Thanasis Kampagiannis
Η ιλαροτραγωδία της ελληνικής δεξιάς
Η σύγκρουση Μητσοτάκη-Σαμαρά είναι, βέβαια, η επανάληψη της ιστορίας σαν φάρσα. Αλλά πέραν από το ιλαροτραγικό του πράγματος, το νέο αυτό επεισόδιο στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας αποτελεί σύμπτωμα μιας βαθιάς, γνωστής παθογένειας της ελληνικής δεξιάς.
Κι αυτό, γιατί οι ηγέτες της ελληνικής δεξιάς παράταξης μπορεί να φοράνε το φράκο τους όταν πηγαίνουν στα ευρωπαϊκά σαλόνια και να υποδύονται τους σύγχρονους, φιλελεύθερους, ευρωπαίους πολιτικούς, σε αντίστιξη με τον εχθρό εξ ανατολών απέναντι στον οποίο στέκουν ως συνοριοφύλακες της Δύσης αντλώντας διεθνή νομιμοποίηση.
Στο εσωτερικό, όμως, της χώρας, ο τρόπος που εξασφαλίζουν την κυριαρχία και το λαϊκό τους έρεισμα βασίζεται σε παραδοσιακά πελατειακά δίκτυα και τη συνεπαγόμενη ιδεολογία τους: τον εθνικισμό, την πατριδοκαπηλεία, την υπόκλιση στην εκκλησιαστική ιεραρχία και στη θρησκοληψία που αυτή καλλιεργεί, την ασυδοσία του βαθέος κράτους και των μηχανισμών του, το ψηφοθηρικό αλισβερίσι των τοπικών προυχόντων, τον πατροπαράδοτο συντηρητισμό που, αν αποκαλυπτόταν στα ευρωπαϊκά τραπέζια, θα θεωρούταν ντροπιαστικός.
Η τραγωδία της ελληνικής δεξιάς είναι ότι κάθε πρωί ορκίζεται ότι θα σπάσει με τις ρουτίνες και τους συμβιβασμούς της, θα εξορθολογίσει την πολιτική κυριαρχία της, θα εκσυγχρονίσει τις μεθόδους της. “Αλλα όταν έλθει η νύχτα με τες δικές της συμβουλές, με τους συμβιβασμούς της”, που λέει και ο ποιητής, κυλιέται πάλι στις αγαπημένές της, ένοχες συνήθειες.
Αν αυτό ισχύει μια φορά για τους ιδιοκτήτες της δεξιάς πολυκατοικίας (τους Καραμανλήδες), ισχύει δέκα για τους σώγαμπρους ενοικιαστές της (τους Μητσοτάκηδες) που δεν διαθέτουν από τη φύτρα τους καμιά λαϊκότητα και γι’ αυτό αναγκάζονται να τη δανείζονται βουτώντας στο βόρβορο της αντι-φιλελεύθερης μερίδας της λαϊκής δεξιάς.
Κι έτσι, έρχεται η ώρα, ξανά και ξανά, μιας σύγκρουσης που επαναλαμβάνεται σαν ιστορική λούπα: οι Μητσοτάκηδες εκμεταλλεύονται τους Σαμαράδες για να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία, όπως το έκανε ο υιός Μητσοτάκης με το Μακεδονικό και τις Πρέσπες το 2018, και όταν μετά χρειάζεται να παράξουν το έργο που υποσχέθηκαν στα ευρωπαϊκά σαλόνια (τη λύση στα ελληνοτουρκικά εν προκειμένω), πρέπει να φάνε τις σάρκες της πολιτικής συμμαχίας που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Κι αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, ιδίως όταν η ηγεμονία αυτής της πολιτικής συμμαχίας υποχωρεί, όπως συμβαίνει με την παρούσα κυβέρνηση και τη διαχείριση της κοινωνικής διαμαρτυρίας που φουντώνει για οικονομικούς κυρίως λόγους.
Μόνο που στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπάρχει η επιπλέον ιδιαιτερότητα ότι το πολιτικό προσωπικό είναι τόσο φτωχό που οι ρόλοι παίζονται από τους ίδιους χαρακτήρες ή – στην καλύτερη περίπτωση – από τα παιδιά τους. Είναι χαμηλό το μπάτζετ της παραγωγής βλέπετε…
Είναι στο χέρι μας να μην μείνουμε θεατές σ' αυτή την φτηνή ιλαροτραγωδία.
