Αχ βρε φίλε Θανάση... Λέγαμε καμιά φορά χαριτολογώντας: “Πόσο κοστίζει μια ζωή;”...
Δυστυχώς για μας, το ίδιο αναρωτιόμαστε, βασανιστικά, τώρα που έφυγες, βιαστικά... Στα 57 σου χρόνια...
Εσύ που έπαιζες με τα παιδιά... Που ρουφούσες τον αγέρα του Μπαρουτάδικου, γνωρίζοντας και τον τελευταίο πόντο του... Που πρόσεχες... Τι θα φας, τι θα πιεις... Που συμβούλευες... Που αγωνιζόσουν ενεργά, μαζί μας...
Σε τόσα μικρά, καθημερινά πράγματα... Που αγαπούσες τους πάντες και σ' αγαπούσαν οι πάντες... Που στην τελευταία σου ανάσα, εκεί στο Μπασκετάκι του ΕΑΚ, όπως το έλεγες, έφυγες με το παγωμένο χαμόγελο, την ώρα που “έμπαινες” για να παίξεις...
Πόσο κοστίζει ΜΙΑ ΖΩΗ βρε φίλε... Όσο κοστίζει μια ΕΛΠΙΔΑ... Που δεν σου δόθηκε ποτέ... Τα βασανιστικά μας ερωτήματα, τις πρώτες στιγμές, τις πρώτες ώρες, έγιναν οργή... Αν υπήρχε γιατρός, αν υπήρχε ιατρείο, αν υπήρχε απινιδωτής, θα σου νικούσε το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου; (Κι όχι βέβαια την ανακοπή που επικαλούνται οι ΓΝΩΣΤΟΙ ΨΕΥΤΟΘΟΔΩΡΟΙ, όπως τους αποκαλούσες...).
Με τα “αν” όμως, δεν νικιέται ο θάνατός σου... Δεν νικιούνται η αδιαφορία, ο ξεπεσμός, η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός, ο ραγιαδισμός, το γλύψιμο κι η υποταγή...
Είναι το αναπότρεπτο που μας συγκλονίζει... Είναι πως δεν θα ξανατρέξεις, δεν θα ξαναπερπατήσεις, δεν θα ξαναγελάσεις, δεν θα ξαναερωτευθείς, δεν θα ξαναονειρευθείς έναν άλλο κόσμο...
Είναι που δεν θα έρθεις ξανά, χαράματα, να ακούσεις τα πουλιά, τα κοτσύφια του Μπαρουτάδικου... Πόσο κοστίζει μια ζωή... Η δική σου ζωή, φίλε Θανάση, Νάσο μας...
Όσο ίσως ένα στεφάνι από τον Δήμο Αιγάλεω... Ίσως ούτε ένα τηλεγράφημα από τον “ανθρωπιστή” αξιότιμο δήμαρχό μας...
Ίσως επίσης οι δικαιολογίες, η αμήχανη σιωπή, η μετακύλιση ευθυνών, τα “όχι”, τα “μη”, οι... άλλες προτεραιότητες... Τι είναι άλλωστε μια ζωή;.. Η δική σου ζωή... Ένα στατιστικό λάθος;.. Μια “παράπλευρη” απώλεια;.. Όχι, δεν έπεσες πάνω στη μάχη, στα οδοφράγματα, για να γίνεις ήρωας...
Έφυγες πάνω στο παιχνίδι... Ίσως να ονειρευόσουν ένα τέτοιο τέλος... Κάποτε... Στο μακρινό μέλλον...
Η τύχη... Η μοίρα σου το στέρησε... Όπως το στέρησε και σ' άλλους βέβαια... Όχι στον ίδιο χώρο... Όχι πάνω στο παιχνίδι...
Πόσο κοστίζει μια ζωή... Όσο κι αν κοστίζει, είναι λίγο... Μπροστά στη δουλειά, όλα εκμηδενίζονται... Όλα φαίνονται τόσο μικρά, τόσο ατελή, τόσο μάταια... Τόσο άνισα... Και που 'ναι η οργή για την ξύλινη γλώσσα τους... Για τα ψεύτικα συναισθήματά τους... Για τους “υπολογιστές” και τις απίστευτες μεθοδολογίες τους... Για εκείνους που μόνο την πάρτη τους και τα συμφέροντά τους κοίταζαν και κοιτάνε... Και για εκείνους που μόνιμα ζηλεύουν τους ανθρώπους της ζωής... Όπως εσύ...
Πόσο κοστίζει μια ζωή... Χαμένε για πάντα, φίλε Θανάση...
Μία η υπόσχεση και ο αναπαμός μας... Δεν θα τους αφήσουμε... Η μορφή σου, το παγωμένο χαμόγελό σου, εκεί στο τσιμέντο του γηπέδου μπάσκετ στο ΔΑΚ, θα γίνει και θα μετατραπεί σε Ερινύες που θα τους τυραννούν για πάντα. Και όταν ο δικαστής δικάσει, τότε θα αναπαυθείς, ψυχούλα μου...
Πόσο κοστίζει μια ζωή...
Όσο ένα πανώ που αναρτήσαμε οι φίλοι σου... Τα λόγια που σου γράφω, δακρύζοντας τώρα δα... Τα χρήματα που μαζεύτηκαν στην τελευταία σου παρουσία πάνω σ' αυτή τη Γη, για να βοηθήσεις τα παιδιά του Χριστοδούλειου Ορφανοτροφείου...
Το κλάμα του Νίκου, των ανιψιών σου, του Μιχαλάκη του Καλομοίρη, του Χρήστου, του Γιώργου, όλων των φίλων σου... Κι ήσαν τόσοι...
Καλό σου ταξίδι φίλε... Και να μας προσέχεις...
Κωνσταντίνος Δημ. Σάμιος
ΥΓ.: Είχαμε αποφασίσει να σε τιμήσουμε, με οργανωμένη παρέμβαση στο Δημαρχείο, στο επόμενο Δημοτικό Συμβούλιο και να επιδώσουμε στους “κυρίους” της πόλης που αγάπησες και έζησες τα 57 σου χρόνια... Δεν θα το κάνουμε φίλε μου...
Αποφασίζοντας να υποστηρίξουμε τον μακρόχρονο δικαστικό αγώνα της οικογένειάς σου... Μέχρι τέλους και τής δικαίωσής σου...
