Στην αίθουσα του ΟΗΕ, εκεί όπου οι «μεγάλοι του κόσμου» συναντώνται για να συζητήσουν την παγκόσμια ειρήνη και την ασφάλεια, κάποιος καταλαμβάνει θέση που προκαλεί τον «κοιμισμένο» ηθικό μας κώδικα. Ή μήπως όχι; Στην πραγματικότητα, το μόνο που προκαλεί είναι ένα παράξενο αίσθημα ανακούφισης: Εδώ, για να «σώσει την ανθρωπότητα», συναντάται ένας πρώην ηγέτης του ISIS, επικηρυγμένος και κατηγορούμενος για σφαγές, συμμετέχοντας σε συζητήσεις για την διεθνή ασφάλεια. Και οι υπόλοιποι παριστάνουν ότι δεν βλέπουν το τεράστιο κενό ηθικής που απλώνεται στην αίθουσα.
Η είδηση που κυκλοφόρησε πρόσφατα προκαλεί σοκ: ο Muhammad al-Jawlani, πρώην ηγέτης της al-Nusra Front, του παρακλαδιού του ISIS στη Συρία, εμφανίστηκε στην Ετήσια Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών του 2025 ως εκπρόσωπος ενός συριακού πολιτικού σχηματισμού, και ενώ η αμερικανική κυβέρνηση προσφέρει μέχρι και 10 εκατομμύρια δολάρια για πληροφορίες που θα οδηγήσουν στη σύλληψή του.
Αυτό το «λάδι» για τη μηχανή της διπλωματίας είναι το πιο πρόσφατο ηθικό φιάσκο του ΟΗΕ και των διεθνών θεσμών. Την ώρα που οι ηγέτες του κόσμου επιμένουν να υψώνουν λάβαρα για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, ταυτόχρονα καλωσορίζουν στον ίδιο χώρο άτομα που έχουν μείνει στην ιστορία για τα εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας. Κι αν αναρωτιέστε ποιοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν την υποκρισία της κατάστασης, η απάντηση είναι απλή: όλοι εκτός από αυτούς που έχουν λόγο και έδρα στο ΟΗΕ.
Το ISIS μπορεί να έχει «απομακρυνθεί» από τα πρωτοσέλιδα της διεθνούς ειδησεογραφίας, αλλά οι πολιτικοί ευνοούμενοι του εξακολουθούν να αναγνωρίζονται ως «στρατηγικοί σύμμαχοι» όταν τα συμφέροντα το απαιτούν. Και αυτή είναι η αλήθεια της διεθνούς πολιτικής: Η ανθρωπιστική και δημοκρατική στάση είναι εύκολη, μόνο όταν δεν παρεμποδίζει την πορεία προς την διεθνή εξουσία.
Αν αναρωτιέστε τι «ξέρουν» αυτοί οι ηγέτες για την «ασφάλεια του κόσμου», το μόνο που πρέπει να κοιτάξετε είναι το όνομα και το πρόσωπο του ανθρώπου που κάθεται στο ίδιο τραπέζι. Ο επικηρυγμένος τρομοκράτης έχει τώρα το λόγο για την παγκόσμια ασφάλεια και οι διπλωμάτες του ΟΗΕ τον ακούνε με προσοχή, λες και δεν έχει χυθεί αίμα αθώων στο όνομά του. Σαφώς, υπάρχει κάτι περισσότερο από την πολιτική ανηθικότητα στη συγκεκριμένη κατάσταση: είναι η πλήρης αδιαφορία για τις αξίες που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν.
Και όσο ο ΟΗΕ χρησιμοποιεί την τρομοκρατία σαν την επόμενη «μεγάλη ευκαιρία» για να επανακαθορίσει τις συμμαχίες του, εμείς, οι υπόλοιποι, είμαστε απλώς θεατές μιας παράστασης που καθορίζεται από ηθικούς συμβιβασμούς και στρατηγικές υποκρισίας. Οι θεσμοί δεν είναι μόνο ευέλικτοι, είναι τόσο ευέλικτοι που στέκονται όρθιοι ακόμα και μπροστά στην αμαρτία, αρκεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Η μεγάλη ερώτηση, όμως, παραμένει: Αν ο ίδιος ο ΟΗΕ καλωσορίζει έναν διεθνή εγκληματία για να μιλήσει για ασφάλεια, τι σημαίνει αυτό για τη νομιμότητα των υπολοίπων αποφάσεων που παίρνει; Αν τα ηθικά όρια ξεθωριάζουν όταν εξυπηρετείται η πολιτική ατζέντα, μήπως η διεθνής «δικαιοσύνη» είναι απλά μια παράσταση που παίζεται για να κοιμούνται οι λαοί ήσυχοι;
Ο κόσμος μας έχει γίνει το θέατρο των παράδοξων. Και αυτό το παράδοξο θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται, όσο θα ανεχόμαστε να επιβραβεύονται οι εγκληματίες του κόσμου για την «ευκαιρία» που μας δίνουν να μιλήσουμε για την ασφάλεια τους.
