Η Τελετουργική μαγεία, είναι ένα από τα πιο περίπλοκα συστήματα της πνευματικής ολοκλήρωσης στον κόσμο. Είναι ένα μείγμα Εβραϊκής, Χριστιανικής και αρχαίας Αιγυπτιακής φιλοσοφίας, αναμειγμένη με αρχαίες Ινδιάνικες και Χαλδαϊκές ιδέες, σε συνδυασμό με διάφορα στοιχεία Παγανισμού. Επιπλέον, όλα αυτά αναμειγνύονται με στοιχεία από τελετές του Καθολικισμού και της Μασονίας και ταυτόχρονα, δίνεται μεγάλη έμφαση στην μελέτη της Καμπάλα.
Ο σκοπός της τελετουργικής μαγείας, είναι να ενδυναμώσει τα συναισθήματα και τις αισθήσεις του ατόμου. Πρέπει να κατανοηθεί πλήρως ο σκοπός της τελετής, ο οποίος κυρίως είναι, να δημιουργηθεί μια υπερβατική εμπειρία, που θα ενώσει την Προσωπικότητα με τον Ανώτερο εαυτό. Για να επιτευχθεί αυτό, τα τελετουργικά, τα σύμβολα, ο ρουχισμός, τα χρώματα, τα θυμιατά, οι ήχοι και οι δραματικές επικλήσεις, επιλέγονται σύμφωνα με τις καθιερωμένες «επικοινωνίες» του ενός πράγματος με το άλλο, ώστε να μεταφερθεί ο μάγος σε μια διαφορετική πραγματικότητα.
Ουσιαστικά, τα πρώτα στοιχεία της τελετουργικής μαγείας, έκαναν την εμφάνιση τους σε τελετές των αρχαίων Βαβυλώνιων, των αρχαίων Αιγυπτίων και άλλων αρχαίων λαών. Ο όρος πρωτοεμφανίζεται τον 16ο αιώνα, την εποχή της Αναγεννησιακής μαγείας, αναφερόμενος κυρίως σε πρακτικές που συναντιόντουσαν σε διάφορα μεσαιωνικά και αναγενησιακά γριμόρια. Ο Τζώρτζ Πίκτορ (1500-1569 μ.Χ.), ένθερμος υποστηρικτής των δικών των μαγισσών, χρησιμοποιεί αυτόν τον όρο ως συνώνυμο της γοητείας (goetia), μιας πρακτικής που περιλαμβάνει την επίκληση αγγέλων ή δαιμόνων. Ο Χάινριχ Κορνήλιος Αγρίππας (1486 – 1535 μ.Χ.), απόκρυφος συγγραφέας, απαρνείται την τελετουργική μαγεία ως «ασεβή ανυπακοή προς τον Θεό». Από τότε, αυτό το είδος μαγείας φαίνεται να μην ξαναναφέρεται μέχρι τον 19ο αιώνα, οπού διάφορα άτομα και ομάδες ατόμων, προχώρησαν στην αναβίωση της, προσθέτοντας ο καθένας κάτι δικό του .
Ένας από τους πρώτους που ξαναέφεραν την τελετουργική μαγεία στο παρασκήνιο, ήταν ο Φράνσις Μπάρρετ (1770–1780 μ.Χ.), ένας Άγγλος αποκρυφιστής, όπου στο βιβλίο του o Μάγος(the Magus), επιδεικνύει μια βαθιά γνώση της Καμπάλα, της αλχημείας και της αστρολογίας, αν και δανείζεται πολλά στοιχεία από τα Τρία Βιβλία της Απόκρυφης φιλοσοφίας (Three Books of Occult Philosophy) του Αγρίππα.
Στη συνέχεια, ο Ελίφας Λεβί (1810-1875 μ.Χ.), γιός ενός υποδηματοποιού από το Παρίσι, σοσιαλιστής και ένας από τους κυριότερους ιδρυτές της μαγείας του 20ου αιώνα, εκδίδει το 1855, το Δόγμα και η Τελετουργία της Υψηλής Μαγείας (Dogme et Rituel de la Haute Magie), το οποίο έγραψε με τον φίλο του Μπυλέρ-Λυττόν. Κατά τη διάρκεια των επόμενων χρόνων, προχώρησε στη συγγραφή πολλών και σημαντικών βιβλίων. Η δική του εκδοχή της μαγείας, απέκτησε γρήγορα πολλούς οπαδούς. Τα διδάγματά του ήταν ελεύθερα από φανατισμούς και ενσωμάτωσε τις κάρτες Ταρώ στο μαγικό του σύστημα, κάτι που υιοθέτησαν και επόμενες γενιές αποκρυφιστών.
Το Ερμητικό Τάγμα της Χρυσής Αυγής ήταν ένα τάγμα, που δημιουργήθηκε προς το τέλος του 19ου αιώνα και διήρκησε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Εξασκούσαν και πίστευαν στη Θεουργία( διάφορες μορφές τελετουργικών) και στη πνευματική ανάπτυξη. Ήταν ίσως η σπουδαιότερη επιρροή του Δυτικού αποκρυφισμού και πολλά στοιχεία της μαγείας και των τελετών της, έγιναν κύρια στοιχεία άλλων δημοφιλών παραδόσεων, όπως το Wicca και του Θελήματος.
Τέλος, ο Άλειστερ Κρόουλι (1875-1947 μ.Χ.), ένας από τους πιο γνωστούς και σημαντικούς αποκρυφιστές, που ήταν και ποιητής, ζωγράφος, συγγραφέας και εφαρμοστής της τελετουργικής μαγείας, ήταν αυτός που εισήγαγε νέους όρους και στοιχεία στην πνευματική και μαγική τελετουργία και θεωρία. Έγραψε αρκετά σημαντικά βιβλία πάνω σε αυτό το αντικείμενο, όπως το Βιβλίο του Νόμου (Book of the Law) και το Βιβλίο 4 (Book 4) και τόνισε την χρήση μαγικών εργαλείων κατά την διάρκεια της τελετουργίας, όπως το ραβδί, το κύπελλο, το σπαθί και τη πεντάλφα, το καθένα με το δικό του συμβολισμό, για την εκπροσώπηση της αληθινής θέλησης.
mindhack.gr
