότε, ΙΣΩΣ, έχουμε μια ελπίδα ακόμα και στο ποιους επιλέγουμε στην τελική να κρατάνε το τιμόνι αυτής της χώρας, που μονίμως, για αλλού τάχα ξεκινάει, κι αλλού η ζωή την πάει…