Αντώνης Ανδρουλιδάκης
Η προσχώρηση Λοβέρδου στη ΝΔ δεν είναι απλώς μια κίνηση τακτικής. Είναι ένας καθρέφτης του τραυματικού κύκλου της ελληνικής πολιτικής ζωής, όπου το παρελθόν δεν κλείνει, οι ίδιες φιγούρες επανέρχονται, με στόχο η κοινωνία να βυθίζεται ξανά και ξανά στη μνήμη της ματαίωσης.
Με την κίνηση αυτή το Σύστημα μας τρίβει στην μούρη ότι «η πολιτική οικογένεια» λειτουργεί όπως μια δυσλειτουργική οικογένεια. Ό,τι κι αν γίνει, οι ίδιοι δεσμοί ξαναδένουν το μέλος στο τραυματικό πλαίσιο και είναι σαν να λένε στον πολίτη: «Μπορεί να πονάς, μπορεί να προδόθηκες, αλλά δεν υπάρχει διέξοδος πέρα από εμάς».
Με δυο λόγια η κυρίαρχη κοινωνική μηχανική επιδιώκει να ενισχύσει την αίσθηση ότι «Δεν υπάρχει ελπίδα για κάτι νέο, οι ίδιοι ξαναγυρνούν, οι ίδιες πληγές ξανανοίγουν», καλλιεργώντας και πάλι υποσυνείδητα το συλλογικό βίωμα ματαίωσης και άρα παθητικοποίησης.
Μόνη διέξοδος σ' αυτήν ανελέητη χειραγώγηση της κοινωνίας μας είναι η ριζική επανανοηματοδότηση της πολιτικής από τα κάτω, δηλαδή ο απεγκλωβισμός μας από το ίδιο «τραυματικό οικογενειακό σχήμα» των κομμάτων και των προσώπων. Δηλαδή, μια κοινωνία που μπορεί να σταθεί και να πει «Δεν θα παίξουμε άλλο στο έργο σας
