Σε κανονικές χώρες και δεδομένου των σύνθετων προβλημάτων υπερχρέωσης των επιχειρήσεων θα ήταν ένα σημαντικό πεδίο «ξεκαθαρίσματος» της αγοράς από τις εταιρείες εκείνες που έχουν τη δυνατότητα να εξυγιανθούν, επιστρέφοντας με τις ανάλογες κινήσεις στο «πράσινο» τόσο οι οφειλές τους προς τις τράπεζες και το Δημόσιο όσο και προς τους λοιπούς ιδιώτες πιστωτές.
Το συγκεκριμένο ωστόσο νομοθέτημα κινδυνεύει πριν καν τεθεί σε εφαρμογή να αποτελέσει «σακάκι αδειανό» ή ακόμα περισσότερο να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα, από αυτά τα οποία καλείται να επιλύσει.
Πριν από ακριβώς έξι μήνες μετά από την συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής ο τότε υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης είχε διαβεβαιώσει ότι στο πλαίσιο του νόμου που έρχεται ξεκινάει η δημιουργία της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την υποδοχή των αιτήσεων.
Από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει προφανώς τίποτα. Γι’ αυτό και το νομοσχέδιο που βρίσκεται στη Βουλή, κάνει πράξη τους χειρότερους φόβους όσων έβλεπαν πίσω από τις καθυστερήσεις στην προώθηση του νομοσχεδίου μια νέα προσπάθεια προστασίας των οφειλετών και ειδικά των πιο οργανωμένων, των στρατηγικών κακοπληρωτών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον 21ο αιώνα μια ούτως ή άλλως πολύπλοκη διαδικασία, με δεκάδες έγγραφα, τίθεται σε εφαρμογή όχι με ηλεκτρονικά μέσα, αλλά με έγχαρτη μορφή. Το σύστημα υποδοχής των αιτήσεων σε χαρτί, από μια άγνωστη προς το παρόν υπηρεσία των περιφερειών, με το επιχείρημα ότι κατά την έναρξη ισχύος του νόμου δεν θα είναι έτοιμη η ηλεκτρονική πλατφόρμα, προδιαγράφει την αποτυχία του νόμου από την πρώτη μέρα ισχύος του. Όταν θα αρχίσει να λειτουργεί το ηλεκτρονικό σύστημα θα βρίσκονται ήδη στο στάδιο επεξεργασίας οι παλιές αιτήσεις. Θα έχει κατ’ αποτέλεσμα παρασχεθεί ένα ακόμη δίχτυ προστασίας στους στρατηγικούς κακοπληρωτές.
Η «προστασία» στους στρατηγικούς κακοπληρωτές συνεχίζεται στο εν λόγω κείμενο και με την διαδικασία επικύρωσης της, η οποία αντί να δίνει την δυνατότητα απλά σε έναν πρόεδρο Δικαστηρίου να εγκρίνει το αποτέλεσμα του συμβιβασμού, στέλνει την υπόθεση στα Πρωτοδικεία (ούτε καν στα πολυάριθμα Ειρηνοδικεία που προέβλεπε ο νόμο Κατσέλη).
Υπενθυμίζεται ότι τα πρωτοδικεία εκδικάζουν το πολύ 3.000 υποθέσεις του νόμου Κατσέλη ετησίως, όταν οι εν δυνάμει εντασσόμενες επιχειρήσεις του νόμου Παπαδημητρίου τις 400.000.
Ούτε λόγος βέβαια, για την εμμονή της κυβέρνησης να εντάξει στον μηχανισμό και τις ευνοϊκές διατάξεις του νόμου και τις μικρές οφειλές ποσού μεταξύ 20.000 και 50.000 ευρώ, οι οποίες ενώ οικονομικά αντιστοιχούν σε ένα εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό, θα αποτελούν, κατ’ εκτίμηση τραπεζικών στελεχών, περίπου το 1/4 των αιτήσεων, που θα υποβληθούν και θα προκαλέσουν σημαντικές καθυστερήσεις στη λειτουργία του συστήματος.
Από το νομοθέτημα, δεν θα μπορούσαν να λείψουν τα «παραθυράκια». Μια ρύθμιση με δεκάδες δόσεις (έως 120) που θα παρέχονται κατά το δοκούν από δημόσιες υπηρεσίες σε όσους δεν μπορούν να ενταχθούν στον νόμο!
Με το άρθρο 15 παράγραφος 21, δημιουργείται ένας νόμος μέσα στον νόμο. Μια παράλληλη διαδικασία που θα τρέχει για όσες εταιρείες δεν έχουν πτωχευτική ικανότητα, αλλά το Δημόσιο και οι Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης θα μπορούν να τους προτείνουν λύσεις ρύθμισης οφειλών ανάλογες με αυτές που ισχύουν για τους κανονικά εντασσόμενους.
Πρόκειται, με λίγα λόγια για ένα πρωτοφανές εργαλείο ανάπτυξης «πελατειακού» κράτους, καθώς θα αρκεί απλά η κρίση (όχι τα αντικειμενικά κριτήρια) και μόνο αυτή ενός κρατικού λειτουργού για να απολαύσει κάποιος τις ευνοϊκές διατάξεις…
Ν.Φιλιππίδης
liberal.gr
Πηγή
